O ιστορικός και πρώην πρεσβευτής της Βρετανίας στη χώρα μας σερ Μάικλ Λουέλιν Σμιθ, μιλώντας προχθές στην Αθήνα στο Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» για την πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα σε περίοδο κρίσης, υπενθύμισε ότι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός καλού ηγέτη είναι κατά τον Μαξ Βέμπερ το πάθος, το αίσθημα ευθύνης και μέτρου και η καλή κρίση. Στη δική του λίστα με τις αρετές ενός καλού ηγέτη ο φιλέλλην διπλωμάτης συμπεριλαμβάνει το «όραμα για το πού θέλει να πάει τη χώρα του και πίστη στο όραμά του». Διότι, όπως επεξηγεί «δεν φτάνει μόνο το ξεπέρασμα της κρίσης, χρειάζεται και όραμα» και θυμίζει ότι από την ίδρυσή του το ελληνικό κράτος πάντοτε ξεπερνούσε τις κρίσεις αλλά? «πάντοτε με κάποιας μορφής ξένη επιτήρηση». Ο πρώην πρεσβευτής, ξεχωρίζει τις αρετές του καλού ηγέτη στον Ελευθέριο Βενιζέλο και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. «Ο Βενιζέλος επειδή μετά το κίνημα στο Γουδί, όταν η πολιτική είχε μπλοκαριστεί, κατάφερε να επαναφέρει την πολιτική διαδικασία δείχνοντας πολιτικές δεξιοτεχνικές ικανότητες, αποδεικνύοντας τη δύναμη μεταμόρφωσης που μπορεί να έχει η πολιτική. Όπως θυμίζει η Ελλάδα άλλαξε, το πολιτικό κλίμα άλλαξε, δημιουργήθηκε το Κόμμα των Φιλελευθέρων, αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα, άλλαξε η σύνθεση της Βουλής», ενώ ανάλογη πιστεύει ότι ήταν και η συμβολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974. Αυτούς τους δυο ηγέτες θεωρεί ως «πολιτικούς ήρωες» και όπως λέει «έχουμε ανάγκη από ήρωες». Αυτή τη στιγμή κατά τον άγγλο διπλωμάτη, ο Γ. Παπανδρέου έχει το κλειδί: «Αν τα καταφέρει θα γίνει ήρωας» αλλά «εδώ δεν χρειάζεται να αλλάξουν μόνο τα δημοσιονομικά αλλά η νοοτροπία και η κουλτούρα». Μη μας βάζεις δύσκολα σερ Μάικλ?!
Επαναδιαπραγμάτευση
Κάπου η κυβέρνηση μας έχει μπερδέψει με την εφαρμογή των μέτρων τα οποία, ως λέγει, προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, αλλά η ίδια χαρακτηρίζει άδικα, διότι μας επιβλήθηκαν με άδικο τρόπο και μετά από πολλούς δισταγμούς των εταίρων, στους οποίους περίσσεψε η κερδοσκοπική απληστία και καθυστέρησαν να μας στηρίξουν εγκαίρως. Δηλαδή η κυβέρνηση παραδέχεται ότι προωθεί μέτρα τα οποία δεν τα εγκρίνει και δεν τα θεωρεί σωστά, ενώ ο λαός την εξέλεξε για το αντίστροφο. Για να διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον. Και με ποιον τρόπο διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον η περικοπή των δώρων (για να θυμηθούμε το σημερινό φιλοδώρημα που δόθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους ως επίδομα αδείας) όπως και η μείωση κατά 40% των πόρων που έχουν διατεθεί από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) στους δήμους το 2010; Τα χρήματα τα οποία διατίθενται στους δήμους, παρά τα παραδείγματα κακοδιαχείρισης, είναι χρήματα με κατευθείαν αποδέκτη τον πολίτη και μάλιστα τον ασθενέστερο οικονομικά. Ποια λογική λοιπόν δικαιολογεί τη μείωση των πιστώσεων προς την αυτοδιοίκηση από 3.019 εκατ. ευρώ το 2009 και από 2.684 εκατ. ευρώ που προβλεπόταν στον προϋπολογισμό για το 2010, στα μόλις 1.600 εκατ. ευρώ περίπου που θα μπουν στα ταμεία των δήμων?! Πώς θα πληρώσουν οι δήμοι το προσωπικό, στους μισθούς του οποίου καταναλώνεται το σύνολο σχεδόν των ΚΑΠ; Και πώς θα οργανωθούν οι νέοι Δήμοι; Μήπως όπως πρέπει να δεχτούμε ότι κάποιες πολιτικές χρειάζονται αναθεώρηση λόγω μνημονίου, πρέπει να δεχτούμε ότι και το μνημόνιο χρειάζεται κάποια αναθεώρηση προς χάριν κάποιων όντως μεταρρυθμιστικών πολιτικών όπως ο «Καλλικράτης»; Και αν δεχτούμε (που έτσι είναι) ότι η διαπραγμάτευση για τους όρους του μνημονίου έγινε με τον μπαλτά στον λαιμό, τι μας εμποδίζει να επαναφέρουμε το θέμα για επαναδιαπραγμάτευση; Θα μας σφάξουνε; Όχι. Υποτίθεται ότι η ιδέα της αλληλοϋποστήριξης μέσα στην Ένωση, ωρίμασε.
Εφιάλτης
Με αφορμή την οικονομική κρίση, μήνες τώρα παρελαύνουν από την TV ειδικοί επί θεμάτων οικονομίας (πανεπιστημιακοί καθηγητές κ.α.) και ευκαιριακοί «ειδικοί» (συνδικαλιστές, εκπρόσωποι κομμάτων) οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν (;) άμεσες και σωτήριες λύσεις. Δεν μιλάμε βέβαια για τις Ακροαριστερές και ακροδεξιές ομάδες που προπαγανδίζουν την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά για εκείνους, μεταξύ των οποίων πολιτικοί φορείς της Αριστεράς και ορισμένοι πολιτικοί άλλων χώρων, οι οποίοι προτείνουν αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, δηλαδή τον μονομερή περιορισμό του π.χ. στο 70% ή/και την παράταση εξόφλησής του κατά 10-12 χρόνια. Μια ανάλυση του οικονομολόγου κ. Χρήστου Καλαμπόκη στο «Βήμα», δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το θέμα και αποδεικνύει ότι? καλύτερα να γυρεύουμε την δουλειά μας?! Μια τέτοια εξέλιξη επιθυμούν και επιδιώκουν οι ξένοι οίκοι, οι οποίοι με την επίθεσή τους με στοιχήματα για χρεοκοπία της χώρας μας (τα CDS) «κατέστησαν τον δανεισμό μας αδύνατο και περιμένουν να κερδίσουν έως και 120 φορές τα κεφάλαια που έχουν στοιχηματίσει στην αναδιάρθρωση του χρέους μας (credit default)». Όμως, με την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία κατέχουν περίπου το 10% των ελληνικών ομολόγων χάνουν τα αποθεματικά τους και φτάνουν μέχρι και την μη πληρωμή συντάξεων, ενώ οι Τράπεζες (με το 15%) αγγίζουν τα όρια της χρεοκοπίας λόγω μείωσης ρευστότητας και μη επάρκειας κεφαλαίων. «Οι ξένες τράπεζες που κατέχουν το 75% των ομολόγων μας, μας θέτουν σε εμπάργκο. Γυρίζουμε στη δραχμή με υποτίμηση τουλάχιστον 30%, που σημαίνει ότι οι καταθέσεις μας χάνουν το 30%, τα δάνειά μας αυξάνουν κατά 30% και με επιτόκια πλέον δραχμής. Το εξωτερικό δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε συνάλλαγμα, δηλαδή αυξάνει κατά τουλάχιστον 30%. Ό,τι εισάγουμε αυξάνει κατά 30% συμπαρασύροντας, λόγω καυσίμων, επιτοκίων και ανταλλακτικών και τα εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα. Τουλάχιστον το 95% των Ελλήνων γίνεται φτωχότερο κατά 30% και οι υπόλοιποι, οι σημερινοί μεγαλοφοροφυγάδες με τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό? πίνουν στην υγεία των κορόιδων». Εφιάλτης?
Ανάγκη για ριζικές αλλαγές στην ΕΕ
Σ? ένα άρθρο του, που αναδημοσίευσε από τη «Μοντ» η «Ελευθεροτυπία» και σχολιάζει στη σελίδα του ο Γιάννης Τριάντης, ο καθηγητής Τζέιμς Κ. Γκάλμπρεϊθ, μέλος της ομάδας συμβούλων του προέδρου Ομπάμα, αναφέρεται στη συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην οικονομική κρίση. Εμφανίζεται βέβαιος ότι «Ακόμη κι αν η Ευρώπη δώσει τέλος στη χρηματοοικονομική κρίση, η οικονομική κρίση θα ενταθεί». Δικαιολογεί το συμπέρασμά του, εκτιμώντας ότι «κάθε χώρα που θα “διασωθεί” θα λάβει μόλις και μετά βίας όσα ποσά απαιτούνται για την πληρωμή των δανειστών της, με αντάλλαγμα τη δραστική περικοπή των κρατικών δαπανών της», άρα όπως είναι προφανές έτσι, «ο κερδισμένος θα είναι οι τράπεζες και όχι οι πληθυσμοί της Ευρώπης». Δεύτερη παρατήρηση-συμβουλή του καθηγητή είναι ότι «Η μόνη ορθή απάντηση στο πρόβλημα της μαζικής ανεργίας και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων συνίσταται στην αύξηση των δημοσίων δαπανών και όχι στη μείωσή τους». Αυτό το διάστημα στη χώρα μας γίνεται η εντελώς αντίστροφη εφαρμογή της συμβουλής του, με διακοπή της χρηματοδότησης όλων των περιφερειακών δημοσιοδημοτικών έργων, όπως για παράδειγμα τα έργα που θα εκτελούσαν οι Δήμοι από το πρόγραμμα «Θησέας», τα οποία παρά το ότι είναι εγκεκριμένα δεν συμβασιοποιήθηκαν πριν τις 25 Ιουνίου. Παρακάτω ο καθηγητής, αναφερόμενος στο τρόπο που πρέπει να βρεθεί ώστε ο χρηματοοικονομικός τομέας να πάψει να αποτελεί απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αναρωτιέται αν η Ευρώπη διδάχτηκε από την αδυναμία των μηχανισμών της να την προστατεύσουν από τους οίκους αξιολόγησης και τις αγορές και αν οι κυβερνήσεις της είναι διατεθειμένες να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που «θα οδηγήσουν την Ε.Ε. προς τη δημιουργία ενός “υπερκράτους”, το οποίο θα είναι σε θέση να πραγματοποιεί δημόσιες δαπάνες χρηματοδοτώντας τες με ένα βιώσιμο επιτόκιο και το οποίο θα μπορεί να αντιμετωπίσει και να ελέγξει τις τράπεζές του αντί να ελέγχεται από αυτές». Πάντως παρά το ότι ο κ. Γκάλμπρεϊθ πέρασε ξυστά ένα ζαμανάκι από το περιβάλλον του πρωθυπουργού μας, ο κ. Παπανδρέου, ανεξάρτητα από τους λόγους που τον οδήγησαν στις προτάσεις του, υπέδειξε μια κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή, παρά το ότι προσπαθούσε να πείσει για την ανάγκη των σχετικών αλλαγών με το λαιμό στη θηλιά της αγχόνης του Καραμανλικού χρέους.
