Φαίνεται στην Ελλάδα ότι μια από τις μόνιμες παθογένειες της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων ή σε κάθε περίπτωση σημαντικού τμήματός της, είναι η σχέση της με την Πολιτική Επιστήμη τη Θεωρία αλλά και την Πράξη. Ο κανιβαλισμός των ιδεών με την ευκαιρία του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο ή Leder Massimo είναι πρωτοφανής. Τελικά ούτε γιατί απέτυχε και κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχουμε καταλάβει; Ποιες δηλαδή ήταν οι αιτίες. Γιατί στη χώρα μας η αριστερά δεν έκανε το ’89 τη συζήτηση ως όφειλε της αποτυχίας και της κατάρρευσής του. Αντίθετα αναλώθηκε σε δικά της εσωτερικά θέματα που οδήγησαν σε μια ακόμα διάσπασή της από τις πολλές στην ιστορία της. Επίσης η ιστορία δεν καταργείται, απλά επαναξιολογούνται τα γεγονότα με βάση τα καινούργια δεδομένα.
Έτσι ο Ιμπεριαλισμός είναι μια ιστορική κατηγορία – πραγματικότητα, όπως και οι μεγάλες Επαναστάσεις του 20ου αιώνα και οι πρωταγωνιστές των. Η Επανάσταση στη Κούβα είναι μια από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα. Δημιούργησε Ελπίδες και Προσδοκίες, αλλά αμφισβήτησε άμεσα και την ηγεμονία του Ιμπεριαλισμού και των καθεστώτων που στήριζε. Καθεστώτα στρατοκρατικά, αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και φασιστικά. Μέχρι το 1959 η Κούβα ήταν προτεκτοράτο. Πρώτα των Ισπανών και μετά των ΗΠΑ. Από αυτή την πλευρά η επανάσταση κατάφερε να κινητοποιήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του Κουβανέζικού λαού για εθνική ανεξαρτησία – αξιοπρέπεια, αλλά και την προοδευτική παγκόσμια κοινή γνώμη. Θυμίζω την στήριξη στη επανάσταση από τους διανοούμενους όπως ο Χέμινγουεϊ, Σαρτρ, κ.λπ. Εθνική και διεθνή αλληλεγγύη κινητοποιήθηκαν για αυτό τη χαρακτηρίζουμε σαν ένα σημαντικό γεγονός.
Κατ’ επέκταση και τους πρωταγωνιστές της. Τελικά εκ των υστέρων αξιολογώντας τα γεγονότα μετά το ’89 αλλά και τους πρωταγωνιστές, θεωρούμε ότι απέτυχε. Σαν τμήμα του συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού αφού δεν κατάφερε να μεταρρυθμιστεί στο σωστό τάιμινγκ τόσο με τα γεγονότα της Ουγγαρίας του ’56, όσο και της Πράγας του ’68. Γιατί όπως σωστά εκτιμούσε – προειδοποιούσε το ρεύμα του Ευρω-κομμουνισμού στη δεκαετία του ’70 είχε εξαντληθεί η προωθητική του δύναμη. Αλλά το βασικό συμπέρασμα είναι ότι Σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Δημοκρατία, Ελευθερία και Αγορά. Γιατί η δικτατορία του Προλεταριάτου δεν οδηγεί στη κατάργηση των τάξεων και στη απελευθέρωση τους από το κράτος που σταδιακά απονεκρώνεται. Αλλά αντίθετα όπως έδειξε η ιστορική εμπειρία στο σύνολο των χώρων του υπαρκτού σοσιαλισμού, οδηγεί σε ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα κάτω από το απόλυτο έλεγχο του κόμματος και των μηχανισμών του. Με τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο τελειώνει οριστικά και ο κύκλος των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οπως και αντίστροφα Δημοκρατία δεν νοείται χωρίς Κοινωνική Δικαιοσύνη.
