Πρωταθλητές Ελλάδας στην κατηγορία Νέων Ανδρών και Νέων γυναικών αντίστοιχα αναδείχθηκαν ο Δημήτρης Αλεξάκης (Πειραϊκός ΟΣ) και η Μιχαηλιδου Μαγδαληνή (ΣΟ Καβάλας). Τα πανελλήνια πρωταθλήματα μέχρι 20 ετών διοργανώθηκαν στα Τρίκαλα, στον εξαιρετικό χώρο που στεγάζει το ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΣΙΤΣΑΝΗ, από τις 30 Απριλίου έως τις 6 Μαΐου 2019 με συν-διοργανωτές τη Σκακιστική Κίνηση Τρικάλων σε συνεργασία με τον Δήμο Τρικάλων την Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων και την Τοπική Επιτροπή Σκακιστικών Σωματείων Θεσσαλίας.
Στους Νέους Άνδρες έλαβαν μέρος 34 σκακιστές από 24 σωματεία. Ο Δημήτρης Αλεξάκης πήρε την 1η θέση με 7 βαθμούς σε 9 αγώνες. Μετά την άρση των ισοβαθμιών 2ος ήταν ο Πέτρος Τριμίτζιος και 3ος ο Ανδρέας Χατζηελευθέριου με 6,5 βαθμούς.
Στις Νέες Γυναίκες συμμετείχαν 15 σκακίστριες από 14 σωματεία. Η Μιχαηλίδου Μαγδαληνή ήρθέ 1η με 6 βαθμούς σε 7 αγώνες και ακολούθησαν στην 2η θέση η Αθανασία Χρυσόγελου με 5,5 και στην 3η η Ελπίδα Αϊβαζιάν με 5.
Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα των αγώνων: https://u20chess2019trikala.gr/
1η θέση για τον Νικόλα Θεοδώρου στο Pro Chess League!
Ο Νικόλας Θεοδώρου – σκακιστής της ΣΑΧ – σπουδάζει στο πανεπιστήμιο του Σεντ Λιούις, το οποίο έχει σπουδαία σκακιστική παράδοση και προσφέρει στους σπουδαστές του ένα πλούσιο αγωνιστικό και προπονητικό πρόγραμμα. Στο πρωτάθλημα ράπιντ του Pro Chess League το οποίο διεξήχθη στο Σαν Φρανσίσκο, η ομάδα του Σεντ Λιούις, αγωνιζόμενη με τους Φαμπιάνο Καρουάνα, Μπέντζαμιν Κοκ, Νικόλα Θεοδώρου και Τζούλιαν Προλέικο κατέκτησε την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο. Στους αγώνες συμμετείχαν περισσότερες από 50 ομάδες και πήραν μέρος και άλλα γνωστά ονόματα του παγκόσμιου σκακιού όπως ο Χικάρου Νακαμούρα, ο Μαξίμ Βασιε- Λαγκρά και ο Ουέσλι Σο.
Μια συνέντευξη του Αλιέχιν, 1929
Ο δημοσιογράφος Έντουαρντ Γουίντερ δημοσίευσε στο φύλλο της εφημερίδας Allgemeine Zeitung (Chemnitz) του 1929, η συνέντευξη του Αλιέχιν, αμέσως μετά το ματς που έπαιξε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα με αντίπαλο τον Μπογκολιούμποβ.
Ένα απόσπασμα της συνέντευξης έχει ως ακολούθως.
«Συνάντησα τον Αλεξάντερ Αλιέχιν στο ξενοδοχείο. Η τελευταία παρτίδα μόλις είχε τελειώσει και του έδωσα τα συγχαρητήριά μου, με το σχόλιο πως τώρα μπορεί κάπως να ξεκουραστεί.
Ξεκούραση; Δεν γνωρίζω τι είναι. Τώρα θα δημοσιεύσω αναλυμένες όλες τις παρτίδες του ματς σε βιβλίο με τίτλο “Σκακιστικές σκέψεις στο ματς με τον Μπογκολιούμποβ” και θα ξεκαθαρίσω το νόημα όλων των παρτίδων, το οποίο δεν γινόταν πάντα αντιληπτό στο κοινό. Και στις 15 Ιανουαρίου αρχίζει το Σαν Ρέμο, όπου θα λάβω μέρος.
Και το ματς με τον Καπαμπλάνκα;
Αν πάρω την πρόσκληση θα τον αντιμετωπίσω την επόμενη χρονιά, πιθανότατα στην Αμερική, εκεί όπου είναι εύκολο για εκείνον να συγκεντρώσει το χρηματικό ποσό που απαιτείται.
Πρέπει να προετοιμαστείτε για αυτό το ματς.
Αλήθεια είναι. Ωστόσο έχω την προσωπική μου ιδιοσυγκρασική μέθοδο προετοιμασίας. Βασικά, προετοιμάζομαι μόνο κατά τη διάρκεια των πρώτων παρτίδων. Βλέπω ποιες βαριάντες επιλέγει ο αντίπαλος και ανάλογα επιλέγω τα ανοίγματα που θα παίξω και προσανατολίζω έτσι την τακτική μου. Νομίζω πως ο κάθε σκακιστής πρέπει να παίζει ανάλογα με το στυλ του, αλλά φυσικά είναι αναγκαίο να προσπαθεί να κερδίσει κάποιος τον αντίπαλό του, με τα δικά του όπλα. Σε μια περίπτωση, ανακάλυψα μια θεωρητική καινοτομία ενώ βρισκόμουν σε έναν κινηματογράφο στη Χάγη.
Τι πρόσφερε το ματς που μόλις παίξατε;
Πρώτα από όλα πως όλα όσα έχουν γραφτεί για το θάνατο του παιχνιδιού λόγω των ισοπαλιών δεν έχουν νόημα. Κάθε θέση, ακόμα και η πιο γνωστή, παρέχει τόσες πολλές δυνατότητες. Το μεγαλύτερο ποσοστό ισοπαλιών καταγράφτηκε στο ματς Λάσκερ – Σλέχτερ και στα ματς του Καπαμπλάνκα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι «λάθος του σκακιού», αλλά του στυλ παιχνιδιού των συγκεκριμένων παικτών. Ακόμη, ο νέος μύθος που λέει πως με την πρόοδο που συντελείται και την αύξηση των τουρνουά ο αριθμός των ισοδυνάμων σκακιστών κορυφής θα μεγαλώσει πολύ, είναι απολύτως ψευδής. Αναμφίβολα, θα υπάρχει ένας παγκόσμιος πρωταθλητής που θα κατέχει την υψηλότερη θέση.
Και ο Νίμτσοβιτς;
Πολύ ιδιαίτερος και ισχυρός παίκτης με τον οποίο είναι δύσκολο να παίξεις. Όμως, για αυτόν ορισμένες ψυχολογικές στιγμές παίζουν αποφασιστικό ρόλο και αν η τύχη δεν τον βοηθήσει στην αρχή του τουρνουά, επηρεάζεται δυσμενώς. Από αυτήν την άποψη, εκφράζω την εκτίμησή μου στον Μπογκολιούμποβ, επειδή παραμένει πάντα ψύχραιμος, ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα είναι κακό για εκείνον. Είναι ευχάριστη προσωπικότητα.
Ποιον θεωρείτε ισχυρότερο; Τον Καπαμπλάνκα ή τον Μπογκολιούμποβ;
Δεν μπορώ να συγκρίνω τους δυο σκακιστές. Με τον Καπαμπλάνκα κάθε τι είναι λογικό και φυσικό στη σκακιέρα. Γνωρίζεις ακριβώς ποιο είναι το σχέδιό του, τι θέλει να κάνει. Με τον Μπογκολιούμποβ μπαίνεις σε μια περιπέτεια που δεν ξέρεις που σε οδηγεί. Γίνεται πιο επικίνδυνος, αν και είναι πολύ πιο δύσκολο να κερδίσεις τον Καπαμπλάνκα.
Είστε ευχαριστημένος από τις συνθήκες διεξαγωγής του ματς;
Ναι, η οργάνωση ήταν καλή. Υπάρχει ένα πράγμα που θα προτιμούσα να αλλάξει στο μέλλον: οι παρτίδες δεν πρέπει να παίζονται ενώπιον κοινού. Από σκακιστής μεταβάλλεσαι σε διασκεδαστής, καλλιτέχνης. Το κοινό ενδιαφέρεται περισσότερο για την παρουσία και τη συμπεριφορά των παικτών και λιγότερο για τις παρτίδες. Ήταν καλύτερα στο Μπουένος Άιρες, στο ματς με τον Καπαμπλάνκα, που δεν ήμασταν άμεσα εκτεθειμένοι στα μάτια των θεατών.
Πηγή: www.chesshistory.com/winter/winter92.html)
Ιστορικές στιγμές Ταϊμάνοβ
-O Μαρκ Ταϊμάνοβ και ο Βασίλι Σμίσλοβ παίζουν ευτυχισμένοι με τα περιστέρια στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου το 1954, δηλαδή 9 χρόνια πριν ο Χίτσκοκ γυρίσει τα “Πουλιά” που πατούσαν στο φανταστικό για να παίξουν ψυχαναλυτικά με το ανοίκειο και τον τρόμο. Ο Ταϊμάνοβ στο αρχείο του δίνει την φωτογραφία ως αχρονολόγητη, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως προέρχεται από το 54 και το ματς Μεγάλης Βρετανίας – Σοβιετικής Ένωσης που έγινε στην αγγλική πρωτεύουσα.
Ρεσέβσκι
Ιούλιος 1955, Μόσχα, ματς ΕΣΣΔ – ΗΠΑ. Ο Νικήτα Χρουστσόφ, είχε καταφέρει να επιβληθεί των πολιτικών αντιπάλων του και ανέλαβε την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς. Στο δεξί μέρος της εικόνας, όχι, δεν χτυπά το παπούτσι που έχει βγάλει όπως είχε κάνει στο βήμα του ΟΗΕ, αλλά είναι πιο ευπροσήγορος: Αγκαλιάζει για την αναμνηστική φωτογραφία τον πολιτογραφημένο Αμερικανό γκρανμέτρ Σάμιουελ Ρεσέβσκι.
Νέα Υόρκη
Μια χρονιά νωρίτερα, δηλαδή το 1954, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ είχαν αναμετρηθεί και πάλι στο κορυφαίο σκάκι, αλλά με τόπο τη Νέα Υόρκη. Μπροστά μας ο Τίγκραν Πετροσιάν (έπαιζε με τον Μπισκάγιερ που δεν εμφανίζεται στην εικόνα) και στο πίσω τραπέζι ο Έφιμ Γκέλερ παίζει με τον Ι. Χόρβιτς. Η εντυπωσιακή σκηνογραφία που ανακαλεί μεγάλη παράσταση λυρικού έργου ήταν η κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων και χορού του ξενοδοχείου Ρούζβελτ.
