Κύριε διευθυντά, όλοι το γνωρίζουμε, όλοι το έχουμε ακούσει, όλοι αισθανόμαστε πως κάποια στιγμή θα έρθει και το δικό μας τέλος. Εχουμε άραγε αναλογιστεί ποτέ τι έχουμε κάνει στη ζωή μας και πόσο και τι έχουμε προσφέρει στον συνάνθρωπό μας; Δεν θα γίνω εγώ ο δικαστής και ούτε θα επιβάλλω εγώ τις ποινές. Ο καθ’ ένας μας ας καθίσει τον εαυτό του στο σκαμνί κι ας απαγγείλει κατηγορίες, σύμφωνα με τη συνείδησή του στον ίδιο του τον εαυτό, Ο καθένας μας κρίνεται και φορτώνεται τα υπέρ και τα κατά στη συμπεριφορά του. Αναφέρομαι, όπως αντιλαμβάνεστε, ιδιαίτερα σε άτομα που έχουν την ανάγκη μας ή αν θέλετε, έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες: Σ’ εσάς, σ’ εμάς, σε όλους μας γενικά. Δεν έχει καμιά σημασία ο παραπάνω τίτλος. Ναι, ό,τι γεννιέται πεθαίνει, αλλά πώς πεθαίνει; Πολλοί φεύγουν μ’ ένα χαμόγελο κι άλλοι με πολλές πίκρες ζωγραφισμένες στο πρόσωπό τους. Αλλοίμονο όμως… Πόσοι και ποιοι ήταν αυτοί οι ζωγράφοι; Ας ψαχτούμε όλοι μας κι ο καθένας μας ας αξιολογήσει τα έργα του. Είναι τρομερό να παρακολουθείς την προσγείωση του ανθρώπου σου και να πνίγεσαι στο βουβό κλάμα. Να κοιτάζεις γύρω σου και να βλέπεις πρόσωπα γνωστά όχι όμως συγγενικά. Να βλέπεις τον άνθρωπο που θυσιάστηκε για όλους και να αμείβεται με την περιφρόνηση – με την αδιαφορία – την αχαριστία. Γιατί άραγε; Και ρωτώ: Ο Χριστός μας, καρφωμένος πάνω στον σταυρό, ύψωσε τα μάτια του προς τον πατέρα του Θεό -και τον παρακάλεσε να συγχωρέσει τους εγκληματίες του, καθ’ ότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν. Είπε «πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Σε τελευταία όμως ανάλυση, θα έλεγα, ότι υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των περιφρονημένων και των ανθρώπων που τους περιέθαλψαν οι δικοί τους ή ακόμα κάποιοι συγγενείς τους. Αυτό το λέω με απόλυτη βεβαιότητα και θέλω να πιστεύω ότι θα γίνω κατανοητός. Μια λαϊκή παροιμία λέει: Τέλος καλό, όλα καλά. Με άλλα λόγια φεύγει ο δικός μας άνθρωπος και μέχρι την τελευταία του στιγμή είχε πλάι του τα αγαπημένα του πρόσωπα. Πολλές φορές αυτά τα πρόσωπα τους κλείνουν και τα μάτια.
Το ευχαριστώ μην περιμένετε να το ακούσετε ποτέ γιατί οι νεκροί δεν μιλούν. Πιστέψτε με όμως ότι φεύγοντας το ομολογούν βουβά. Λένε δε ο Θεός να σας ανταμείψει. Κάποτε ο Χριστός είπε στους μαθητές του: Δωρεάν λάβατε – Δωρεάν δότε. Σκεφτήκαμε ποτέ πόσο μας κοστίζει εμάς μια επίσκεψη στον δικό μας άνθρωπο και πόση χαρά μπορεί να δόσει σ’ εκείνον; Πιστεύω πως όχι. Πολύ κακώς θα έλεγα. Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω. Αυτά τα λίγα ψιχουλάκια αν μου δώσεις, σου τα πληρώνω σε οποιαδήποτε τιμή και θα τα πάρω και αν ακόμη τα πετάξεις όπως πετάνε σ’ έναν σκύλο το ψωμί, όπως λέει και ο στιχουργός. Κατ’ επέκταση μου τα χρωστάς. Τώρα θα με ρωτήσετε σε ποιον ή ποιους αποτείνομαι. Ναι απαντώ: Σε όλους και σε κανένα. Ας γλυκάνουμε λίγο την καρδιά μας κι ας παραχωρήσουμε λίγο χρόνο για τα άτομα που έχουν την ανάγκη, άσχετα αν είναι συγγενείς μας ή όχι. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον του. Το τέλος του. Όταν βλέπω το χαμόγελο της γυναίκας μου αντικρίζοντάς με, μπαίνω μέσα στην καρδιά της και νοιώθω την ευχαρίστησή της, έστω κι αν πολλές φορές με αποκαλεί μπαμπά. Βλέπει έναν δικό της άνθρωπο κι αυτό τα κλείνει όλα. Εύχομαι να μπορέσουν όσοι δεν το ένιωσαν ποτέ το συναίσθημα της αγαλλίασης της ψυχής τους να το γευτούν και τότε θα καταλάβουν τι λέγω και γιατί το λέω. Προσοχή όμως. Ποτέ δεν ευχήθηκα ούτε θα ευχηθώ να βρεθεί κανείς στη δύσκολη θέση και να πρέπει να παρηγορεί με τον άλφα ή βήτα τρόπο ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Ο δρόμος της ζωής είναι για άλλους μικρός και για άλλους μεγάλος. Δεν θα ήθελα να φανώ υπερβολικός, όμως τα γεγονότα μαρτυρούν την πραγματικότητα και πολλές φορές να γίνομαι βαρετός. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλά στην πλάτη του έναν σταυρό. Αλλος περπατά και χοροπηδά κι άλλος με λυγισμένα γόνατα περπατά και νομίζεις: Εδώ θα πέσει, εκεί θα πέσει. Μπορούμε εμείς να τον ξεκουράσουμε λίγο; Μην φανταστείτε ότι θα επωμισθείτε εσείς τα βάρη του ανθρώπου σας. Δώστε του λίγο κουράγιο, ένα γλυκό χαμόγελο, έναν καλό λόγο. Δεν ζητούν αυτοί οι ανήμποροι άνθρωποι μεγαλεία και πλούτη.
Ρίξε μου μια ματιά να με παρηγορήσεις. Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να κάνω πλύση εγκεφάλου τόσο σε απλούς ανθρώπους, φίλους – γνωστούς, πόσο δε περισσότερο σε συγγενικά πρόσωπα. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην αντιλαμβάνεστε τι εννοώ. Αλλοίμονο όμως… όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού!…. Τότε μπορεί να κλαίμε με μαύρο δάκρυ. Αυτό όμως μας απαλλάσσει από παραλείψεις ή ακόμα και εγκληματικές πράξεις; Δουλέψτε το λίγο στο μυαλό σας (μας) γενικά. Πόσο καιρό μπορεί να σε κουράσει ο κατάκοιτος άνθρωπός σου; Και γιατί του προσφέρεις απλόχερα την απουσία σου; Μήπως αυτός ο άνθρωπος έκανε και κάποιο καλό για σένα; Εδώ δεν θα επικαλεστώ την επιείκεια του Θεού, όπως έκανα πιο πάνω, αλλά θα τον αφήσω να εφαρμόσει τα λάγια του Χριστού προς τον Πέτρο: Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβης. Δεν σέρνω κακία μέσα μου, αντίθετα θα έλεγα ότι δικαιολογώ πολλές φορές ακόμα και τα αδικαιολόγητα. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κάνει κριτική σε κανένα. Απλά επισημαίνω τα στραβά και τα ανάποδα. Κι αν αυτά επρόκειτο για κάτι απλό -επιπόλαιο- καημός δεν υπήρχε. Εδώ μιλάμε για ζωές συνανθρώπων μας -ακόμα και για αγαπητά μας πρόσωπα. Αν γνωρίζαμε το μέγεθος της προσφοράς μας, κάνοντας μια επίσκεψη σ’ ένα άτομο εσώκλειστο στο Κέντρο Φροντίδας Ηλικιωμένων “Εστία” ή όπου αλλού, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε ιδίαν γνώμη. Οσο σκληρός κι αν είναι κανείς, ακόμα κι αν δεν έχει καθόλου αισθήματα, κάποια στιγμή θα λυγίσει και τότε θα κλάψει με μαύρο δάκρυ. Το λέω και το πιστεύω αυτό. Κάνω έκκληση στους εναπομείναντες συγγενείς και μή: Βοηθήστε τους ανήμπορους αυτούς ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστοί, ξένοι, άγνωστοι, άνθρωποι δικοί μας. Σας ευχαριστώ για την κατανόηση. Κώστας Καραναστάσης
