Μόνο με τη λέξη αίσχος μπορεί κανείς να περιγράψει τα? κατορθώματα ορισμένων που οπλοφορούν καταστρέφοντας ότι δεν είναι δικό τους αρκεί να ικανοποιήσουν το πάθος που έχουν με τα όπλα. Η παλικαριά δεν έχει καμία σχέση με τις ενέργειες αυτές. Οι παππούδες τους επί τουρκοκρατίας και ναζιστικής κατοχής είχαν δικό τους οπλισμό και τον χρησιμοποιούσαν για να υπερασπίσουν τη γη που γεννήθηκαν από κάθε βάρβαρο, εισβολέα, κατακτητή. Οι απαράδεκτες αυτές ενέργειες δυσφημούν την Κρήτη και τους ανθρώπους της.
Προσοχή στο βάρος και τον όγκο
των μεταφερομένων?
Με μια διαδρομή, ή με όσο λιγότερες γίνεται, επιδιώκουν τη μεταφορά φορτίων ορισμένοι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε περίπτωση ατυχήματος που μπορεί να προκληθεί από δική τους υπαιτιότητα. Για του λόγου το αληθές φωτογραφίσαμε ένα αγροτικό αυτοκίνητο που ήταν επικίνδυνα υπέρβαρο? και κινούταν στην εθνική οδό!
Ένα στηθαίο πόσο κοστίζει;
Για την επικίνδυνη ακάλυπτη στροφή με τη γέφυρα στα Φλώρια Σελίνου έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα, δίχως αποτέλεσμα. Πόσο στοιχίζει τέλος πάντων ένα στηθαίο για να μην θρηνήσουμε θύματα;
ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ:
Λυχνίες είναι? καίγονται!
Ασφαλώς όλα φθείρονται με τη χρήση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε για την επισκευή τους ή την συντήρησή τους. Στα φανάρια, έτσι όπως συνηθίσαμε να τα λέμε, στον κεντρικό δρόμο για Μουρνιές, από μέρες, στη δεξιά πλευρά παραμένουν σβηστά τα? κόκκινα! Ας ελπίσουμε η ΕΥΔΕ-ΒΟΑΚ αυτήν την φορά να ενεργήσει άμεσα και να επιδιορθώσει την βλάβη.
Όπου και όπως βολεύει τον καθένα!
Κεντρική οδός μέσα στην καρδιά της πόλης η οδός Περίδου, η οποία συχνά γίνεται απροσπέλαστη, αφού ορισμένοι απερίσκεπτοι οδηγοί για να εξυπηρετηθούν, αδιαφορούν ως προς τις συνέπειες που ενδεχομένως να προκαλέσουν οι δικές τους ενέργειες. Για παράδειγμα, προβάλλουμε ένα Ι.Χ.Ε., σταθμευμένο σχεδόν στη μέση της οδού και το λεωφορείο να περιμένει… Πίσω από το λεωφορείο τώρα, η ουρά των άλλων αυτοκινήτων, διαρκώς μεγάλωνε!
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΝΑ ‘ΜΟΥΝΑ, λέει, στην Πάτρα… Να ‘μουνα, λέει, στην Ξάνθη… Να ‘μουνα, λέει, στα Γρεβενά… Να ‘μουνα, λέει, στο Ρέθυμνο… Να ‘μουνα, λέει, στην Παλαιόχωρα… Να ‘μουνα, λέει, στο Καστέλλι… Να ‘μουνα, λέει, στον Βατόλακκο… Να ‘μουνα, λέει, στα Κουνουπιαδιανά… Να ‘μουνα, λέει, στη Σούδα… Όπα, φτάσαμε! Τι φτάσαμε, εδώ είμαστε! Με τα πόδια πάω απ’ τα Μετόχια των Τσικαλαριών, όπου μένω.
ΚΑΛΑ το καταλάβατε! Σ’ ένα μέρος που να γίνεται καρναβάλι ήθελα να πάω. Ας πάει και το παλιάμπελο, είπα. Αποκριές, Αποκρές τις λέγαμε στο Νίππος, και τις Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται κι οι γρες! Ετσά, δεν είναι γερω Χαράλαμπε!
ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ Χαράλαμπο Μπουρνάζο απευθύνομαι. Αφορμή έψαχνα να του πω και δια του Τύπου (τηλεφωνικά του τα είπα) ότι εσπασοντέριασα από τα γέλια με το γραμματσάκι του, τις προάλλες στην εφημερίδα. Για να μην πω είντα άλλο έπαθα.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ! Καλές Απόκριες! Καλή Καθαρή Δευτέρα! Καλή Σαρακοστή! Καλή Ανάσταση! Καλά κρασιά!
ΣΕ ΟΛΑ κολλά η τελευταία ευχή, το “καλά κρασιά”, δηλαδή. Πάντως για την ελληνική οικονομία πάει γάντι.
ΤΑ ΚΑΛΑ νέα. Γλιτώσαμε τα χειρότερα. Τα κακά νέα. Προς το παρόν τα γλιτώσαμε. Για να δούμε μέχρι τις 15 του Μάρτη αν θα ‘χει ξιδιάσει το κρασί ή θα συνεχίσει να βράζει ο μούστος στο βαρέλι του Παπακωνσταντίνου. Για να δούμε τι θα δούμε.
ΤΟΥΤΟ τον Φλεβάρη αν τον (την) πηδήσουμε/ τον άλλον τον Φλεβάρη θα καζαντήσουμε. Αυτό έγραψα χθες. Γράψτε λάθος. Στη θέση του Φλεβάρη βάλτε κατ’ αρχήν τον Μάρτη. Ύστερα βάλτε τον Απρίλη, τον Μάη κ.ο.κ. Μέχρι τελικής πτώσεως, που λένε…
ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ! Αν δεν πετύχουν οι στόχοι, θα ληφθούν κι άλλα επιπρόσθετα μέτρα. Κι όποιος αντέξει, άντεξε.
ΕΞΩ πάμε καλά. Και πώς να μην πηγαίναμε δηλαδή; Όλο ό,τι μας πείτε, κι όπως αγαπάτε, είμαστε. Μέσα είναι τα μπαστούνια. Και τι μπαστούνια!
Ω, ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ των το αμέτρητον πλάτος! Ω, της φιλευσπλάχνιας των το μετρήσιμον βάθος!
ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ το αφορολόγητο με αποδείξεις. Ο,τι χτισμένο κι ό,τι άχτιστο. Βρε μπας και μας δουλεύουν και δεν το παίρνουμε χαμπάρι;
Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ, του Καλλικράτη, τω Καλλικράτει, τον Καλλικράτην… Κόλλησα στην Κλητική. Αλήθεια πώς είναι η κλητική του για να φωνάξω; Αχ βρε… Καλλικρατάκο μου τι έπαθα!
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ το ‘χουμε για να κόβουμε ψωμί κι όχι για να κόβουμε τα χέρια μας. Για τη χρήση του Διαδικτύου κουβεντιάζαμε, στη χρήση του μαχαιριού το γύρισε ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
Ο ΜΟΥΧΤΑΡΗΣ, ένας απ’ τους προύχοντες του χωριού κρεμά απ’ τον ώμο του ένα σακούλι γεμάτο εκλεκτό σπόρο. Με το δεξί σπρώχνει το ποδάρι του αρότρου και με τ’ αριστερό σπέρνει. “Να γίνει δέκα γρόσια η οκά το στάρι! Πέντε γρόσια η οκά η σίκαλη! Τρία γρόσια η οκά το κριθάρι!”, φωνάζει. “Αμήν, Θεέ μου για να φαν οι φτωχοί! Αμήν, Θεέ μου, για να χορτάσει η φτωχολογιά!” απαντά ο λαός ολόγυρα. Στη Βιζύη της Θράκης, πάλαι ποτέ αυτά, την Αποκριά.
“Χαρά Θεού στο πάρκο/ ωραίες αλκυονίδες μέρες/ ντυμένες πρωινό με παραδοσιακή/ στολή εκτύφλωσης μοιράζουν δωρεάν/ παιδάκια μπαλόνια παγκάκια/ μάσκες Αρλεκίνου ευδιαθεσίας/ αεράκι καλεί σε χορό σερπαντίνες/ περιστέρια λουστράκια γυαλίζουν/ με χαρτοπόλεμο τα σκονισμένα ράμφη/ κουλούρια ντυμένα πειρατές με ένα μάτι/ τενεκεδένια φτερά πεταλούδας επάνω/ σε αναπηρικό παιχνίδι με ρόδες/ που το τσουλάει εφήμερος κρότος/…”.
Από το ποίημα της Κικής Δημουλά “Μυγδαλιάς απόκριες”.
ΧΑΙΡΕΤΩ?ΣΑΣ?ΚΙ?ΑΓΑΠΩ?ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
