Θέλω να πεθάνω εδώ…

…Στο σπίτι μου… Στο σπιτάκι μου..
Δεν θέλω να με σκεπάσει το χώμα… Φοβάμαι… Θέλω να με βρούνε μετά από πολύ καιρό…, μόνο τα κοκαλάκια μου…
Είναι ο Κωνσταντίνος Κώνστας, που μιλεί…
Συνεντευξιάζεται στην κα που είναι η υπεύθυνη της εκπομπής “δημοσιογράφος, αλλά που είναι και η παραγωγός του προγράμματος στο κρατικό κανάλι…
– Ναι, ναι, με βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών, γιατί, όπως, μου είπανε, εγώ τόσο μικρός, μπήκα στο νερό το παγωμένο, για να σώσω εκείνη τη γυναίκα…
Δε μπορώ να πω… Το σακάκι, το πουκάμισο όλα τα ρούχα μου τα μάζεψαν οι γείτονες, και με φρόντισαν να μπω στο ίδρυμα περιποιημένος… Δεν ήξερα, πού να ξέρω εγώ… Είχα 67% αναπηρία και παίρνω 200 ευρώ σύνταξη… Τα καταφέρνω δεν μπορώ να πώ…
– Η Ακαδημία, τί έκανε;
– Δε μπορώ να πω, ευχαριστημένος είμαι… Μου έκανε τα εισητήρια να ‘ρθω από τη Θεσσαλονίκη…
Το βλέπεις; Εκεί στο τοίχο, το δίπλωμά μου; Το βλέπεις; Εχει λεκέδες καφέ, όταν μου πήρε το ρέμα εδώ στον ποδονύφτη όλα μου τα πράγματα… Τα λιγοστά, δηλαδή, και τις φωτογραφίες και όλα…
– Τί θα θέλατε κύριε Κώνστα τώρα;
– Να μη με πειράζουνε… Βρήκα ένα σπιτάκι, καλύβα, το περιποιήθηκα, το καθάρισα το άσπρισα… και με κυνηγούσε ο γείτονας.
– Βρε ανθρωπέ μου του λέω, αφού δεν είναι δικό σου… Δεν έχω πού να μείνω…
– Δεν έχει σημασία, δεν σε θέλω εδώ…
– Μα, τί σε πειράζω…
– ΔΕΝ σε θέλω… Δεν σε θέλω λέμε…
– Σας κλέψανε κιόλας…
– Ναι, ναι, μου ‘κλεψαν το ποδήλατό μου το ‘χα φτιάξει μόνος μου από πεταμένα υλικά… Καλά όμως, ακριβά υλικά…
– Πώς ζείτε μόνος…
– Με τη φύση, τα πουλιά, την Ηρα μου… τη σκυλίτσα μου, στιγμή δεν μ’ αφήνει μόνο μου…
– Νερό; Φως; Γιατρό;
– Δεν τα χρειάζομαι… Μαζεύω ξύλα, μαγειρεύω μ’ αυτά, ανάβω φωτιά… Γιατρό; Δεν θέλω γιατρό… Τα βότανα… Τι έκαναν οι αρχαίοι… Τα βότανια θεραπεύουν…
Σε πονά το στομάχι σου; Δυόσμο…
Σε πονά το κεφάλι σου; Χαμομήλι…
Απαριθμεί συνεπαρμένος παθήσεις και βοτάνια! Ενα κύμα καλοσύνης και αθωότητας ξεχυλίζει στο πρόσωπό του δεν χωρεί στις παρειές το φως του, βρίσκει την παραγωγό στην καρδιά, βρίσκει και μένα στην καρδιά, βρίσκει την οθόνη, βρίσκει τους τίτλους και γίνεται ένα μαζί τους…
Η μοναξιά μένει… Και η περίσκεψη…