Κύριε διευθυντά,
είναι αλήθεια ότι τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε, πρωτοστατούντος του κ. Χατζηδάκη, πλήθος κυβερνητικών, επιχειρηματιών και λοιπών λαοπρόβλητων προσωπικοτήτων, να επιδίδονται, στην κυριολεξία, σε έναν αγώνα δρόμου για να μας πείσουν για το χρεοκοπημένο οκτάωρο, την ανάγκη εκσυγχρονισμού του εργασιακού τοπίου της χώρας.
Στο πλευρό τους σταθερά και η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία κλείνει το μάτι στο επικείμενο νομοσχέδιο και καλεί τους εργαζόμενους σε κοινωνικό διάλογο με την κυβέρνηση για μία μικρή, απλά, δόση βελτίωσης. Εξάλλου αν υπάρχει θέληση όλα μπορούν να γίνουν.
Σύσσωμοι, λοιπόν, Γραμματείς και Φαρισαίοι καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: οι 8 ώρες εργασίας είναι ξεπερασμένες, όπως είναι ξεπερασμένος ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας ή της Υγείας ή όπως είναι ξεπερασμένη η απαίτηση για Δημόσιο Φορέα Ασφάλισης και υποστηρίζουν ότι είναι προς όφελός μας το νέο νομοσχέδιο με το οποίο θα εκσυγχρονιστεί, επιτέλους, η χώρα θα πάρει τον δύσκολο, αλλά αναγκαίο, δρόμο της ανάπτυξης, της ευημερίας, της ευελιξίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Μάλιστα για να αποδείξουν την ορθότητα του νομοσχεδίου, κυνικά, επικαλούνται, μεταξύ άλλων, το παράδειγμα της μητέρας η οποία θα έχει «δικαίωμα να μη δουλεύει την Παρασκευή για να βλέπει το παιδί της», έχοντας, δήθεν, επιλέξει να δουλεύει παραπάνω τις υπόλοιπες μέρες. Λες και οι μάνες φέρουν την ιδιότητα αυτή συγκεκριμένες μέρες μέσα στη βδομάδα. Για να δούμε, όμως, λίγο καλύτερα πώς έχουν τα πράγματα.
Είναι, πραγματικά, προοδευτικό να μιλάμε τον 21ο αι. για επιβολή 10ωρης και 12ωρης εργασίας και μάλιστα χωρίς επιπλέον αμοιβή ως υπερωρία; Για καθιέρωση της ψηφιακής κάρτας εργασίας, η οποία θα επιτρέπει στον εργοδότη να μεγιστοποιεί την εκμετάλλευση σε κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου εργασίας; Για γενίκευση της εργασίας τις Κυριακές σχεδόν στο σύνολο των κλάδων; Για απαγόρευση τυπικά και ουσιαστικά του χαρακτήρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και του δικαιώματος στην απεργία; Για ηλεκτρονικό φακέλωμα των Σωματείων; Για κατάργηση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και υποβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών σε ανεξάρτητες αρχές;
Βέβαια, τίποτα δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, βάσει του σχεδιασμού της Ε.Ε. και πατώντας πάνω σε νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, φέρνει προς ψήφιση μέτρα και ικανοποιεί τους μύχιους πόθους της μεγαλοεργοδοσίας, δίνοντάς της νέα ισχυρά όπλα δίπλα σ’ αυτά που προϋπήρχαν. Όμως ο λαός έχει συσσωρεύσει αρκετή πείρα. Θυμάται την περίφημη πρόταση Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η οποία αποτράπηκε κάτω από μαζικούς εργατικούς αγώνες, και η οποία προέβλεπε μειώσεις στις συντάξεις, μετέτρεπε τη σύνταξη σε ατομική υπόθεση και προωθούσε το σύστημα των τριών πυλώνων, την ιδιωτικοποίηση, δηλαδή, της Ασφάλισης, δεν ξεχνά τον νόμο Κατρούγκαλου, τον απεργοκτόνο νόμο της Αχτσιόγλου και τους νόμους για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών και αντιπαραβάλλει τη δική του, αταλάντευτη αλήθεια, απαντώντας με επίθεση στο πολεμικό ανακοινωθέν της κυβέρνησης.
Γιατί αν το 1920 ήταν επίκαιρο στην Ελλάδα, με αιματηρούς αγώνες των εργαζομένων, να κατακτηθεί το «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνο και 8 ώρες για ό,τι θέλουμε» δεν μπορεί το 2021 να γίνει αποδεκτό ότι δεν θα υπάρχει ούτε η κυριακάτικη αργία! Γιατί σε μια περίοδο όπου η άνοδος της παραγωγικότητας και η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας καθιστούν εφικτή τη μείωση του χρόνου εργασίας και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με αξιοπρεπείς συντάξεις και καθολικές, σύγχρονες και δωρεάν ασφαλιστικές παροχές, δίκαιο και προοδευτικό είναι λιγότερη δουλειά και περισσότερη ζωή. Γιατί, αν το 1957 στη Σοβιετική Ένωση θεσμοθετήθηκε το 7ωρο-5ήμερο, ας σκεφτούμε τι μπορεί να γίνει σήμερα.
Παίρνουμε θέση στον αγώνα, μέσα από τα συνδικάτα μας, δεν συμβιβαζόμαστε με την κανονικότητα της απλήρωτης δουλειάς, της ζωής – λάστιχο, με τα διαλυτικά ωράρια εργασίας. Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε! Όλοι την Πέμπτη στους δρόμους! Για να ακουστεί δυνατά ότι το νομοσχέδιο – έκτρωμα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου απορρίπτεται! Για να φωνάξουμε ότι η βαρβαρότητα στην οποία θέλουν να μας καταδικάσουν με μόνο κίνητρο τα κέρδη των ομίλων, δεν διευθετείται, καταργείται! Για να πάρει η εργατική τάξη την υπόθεση της ζωής της στα χέρια της και να επιβάλλει τον άλλο δρόμο. Αυτόν της οργανωμένης αντεπίθεσης για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου, την ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα, τη διεκδίκηση σύγχρονων δικαιωμάτων στη δουλειά και τη ζωή.
Η Πέμπτη 10 Ιούνη είναι μία μεγάλη μέρα αποτέλεσμα της δράσης των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα τα οποία από τον περασμένο Νοέμβρη οργανώνουν την πάλη ενάντια στο νομοσχέδιο με συλλαλητήρια και δεκάδες κλαδικές κινητοποιήσεις, με εκατοντάδες εξορμήσεις, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις στους χώρους δουλειάς, με πολύμορφη δράση που δεν σταμάτησε ούτε κάτω από τους περιορισμούς της καραντίνας. Προπάντων, με την οργάνωση δύο απεργιακών κινητοποιήσεων στις 26/11 και στις 6/5, τις οποίες εν χορώ προσπάθησαν να υπονομεύσουν η κυβέρνηση, η εργοδοσία, τα τσιράκια τους.
Η Πέμπτη 10 Ιούνη είναι μία μεγάλη μέρα για την εργατική τάξη η οποία δίνει το σύνθημα για αποφασιστική συνέχεια. Για να συγκεντρωθούν ακόμα περισσότερες δυνάμεις σε κάθε χώρο και να οργανώσουν την κλιμάκωση, ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο, αλλά και ενάντια στα επόμενα χτυπήματα που βάζει μπροστά η κυβέρνηση, όπως στο Ασφαλιστικό, όσα δηλαδή απορρέουν από το σούπερ μνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης. Για να έρθουν δυναμικά στο προσκήνιο οι διεκδικήσεις των συνδικάτων, για σύγχρονα εργατικά δικαιώματα, για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο.
Αλλά και για έναν λόγο παραπάνω: Έχουμε χρέος ως εκπαιδευτικοί, ως γονείς να μπούμε μπροστά, να υψώσουμε τείχος αντίστασης και να πούμε ΟΧΙ στο μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας. Ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα, χωρίς ξεκούραση, χωρίς ελέυθερο ποιοτικό χρόνο, με δουλειά μέχρι θανάτου. Αυτό το μελλόν δεν το θέλουμε για τα παιδιά μας. Τους το γυρίζουμε πίσω γιατί εμείς ξέρουμε και ακολουθώντας την προτροπή του ποιητή βροντοφωνάζουμε:
«Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής. Και δε μπορείς να μας λυγίσεις σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης. Και να το ξέρεις, θα βγούμε νικητές, κι’ ας είναι οι θυσίες μας βαριές»1.
Όλοι στην απεργία, όλοι στους δρόμους!
Νικολοπούλου Κατερίνα
πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση
πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Χανίων
1. Απόσπασμα από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ “Στους δεκαπέντε Συντρόφους”.
Δεν ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, αλλά πάντα εκεί που παραβιάζεται η λογική εσκεμμένα, για να δημιουργηθούν εντυπώσεις, δεν αντέχω τον πειρασμό να διαμαρτυρηθώ.
Για υπερωρίες λοιπόν μπορούμε να μιλάμε μόνο αν εργαζόμαστε περισσότερες του κανονικού ώρες, αν π.χ. σε μια εβδομάδα δουλέψω 42 ώρες αντίς τις 40 ώρες στις οποίες οδηγεί το οχτάωρο, έχω κάνει 2 υπερωρίες, οι οποίες πληρώνονται με 40% (νομίζω) επιπλέων στον κανονικό μισθό για την ώρα. Αν δουλέψω όμως 4 μέρες από 10 ώρες και δεν δουλέψω την μέρα 5, στο σύνολο έχω δουλέψει πάλι 40 ώρες, δεν έχω κάνει λοιπόν υπερωρίες, αλλά μοίρασα τις ώρες διαφορετικά μέσα στην εβδομάδα. Το οχτάωρο δεν αμφισβητείται πουθενά στην Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα φυσικά, αλλά στην Ευρώπη ισχύει δεκαετίες τώρα ευελιξία στις ώρες εργασίας, με σταθερή πάντα το οχτάωρο
( κατά μέσο όρο της εβδομάδας), και έξτρα ανταμοιβή για πραγματικές υπερωρίες, αν η Ελλάδα δεν προσαρμοστεί σε αυτό το δυναμικό μοντέλο και μείνει στάσιμη σε ένα στατικό μοντέλο, αυτό θα την κάνει λιγότερο ανταγωνιστική, θα βλάψει την οικονομία της, κάτι που ασφαλώς δεν βλάπτει μόνο τους εργοδότες αλλά επίσης τους εργαζόμενους, και γενικά όλη την κοινωνία.