» Στο Μέι µια παρολίγον σερβιτόρα
…η περιβαλλοντική συνείδηση όταν µπερδεύεται µε την αγένεια ενίοτε προκαλεί γέλιο. Έξω από το Μέγαρο της Αστυνοµικής ∆ιεύθυνσης, ντάλα ο ήλιος και αρκετά προβληµατισµένος για το αν πρέπει να χάσω κιλά ή να αγοράσω πατίνι, εµφανίζεται µπροστά µου ένας ταχυβηµατιστής νεαρός 1,68 ύψος θα ’ταν δε θα ’ταν, 45 κιλά. Με προσπερνάει µε σκούντηµα, οκ µου λέει, πετάει το τσιγάρο κάτω, πτύει, φρενάρει µε το αθλητικό παπουτσάκι και ως ένας νέος Νίκος Γκάλης, βάζει καλάθι. Που;;; στο κατακαηµένο, κοµµένο, τελειωµένο δέντρο του πεζοδροµίου πλάι στα κάγκελα του Μεγάρου.
– Συγγνώµη, γιατί το αφήνεις εκεί το κύπελλο του καφέ;;
– Εδώ το αφήνω…
– Μην το αφήνεις δεν είναι σωστό.
– Γιατί η σερβιτόρα είσαι και θα κουραστείς να το µαζέψεις;;
Αυθάδεια το νεαρό πρόσωπο, µου γύρισε λίγο το µάτι, αλλά σκέφτηκα πως κάποια στιγµή όλα θα µπούνε σε σειρά τόσο στο µυαλό του όσο και στη ζωή του. ∆ε σας κρύβω ότι το γυρισµένο µάτι κράτησε λίγη ώρα, όση περίπου για να κατέβει το ασανσέρ µέχρι το ισόγειο ώστε να το πάρει, ο ίδιος αυθάδης νεαρός που το κάλεσε. Έλα σου όµως, που έφτασα κι εγώ και µπήκαµε µέσα στο ασανσέρ µαζί…
– Να µην είσαι αυθάδης καλό µου παιδί.
– Κι εσύ να µην µου την λες
– ∆ε σου είπα κάτι κακό. Να µην λερώνεις τη φύση, σου είπα και να µην πληγώνεις µε ασέβεια το ήδη πληγωµένο και νεκρό δέντρο.
– Κι εγώ δε σου είπα κάτι κακό. Σε έβαλα να σκεφτείς ότι ευτυχώς που δεν είσαι σερβιτόρα. Άλλωστε δε θα σου πήγαινε.
Η πόρτα άνοιξε, ο ταχυβηµατιστής νέος εξαφανίστηκε και εγώ µόλις είχα πάρει την απόφαση σύντοµα να αγοράσω πατίνι, µπας και δεν έρχοµαι σε επαφή µε το Γκάου Κύτταρο ορισµένων ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας.
-ο παρατηρητικός –
Μ.Π.Λ.
