Το Καστέλι των Χανίων και οι Δάσκαλοι

“Σαν θες να μάθεις και να δεις, πως ζούσανε στη Χώρα/ εις το Καστέλι τω Χανιώ ανέβα κάποιαν ώρα.// Να δεις καντούνια με τειχιά μεγάλα και παλάτια/ και μοναστήρια όμορφα σκάλες και σκαλοπάτια.// Εκει θα δεις με του μυαλού όλη τη φαντασία/ του χρόνου τη διαδρομή και την πολλή ιστορία.// Απ’ τσι Μυκήνες άρχοντες θα δεις και Μινωίτες/ και πρίγκιπες βυζαντινούς θα δεις και Γενοβίτες.// Και στα στενά τσι κοπελιές θα δεις να κουβεδιάζουν/ να γλυκοροζονάρουνε και να διασκεδάζουν.// Θα δεις και τσοι δερβίσηδες ώρες να συζητούνε/ και κοπελάκια όμορφα πιο κει να τζιριτούνε.// Μπορεί ν’ ακούσεις και να δεις τσι ξακουστές καντάδες/ που οι λεβέντες Κρητικοί λέγαν με μαντινάδες.// Αχί και να ‘μουνε πουλί, να μουνε χελιδόνι/ να γρηγοροφτερούγιζα στση Χώρας το μπαλκόνι./ Εις το Καστέλι τω Χανιώ γράφεται ιστορία/ πως με παράδες δεν μπορείς να μπεις στη Μεραρχία”. Γ. Μαυρογιαννάκης.

Αντί προλόγου στην πρώτη σημερινή στάση ο πρόλογος στο αφιερωμένο στον Λόφο Καστέλι, φετινό 104(!) ιδιαίτερα επιμελημένων σελιδών, Ημερολόγιο (για το 2021) που κυκλοφόρησε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Χανίων. Ό,τι καλύτερο, ύστερα απ’ τα “Λίγα λόγια για το φετινό ημερολόγιο” του προέδρου του Συλλόγου Αντώνη Τσαλαπάκη και πριν απ’ την δασκαλικη διανθισμένη με πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, παρουσίαση του Λόφου ανά τους αιώνες. Όχι, επιμένουν να μην είναι, για να χρησιμοποιήσω κάποιους στίχους του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, “το μακρύ χέρι καμίας εξουσίας”, αλλά να είναι “αφουγκραστές της λαϊκής αγωνίας” οι δάσκαλοι. Επιμένουν να μη δηλώνουν “συμβασιούχοι της αρετής”, αλλά να είναι “πρόμαχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής”. Επιμένουν να μην είναι “μόνο συνδικαλιστές του μισθού” αλλά προπάντων “δημιουργοί και φορείς πολιτισμού”. «Άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της πόλης των Χανίων και όλου του νομού», ο λόφος Καστέλι, όπως υπογραμμίζει στο κείμενό του ο Πρόεδρος του Συλλόγου. Ναι στην ανάδειξή του κι όχι βέβαια στην “ξενοδοχοποίησή” του, όπως σκέφτηκαν και αποφάσισαν στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Και γιατί «η αντίληψη ότι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μπορούν να λειτουργούν ως επιχειρήσεις προκειμένου να εξασφαλίζουν την χρηματοδότηση για τη λειτουργία τους είναι καταστροφική για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης»…

Στο Καστέλι, επί της κορυφής του λόφου, που βιγλίζει τις Μαδάρες και το Κρητικό Πέλαγος, “έβλεπα” συγκεντρωμένους τους Δασκάλους των Χανίων, ενώ διάβαζα, το περί ου ο λόγος Ημερολόγιο, το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του οποίου είναι έργο του Κώστα Σπανάκη. Με “επικεφαλής” τα μέλη του Δ.Σ. και τους αιρετούς των εκπροσώπους και βέβαια τους έχοντες την ευθύνη της επιμέλειάς του: τη Δήμητρα Βαλαβάνη, τον Γιάννη Δασκαλάκη, τη Λία Μαστρογιαννίδου, τον Γιώργο Μαυρογενάκη και τον Μανόλη Τζιλιβάκη. Όχι δεν αποπαίδισε ο κλάδος των Δασκάλων”!

Κορωνοϊκά… στα Πεταχτά

Στον απόηχο της 25ης Μαρτίου οι σημερινές μαντινάδες που μου υπαγόρευσε απ’ το τηλέφωνο ο φίλος ιερωμένος. «Σαν Μπουμπουλίνες μάχονται οι νοσοκόμες τώρα/ στη νέα επανάσταση σ’ ολόκληρη τη χώρα», λέει η πρώτη. «Και καπετάνιοι, οι γιατροί μαζί μας πολεμούνε/ λεύτερη την πατρίδα μας απ’ τον ιό να δούνε», λέει η δεύτερη. Σκλαβιά κι αυτή του κορωνοϊού!

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας… Στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής… Στην εποχή του κορωνοϊού… Φτου ξελευτερία! Ζήσε μαύρε μου, τον Μάρτη, ζήσε τον Απρίλη, ζήσε τον Μάη, για να φας τον Ιούνη, τον Ιούλη και στη χειρότερη περίπτωση τον Αύγουστο, τριφύλλι. Ωστόσο, εμβολιάσου, μην το συζητάς!

“Κάθομαι στο γραφείο μου, τραπέζι μελανίνης./ Γύρω μου ξέχειλα ράφια και στοίβες βιβλία,/ άλλα οικειωμένα και άλλα αδιάβαστα της εποχής./ Στο φωτισμένο συνειδητό του εμφανίζονται/ αντικείμενα, πρόσωπα, περιστατικά, σκέψεις…/ Όλα συνθέτουν συμπλέγματα σε συνεχή ροή […] Εικόνες προσώπων και πραγμάτων/ πνέουν μες στο μυαλό σαν δροσούλα αύρας λεπτής./ Κι ακούω αρώματα, κι ακούω φωνές κι επιστροφές,/ λες και ξωκλήσι ξεχασμένο άνοιξε τα πορτοπαράθυρα/ κι υποδέχεται κόσμο στη γιορτή του.// Μένουμε σπίτι/ Φιλιώνουμε και φιλούμε ένοχα/ τον αναγνωρισμένο γύρω μέγα μικρό μας χώρο». Από το ποίημα “Μένουμε σπίτι” του Κώστα Καλαπανίδα.