Της Παναγίας, η μεγάλη της Κοιμήσεως της εορτή μεθαύριο, και «Τα χελιδόνια του μοναχού», τα χελιδόνια του Μοναχού-Ποιητή ή του Ποιητή- Μοναχού αν προτιμάτε, χθες, δύοντος του ηλίου σ’ ένα απ’ τα καμένα «ξεκλείδωτα» ξωκλήσια της Βόρειας Εύβοιας, έψαλλαν τον Παρακλητικό της Κανόνα. «Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασία»… Ακόμα και οι τοίχοι του εκκλησακιού, οι ολόμαυροι απ’ την πυρκαγιά τοίχοι του, δάκρυσαν, «σύμφωνα με το ρεπορτάζ», όταν τα οχτώ χελιδόνια, που είχαν αφήσει τον τρούλο του μοναστηριού τους «τιτίβιζαν» για λογαριασμό των ανθρώπων που είχαν αφήσει τα χωριά τους, το συγκεκριμένο τροπάριο. Δάκρυα και στα μάτια όλου του εκκλησιάσματος, όλων των εναπομεινάντων απ’ τη λαίλαπα της φωτιάς, πτηνών, που το ένστικτό τους τα έφερε μέχρις εδώ, για να συμπροσευχηθούν. Και βέβαια στα μάτια του Μοναχού που είχαν γίνει βρύσες κι έτρεχαν ασταμάτητα. «Κι όμως “η ζωή συνεχίζεται…/ Σε τρεις λέξεις/ που τις ακολουθούν αποσιωπητικά,/ ο ορισμός της”», είπε αντί για το «Δι ευχών», κάνοντας απόλυση ο μοναχός.
Της Παναγίας, της Μάνας του Χριστού, της Μάνας όλων μας μεθαύριο… Της Αγίας Σιών, της Αγεωργήτου Χώρας, της Αενάου Κρήνης, της Αγιόπρωτης Κόρης, της Αδιόδευτης Πύλης, της Βαλασαρού, της Βαραγκιώτισσας, της Βλαχέρνας, της Βαδιμήρκαγιας, της Βασίλισσας των Ουρανών, της Γης την Εκλεκτή, της Γλυκοκυματούσας, της Γαλανούσας, της Γαλακτικής, της Γρηγορούσας, της Δακρυρροούσας, της Δικαιοτάτης, της Δουβέργαινας, της Δρεπανιώτισσας, της Δεομένης, της Επουράνιας Πύλης, της Εύψυχου Πύλης, της Εγγυήτριας, της Ελεούσας, της Ευδοκίας των Θνητών, της Ζωαρχικής, της Ζωοποιού, της Ζωηρρύτου, της Ζωοπαρόχου Τράπεζας, της Ζεριχιώτισσας, της Ηλιόκαλης, της Ηλιοτόκου, της Ηδείας, της Ηλιοειδούς, της Ηλιόβλητης, της Θαλασσινής, της Θαλασσίτρας, της Θεσπεσίας, της Θεοδόχου Μήτρας, της Θεοδόξαστης, της Ιερής, της Ιέρειας, της Ισχυράς, της Ισηγορίας, της Ικετηρίας, της Κουροτρόφου, της Κοσμοπόθητης, της Κατακάρπου Ελαίας, της Κυράς των Ουρανών, της Καταφυγής, της Λυπητερής, της Λουλουδιανής, της Λαμπρυνούσας, της Λαμπροτάτης, της Λαοδηγήτριας, της Μάνας των Οικτιρμών, της Μάνας των Ορφανών, της Μάνας της Αληθινής, της Μάνας της Ταπεινής, της Μάνας της Ευσπλαχνίας, της Ναζηραίας, της Νυμφοστόλου, της Νικοποιού, της Νοεράς, της Νίκης, της Ξυνηγόρου, της Ξερφανιώτισσας, της Ξανθής, της Ξεσκλαβώτριας, της Ξενόθρεφτης, της Ομόθεης, της Οδηγήτριας, της Ορφανής, της Ουράνιας, της Ορθοστασίας, της Παυσολύπης, της Παντοχαράς, της Πανσόφου, της Περίβλεπτης, της Προαναγγελόμενης, της Ροδινής, της Ροϊδίτισσας, της Ρευματοκρατούσας, της Ρωμαλέας, της Ρευματοκράτειρας, της Στρατηλάτισσας, της Σκέπης του Κόσμου, της Σεμνής, της Στήλης της Παρθενίας, της Σωτηρίας, της Ταξιδιάρισσας, της Τελείας, της Τιμελφεστάτης, της Τρυφερής, της Τροπαιούχου, της Υπακοής, της Υπέρφωτης, της Υπερένδοξης, της Ύψιστης, της Υπερτιμημένης, της Φωτολαμπούσας, της Φίλαγνης, της Φρυχτωρίας, της Φιλάγαθης, της Φανερωμένης, της Χρυσής Λυχνίας, της Χρυσογαλούσας, της Χελιδονούς, της Χρυσαυγής, της Χρυσόθρονης, της Ψυχοσώστριας, της Ψαλτής, της Ψυχαγωγού, της Ψυχαγωγίας, της Ψηφοφορίας, της Ωραίας Κηπουρού, της Ωκυτάτης, της Ωφέλιμης, της Ωραϊσμένης, της Ωραΐσασας τα πάντα… Τα 120 (5 από κάθε γράμμα της Αλφαβήτου) από τα 5.500 (!) ονόματα της Παναγίας που έχει καταγράψει στο βιβλίο του «Θεοτοκωνύμια» (Αθήνα 1992) ο μακαριστός Αποκορωνιώτης συγγραφέας Ιωάννης Ιωσήφ Σηφάκης.
«Της Παναγίας, της Παναγίας της Επιστροφής» μεθαύριο… Και: «Εκ περάτων/συναθροισθέντες οι απανταχού/στην Κοίμηση της Πεποικιλμένης/ Για να να ψάλλουν εν χορώ/ “τον κόσμον ου κατάλιπες, Θεοτόκε”/ και να ζήσουν/ τη νίκη των φωνηέντων/ στην επίκληση του ονόματός της/ στο πρώτο ενικό πρόσωπο./ Παναγία μου!» Το ποίημά μου «Η Παναγία της Επιστροφής» (από την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, εκδ. Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”, “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2020).
