Μίμης Πλέσσας… η μουσική

Νομίζω ότι πολύ πριν συνειδητοποιήσω(!) τη μουσική, τραγουδούσα, σιγοψιθύριζα τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα!
Κι ίσως η παραπάνω πρόταση – διαπίστωση να μην είναι απολύτως αληθινή κι αυτό γιατί ανάμεσα στις μουσικές που γεννούσαν αισθήματα και συναισθήματα, παράλληλα – συγχρόνως εντός μου κατακάθιζαν ως πέπλο ανάλαφρο που περιτύλιγε την ψυχή μου οι ίδιες οι “φωνές” που άκουγα από ραδιοφώνου να τραγουδούν και να με συνεπαίρνουν: Ξυλούρης, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Μαρινέλλα…! Ωστόσο δεν παύει να απέχει πολύ από μια ακόμη αλήθεια…  που στο πέρασμα των χρόνων συνειδητοποιεί κάποιος ότι αποτελεί βάση ακόμη και για τον ίδιο τον χαρακτήρα του!
…Θα ’μουν δε θα ’μουν 7-8 -σαν τώρα το θυμάμαι- στο σπίτι του Χρήστου του παιδικού μου φίλου, βρέθηκα πιασμένος στο δίχτυ που ’χε απλώσει στο σαλόνι τους η φωνή του Πουλόπουλου, μια απόλυτη αιχμαλωσία ανάμεσα στους ήχους των μπουζουκιών της εισαγωγής του Αγάλματος… που  ο ανεπαίσθητος ήχος της βελόνας του πικ απ, την έκανε ακόμη πιο γοητευτική στα έγκατα της παιδικής μου καρδιάς!
Ηταν η φωνή, ήταν η μουσική, σίγουρα ο στίχος!
Δίχως να θέλω να ξεχωρίσω ένα από τα παραπάνω, σήμερα θα μείνω στη μουσική…
Στο ηχόχρωμα που με τον καιρό άρχισα να ξεχωρίζω ασυνείδητα ανάμεσα σε όλες τις άλλες μουσικές… Μια ξεκάθαρη ονειροφαντασία που σε συνεπαίρνει στα βρόχια της, η μουσική του Πλέσσα.
Αδύνατη η αναφορά απ’ εδώ των εκατοντάδων τραγουδιών που φέρουν την υπογραφή αυτού του μεγάλου μουσικού μας. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν είναι ο στόχος του παρόντος· στόχος ιδιαίτερος εξάλλου δεν υπάρχει.
Μια εκ βαθέων εξομολογητική απόπειρα είναι το παρόν που κατέγραψα όταν έμαθα πως ο Μίμης Πλέσσας θα βρίσκεται στην πόλη μας αυτό το Σάββατο 26 Οκτωβρίου, στον δημοτικό Κήπο για να μας χαρίσει λίγη από την πανδαισία χρωμάτων – συναισθημάτων διά της μουσικής του!
Και πόσο πολύ τούτα τα χρώματα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας λείπουν στις μέρες μας! Πόσο ανάγκη έχουμε να ξανανιώσουμε τα συναισθήματα που όλες αυτές οι μουσικές και τα τραγούδια γεννούσαν! Ή μήπως τελικά τα συναισθήματα ήταν εκείνα που δημιουργούσαν στη μήτρα τους την ίδια τη μουσική;
Οσο δύσκολο είναι να απαντηθούν τούτα τα ερωτήματα, τόσο εύκολη είναι η διαπίστωση πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα τραγούδια του Πλέσσα θα συντροφεύουν τη νεότητα τούτου του τόπου… στο διηνεκές!