Μέρες γιορτινές. Οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από κόσμο. Μπορεί οι τσάντες που κουβαλούμε να είναι λιγότερες και πιο φτενές από αυτές της προ κρίσης εποχής, μα κρατούμε κάμποσες και πάλι. Διαφημίσεις μας καλούν να καταναλώσουμε, για να βρεθούμε στο κλίμα της γιορτής. Να φάμε, να πιούμε, να διασκεδάσωμε. Όλα να τα κάνουμε στον υπερθετικό βαθμό γιατί όσο πιο πολύ χορτάσουμε το σώμα τόσο πιο καλά θα νοιώσουμε.
Και τα παιδιά μας; Από κοντά κι αυτά. Αφού τα έχουμε μάθει να ζητάνε πράγματα για δώρα. Αντικείμενα. Και όσο πιο μεγάλα και ακριβότερα τόσο καλύτερα. Κι όταν καμιά φορά μέσα στα χίλια γράμματα προς τον άγιο Βασίλη βρεθεί ένα να ζητά αντί για ύλη κάτι όπως ειρήνη και υγεία γίνεται δακτυλοδεικτούμενο. Κι αυτός ο Άγιος Βασίλης των διαφημίσεων που φέρνει στα παιδιά παιχνίδια για να παίξουν, αλλά όχι φίλους, υπολογιστές και κινητά, αλλά όχι μια μονιασμένη κι αγαπημένη οικογένεια, που θα τα στηρίξει και θα τα βοηθήσει να βγουν από τη μοναξιά; Πράγματα, πράγματα, πράγματα που θα τα ικανοποιήσουν περιστασιακά, αλλά θα αφήσουν τα μέσα τους άδεια και παγωμένα. Και μαθαίνουν πως για να είμαστε καλά θέλουμε αντικείμενα. Μα κανένα αντικείμενο δεν θα μας δώσει τόση χαρά μακροπρόθεσμα όσο ένας άνθρωπος. Ένας φίλος, ένας σύντροφος.
Ωστόσο, έχει γίνει τόσο δύσκολο στην εποχή μας να επικοινωνούμε… Παρατηρώ μεγαλύτερους ανθρώπους σε παρέες. Θα βρουν έναν τρόπο να επικοινωνήσουν όλοι μαζί. Θα τραγουδήσουν, θα χορέψουν. Οι νέοι; Αν χαλάσει η τηλεόραση, αν δεν έχουν ένα ηλεκτρονικό κάτι να απασχολούν τα χέρια τους και το μυαλό τους, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Πώς να μιλήσουν και πώς να σταθούν σε μια παρέα. Αποζητούν τη μοναξιά. Μα τα βλέπεις πως ούτε κι εκεί είναι καλά.
Από την άλλη μεριά παζάρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς γεμίζουν την πόλη και οργανώσεις επισκέπτονται τα ιδρύματα που φιλοξενούν ανθρώπους μόνους κι ανήμπορους. Λες και μόνο τις μέρες αυτές έχει ανάγκη η φτώχεια κι η ανέχεια. Λες και μόνο τις μέρες αυτές χρειάζεται να θυμηθούμε τους αναγκεμένους. «Μας δείχνουν τόση πολύ αγάπη για δυο μέρες που μας θυμίζουν πόσο μόνοι είμαστε τον υπόλοιπο καιρό» λέει κάπου στο διαδίκτυο σε ένα καυστικό σχόλιο μια γιαγιά.
Πέρασα μια βόλτα κι από το νοσοκομείο μας αυτές τις μέρες και είδα: λίγους εργαζόμενους να προσπαθούν με λειψά υλικά και προμήθειες. Συγγενείς μπαϊλντισμένους και αρρώστους ταλαιπωρημένους να νοσταλγούν το σπίτι τους. Όπως και να το κάνουμε η υγεία είναι το πολυτιμότερο των αγαθών. Μόνο που όπως γίνεται συνήθως, δεν το καταλαβαίνουμε όταν την έχουμε.
Και μέσα σ’ όλα αυτά έχουμε και τον χαβά για την εκλογή του προέδρου. Ξύλινα ανθρωπάκια να παίζουν παιχνίδια που έχουν να κάνουν με τη ζήση μας. Μα δεν την υπολογίζουν ιδιαίτερα. Μόνο μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη ψήφο. Μετά αρχίζουν πάλι να κουνάν τα νήματα και να μας συμπεριφέρονται σαν άβουλες μαριονέτες.
Όμως τούτες τις μέρες συνέβησαν πράγματα συνταρακτικά στην πόλη και στη χώρα μας. Με τελευταίο το πλοίο που καίγεται εν μέσω θαλασσοταραχής με τόσες ψυχές μέσα. Παύεις τότε να σκέφτεσαι τις θεωρίες και τα πρέπει και αναλογίζεσαι πόσο εφήμεροι είμαστε. Και αναλογίζεσαι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι πρέπει να εκτιμούμε περισσότερο ό,τι έχουμε. Τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και που μερικές φορές ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Ας αναλογιστούμε πως θάταν η ζωή μας χωρίς αυτούς. Κι ας βάλουμε στην άκρη τις δουλειές και τις υποχρεώσεις κι ας σκύψουμε στον Άνθρωπο. Να θυμηθούμε ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι και ότι το σπουδαιότερο αγαθό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Η επικοινωνία μεταξύ μας η φιλία η συντροφικότητα. Η αλληλεγγύη. Όχι μόνο στις γιορτινές μέρες που τις προωθούν οι πάντες. Μα ολοχρονίς. Γιατί ακόμα και στον Παράδεισο είμαστε καλύτερα με παρέα.
Καλή Χρονιά
Κι ας μας φέρει ο καινούργιος χρόνος υγεία σωματική και ψυχική.
Μπεμπ. Α.
…Και ο καινούργιος χρόνος έρχεται με ένα Τουρνουά αλληλεγγύης για συλλογή φαρμάκων που θα ενισχύσουν το έργο των Γιατρών του Κόσμου που θα διεξαχθει στο Κλειστό Γυμναστήριο του ΠΑΟ στην Αθήνα την Κυριακή 4 Ιανουαρίου.
Το μικρό νοσοκομείο των Γιατρών του Κόσμου στο μακρινό Μόντε της Ουγκάντα γέμισε γέλιο χαρά και αγάπη …Το Θαύμα των Χριστουγέννων για εμάς ήρθε με δύο ημέρες καθυστέρηση, το βράδυ του Σαββάτου, στο μικρό μας νοσοκομείο των Γιατρών του Κόσμου στο Monde/Uganda, …γεννήθηκε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Το Όνειρο που είχαμε πριν από πολύ καιρό μαζί με τον Νικήτα & τον Γιάννη έγινε πραγματικότητα, τα παιδιά του χωριού μας θα γεννιούνται δωρεάν και το βασικότερο με ασφάλεια. Τίποτα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί όμως εάν πίσω από αυτό δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που ήρθαν στις Αποστολές των Γιατρών του Κόσμου και αγάπησαν αυτό το μέρος, αλλά και αυτούς που δεν κατάφεραν να έρθουν ακόμα εδώ και στηρίζουν κάθε φορά αυτή τη σημαντική προσπάθεια.
Σας ευχαριστούμε…
Γ. Γιαννακόπουλος
Αγαπητοί εθελοντές, υποστηρικτές και φίλοι των Γιατρών του Κόσμου, σας ευχόμαστε Καλές Γιορτές με Υγεία και Ειρήνη και ελπίζουμε σε μια πολύ καλύτερη χρονιά για όλους, κυρίως για όσους ζουν σε επισφαλείς και εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη μέχρι τώρα στήριξη και βοήθεια. Είστε πολύτιμοι για τους ΓτΚ, γιατί είναι πολύτιμο αυτό που προσφέρετε.
Γιατροί του Κόσμου – Ελληνική Αντιπροσωπία
Χρώματα και σκέψεις από την Αφρική
Αγαπημένη Αφρική
Πονούν τα μάτια μου για άλλη μια φορά με τόση ομορφιά. Προσπαθώ να αποτυπώσω χρώματα και εικόνες. Αλλά μάταια. Ό,τι κι αν κάμω, πάντα φτωχός μοιάζει ο φωτογραφικός μου φακός. Φτωχές και οι εικόνες μου. Ντρέπομαι!!!
Πιτσιρίκια τρέχουν αριστερά δεξιά. Παιχνίδι. Φωνές. Χαμός. Τα παιχνίδια εδώ δεν είναι, φανταχτερά. Αυτοσχέδια παιχνίδια. Μια παλιά ρόδα ποδηλάτου και ένα καλάμι αριστερά ή δεξιά να σπρώχνει τη ρόδα. Μια μπάλα από πανί. Τι σημασία έχει!
Το παιχνίδι σταματά μόνο όταν περνάμε και μας παίρνουν είδηση. Αρχίζουν να φωνάζουν από μακριά:
“Mzunguuuuu”! Με όλη τους τη δύναμη! Για ώρα πολλή. Μέχρι να χαθούμε από τα μάτια τους.
Ένα κάλεσμα που ηχεί στ’ αφτιά μου τα τελευταία έξι χρόνια και με κάνει πάντα να επιστρέφω.
Αυτή την Αφρική βλέπω όταν κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι την επιστροφή μου… Γ. Γιαννακόπουλος
