Ξενοδοχείο ελπίδας

Το πιο σημαντικό τούτη την ώρα με τον κορωνοϊό, έιναι να μην χαθεί η ελπίδα.
Δόκιμες εκφράσεις για να πείσεις τους ανθρώπους, να συνεχίζουν να ελπίζουν νομίζω δεν υπάρχουν. Τα κλισέ είναι τετριμμένα και βαρετά, και δεν ταιριάζουν με την κρισιμότητα των περιστάσεων. Η ελπίδα είναι κάτι που γεννιέται και συντηρείται μέσα μας, έχει μια ειδική σχέση με τη συγκυρία, η οποία δεν πρέπει να διαταραχθεί.
Όσο επιβραδύνεται ο αριθμός κυκλοφορίας του ιού μέσα στην κοινότητα τόσο θα αποκτούμε μια αυτοπεποίθηση για να συνεχίσουμε.
Και πρέπει να συνεχίσουμε, ως ένα ελάχιστο πατριωτικό καθήκον, ως την πιο ιερή αποστολή ανθρώπου απέναντι σε άνθρωπο.
Σίγουρα είναι η μεγαλύτερη κρίση που απασχόλησε την ανθρωπότητα τα τελευταία 40 χρόνια, γι’ αυτό και η εργαλειοθήκη αντιμετώπισης ακόμη διαμορφώνεται. Χώρα παράδειγμα που να αντιμετώπισε τον ιό στη Δύση (γιατί η Ασία έιναι πιο εκπαιδευμένη) δεν υπάρει.
Τα χειραφετημένα πλήθη της Δύσης και ο συβαριτισμός -αυτή η πεποίθηση ότι εξ’ ορισμού θα πηγαίνουμε καλύτερα- δημιούργησε μια σύγχυση στον τελικό στόχο, ψευδοαρνητές και ψευδοπροφήτες. Κάτι τέτοιο ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενο στη Δύση λόγω της μεγάλης διάχυσης στις κοινωνίες της ελευθερίας της γνώμης.
Ένα άλλο που μετρά πολύ είναι ότι κάποιοι δεν εμπιστεύονται τις επίσημες πηγές ενημέρωσης. Σχοινοβατούν όσον αφορά την ενημέρωσή τους, ανάμεσα στο γεγονός και στην προσωπική τους κρίση για το γεγονός. Οι δόλιες σκέψεις αναπόφευκτα γεννούν θυμό και σύγχυση. Αυτό δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, αλλά συναντιέται σε όλο τον προηγμένο κόσμο.
Το τίμημα της προόδου που χειραφετεί και δολιχοδρομεί την σκέψη.
Πρέπει να απαντήσομε στο ερώτημα: ποια είναι η υπέρτατη αξία; Προφανώς είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής. Αυτό δεν παζαρεύεται, ούτε τίθεται σε ζύγι. Η Ελλάδα ακολουθεί τον δρόμο της Δύσης. Θα ξαναβρεί την περπατησιά της.