Να το κάνω ή να μην το κάνω; Ιδού η απορία!

Η ίδια που με ταλάνιζε καθώς στεκόμουν στην ουρά, έξω απ’ το Κοινοτικό Ιατρείο. Μακριά η ουρά! Κάποιοι συμμαθητές μάλιστα, βρισκόταν πολύ μπροστά, έτοιμοι για όλα. Μεγάλη γενναιότητα -μα την αλήθεια!- που δε την είχα! Μισοκρυμμένη πίσω από μια συμμαθήτρια, με το μάτι καρφωμένο σε όσους έβγαιναν με το μπράτσο γυμνό κι ένα μπαμπακάκι στο σημείο όπου καρφώθηκαν από εκείνη τη πελώρια σύριγγα με τη σουβλερή, χονδρή της μύτη, περίμενα σαν κατάδικος τη σειρά μου.
Πολύ με φόβιζε -μα την αλήθεια!- η βασανισμένη έκφραση, αλλά και τα κλαμένα μάτια των πιο πολλών… Λες να πονάει; Λες να σου χαράζουν το μπράτσο καθώς λένε μερικοί; Και πως τους μπήκε στο μυαλό στα καλά των καθουμένων να μας εμβολιάσουν μαζικά; Δεν φτάνουν οι φοβέρες των γιαγιάδων για τους κάθε λογής μπαμπούλες, για τον «μεσημερά» που κλέβει όσα παιδάκια δεν κοιμούνται τα μεσημέρια, τις ξωθιές που σου παίρνουν τη φωνή αν πας μόνος στις ερημιές, κι εκείνους τους καταχανάδες που τριγυρίζουν στα καλντερίμια τις νύχτες κι όλο και κατιτί σκαρώνουν;
Δεν φτάνει η μεγάλη αγωνία μας με τις πέννες, τα μελανοδοχεία, τη προπαίδεια, την ορθογραφία, την αντιγραφή, την… καλλιγραφία; Θα έχουμε τώρα και το εμβόλιο; Να το κάνω λοιπόν ή να μην το κάνω; Αποφάσισα πως δεν θα το έκανα! Κι ο καλύτερος τρόπος ήταν να το βάλω στα πόδια και να φτάσω όσο γινόταν πιο γρήγορα στην ασφάλεια του σπιτιού μου! ‘
Έριξα μια ματιά στον περίγυρο. Μπροστά μας το ιατρείο, το παιδομάνι όλο με τους δασκάλους μας ολόγυρα, αριστερά ο δρόμος που έβγαζε στην Πλατεία, δεξιά μια σειρά ανηφορικά δρομάκια που οδηγούσαν στην πάνω γειτονιά. Διάλεξα τον πιο σύντομο καλντερίμι και λάκισα στο λεπτό… Χρόνια μετά, καθώς κοιτώ την στρογγυλή βούλα στο μπράτσο μου -το σημάδι που άφησε στα παιδιά της γενιάς μας το εμβόλιο εκείνο- μάταια προσπαθώ ν’ ανασύρω απ’ τη μνήμη τι έγινε στη συνέχεια. Υποθέτω πως ειδοποιήθηκαν οι γονείς -που ήταν άνθρωποι συνεννοήσιμοι και προοδευτικοί- και μάλλον ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατάφεραν να με πείσουν πως όλα γινόταν για το καλό μας…
Δεν είμαι υπερήφανη για την δειλία μου της ημέρας εκείνης! Θέλω όμως να πιστεύω πως ίσως να μην ήταν μόνο ο «φόβος του αγνώστου», αλλά και μια, ας πούμε… «γενναία» αντίδραση από μια μικρούλα δέκα χρονών που είχε διαφορετική άποψη! Βέβαια το εμβόλιο το έκανα! Ανωτέρα βία, βλέπεις… Αλλά και μια αναγκαιότητα των καιρών μας…