Κύριε διευθυντά
Δεν προλαβαίνουμε να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας για τον πόλεμο στην Ουκρανία, να δείξουμε τη συμπόνια μας με τον λαό της Ουκρανίας, και θα πεταχτεί κάποιος να μας κατηγορήσει για υποκρισία, και θα αρχίσει αμέσως να μας απαριθμεί, σαν ποιήμα που έμαθε απ’ έξω, πολέμους στους οποίους είχε λαβει μέρος η Αμερική ή το ΝΑΤΟ, στους οποίους δεν αντιδράσαμε με την ανάλογη ευαισθησία απέναντι στα θύματα εκείνων των πολέμων.
Υποκρισία: “το να προσποιείται κάποιος και να αποκρύπτει τον πραγματικό (κακό) του εαυτό” (Βικιλεξικό).
Προσποιούμαστε, λοιπόν, πως μας πονάει η τραγωδία των ανθρώπων της Ουκρανίας, ενώ η σχετική αναλγησία μας σε άλλους πολέμους δείχνει πως είμαστε άκαρδοι.
Για ποιο λόγο όμως να προσποιούμαστε; Δεν θα μπορούσαμε και εδώ, εφόσον είμαστε άκαρδοι, να δείξουμε την ίδια αδιαφορία;
Ο λόγος είναι, θα μας πουν οι επικριτές μας, πως δείχνουμε συμπόνια, ενώ δεν την αισθανόμαστε, για να κατηγορήσουμε τη Ρωσία, που είναι ιδεολογικός μας αντίπαλος. Ενώ στους πολέμους, που μας απαριθμούν, ήταν θύτες οι Αμερικάνοι, το ΝΑΤΟ, γενικά η Δύση, που αντιπροσωπεύουν την ιδεολογία μας.
Οι χιλιάδες πολίτες στην Πολωνία και στη Ρουμανία που τρέχουν να υποδεχτούν και να βοηθήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων (κυρίως γυναίκες και παιδιά) που άφησαν τη χώρα τους για να μη σκοτωθούν στον πόλεμο, το κάνουν για να δείξουν πως η Δύση είναι καλή και η Ρωσία κακή;
Γελοία πράγματα. Κανείς δεν προσποιείται κάτι. Καμία υποκρισία. Τα δάκρυα των φυγάδων προκαλούν δικά μας δάκρυα.
Η συμπόνια με τους ανθρώπους της Ουκρανίας είναι αληθινή και ηθικά ενδεδειγμένη.
Οι επικριτές μας, δικαιολογημένα, θα μπορούσαν να μας έλεγαν: Δείχνετε τόση συμπόνια με τους Ουκρανούς, και πολύ καλά κάνετε, αλλά γιατί δεν δείξατε ανάλογη στις περιπτώσεις α,β,γ,δ….;
Θα μπορούσαν να το πουν έτσι, μα δεν το λένε. Σκοπός τους δεν είναι να μας κατηγορήσουν για επιλεκτικές ευαισθησίες, αλλά πως είμαστε φίλοι του Καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ, της Αμερικής.
Επιλεκτικές ευαισθησίες έχουμε. Αυτό είναι αλήθεια.
Αυτό όμως δεν οφείλεται στις ιδεολογικές μας και πολιτικές μας προτιμήσεις.
Οφείλεται στη φύση μας ως άνθρωποι.
Αν πάθει κάτι το παιδί μας, θα στενοχωρηθούμε πιο πολύ παρά αν πάθει κάτι το παιδί του γείτονα.
Αν πέσει ένα επιβατικό αεροπλάνο πάνω από την Αθήνα, θα ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό παρά με ένα αεροπλάνο που έπεσε πάνω από τη Γερμανία, αν έπεσε στην Κίνα, θα ασχοληθούμε ακόμα λιγότερο.
Αν υπάρχει πόλεμος σε μια χώρα με πολλές φυλές που σφαγιάζονται μεταξύ τους και έρχεται μια μεγάλη δύναμη από έξω για να λάβει μέρος (δικαιολογημένα ή με προσχήματα) στον πόλεμο, θα στενοχωρηθούμε λιγότερο από το όταν εισβάλει μια μεγάλη δύναμη σε μια δημοκρατική χώρα για να καταλάβει τα εδάφη της και να υποτάξει τον λαό της.
Ένας πόλεμος σε μια χώρα που σε ελεύθερες εκλογές ο λαός δίνει την εξουσία σε ισλαμιστές, δεν θα μας αγγίξει τόσο όσο ένας πόλεμος σε μια χώρα που οι άνθρωποι επέλεξαν ζωή σε φιλελεύθερη δημοκρατία.
Συμπαθούμε και συμπονούμε πιο πολύ ένα λαό που γυναίκες και άντρες είναι ισότιμοι άνθρωποι, από έναν λαό που οι γυναίκες είναι σκλάβες των αντρών.
Περίπλοκα τα πράγματα με τις ευαισθησίες μας. Αλλά έτσι είμαστε. Υποκρισία θα ήταν να μην το παραδεχτούμε.
Δεν έχει όμως νόημα, εκεί που είμαστε καλοί, να μην είμαστε, επειδή και αλλού δεν είμαστε.
Αυτό θα ήταν παράλογο.
Μπορούμε, όμως, το αντίθετο. Συνειδητοποιώντας πως είμαστε άδικοι απέναντι στον πόνο των κατατρεγμένων όλου του κόσμου, να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη στάση μας απέναντι τους πιο ανθρώπινη, ιδιαίτερα να σκεφτόμαστε τα παιδιά του κόσμου, που δεν φταίνε σε τίποτα και που είναι παντού τα ίδια.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει δίκαιος. Αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις του και τις δυνατότητες του. Μπορεί όμως να γίνει δικαιότερος.
Αυτοί που εκμεταλλευονται τη γιγαντιαία τραγωδία της Ουκρανίας για ιδεολογική εκμετάλλευση, είναι ανήθικοι. Χωρίς ελπίδα για βελτίωση.
Γιώργος Κιαγιάς
