Στο πλαίσο της εφηβικής ραδιοφωνίας που έγινε στα Χανιά
«Η βία είναι βουβή κραυγή για αγάπη. Είναι πολλά και έντονα συναισθήματα που δεν εκφράζονται, είναι sos μήνυμα που στέλνει κάποιος για να πει πως υπάρχει και κάτι αξίζει κι αυτός».
Μ ε αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνονται τον σχολικό εκφοβισμό οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου Χανίων οι οποίοι συμμετείχαν στην ημέρα εφηβικής ραδιοφωνίας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στα Χανιά.
Η Ελευθερία, ο Γιάννης, η Ελπίδα, ο Σήφης, η Φλώρα, ο Νίκος, ο Δημήτρης, η Σπυριδούλα, ο Γιώργος όλοι τους μαθητές του τμήματος Γερμανικών στο 1ο Γυμνάσιο έγιναν για λίγο “μικροί δημοσιογράφοι” και αφού πραγματοποίησαν έρευνα εντός του σχολείου τους ρωτώντας άλλους μαθητές πώς αντιλαμβάνονται τον σχολικό εκφοβισμό, παρουσίασαν τα συμπεράσματα της έρευνάς τους, σε εκπομπή σε τοπικό ραδιόφωνο της πόλης.
Τα αποτελέσματα της έρευνας ως προϊόν σκέψεων και συναισθημάτων των ίδιων των παιδιών, είναι πράγματι εντυπωσιακά. Ενώ τα ερωτήματά τους στέλνουν “σαΐτα” στην καρδιά κάθε γονιού, εκπαιδευτικού, κάθε αναγνώστη, κάθε σκεπτόμενου πολίτη.
«Γιατί η σχολική βία είναι η μάστιγα της σχολικής ζωής ή αλλιώς η τρομοκρατία των σχολείων, ο εφιάλτης της τάξης;».
«Και γιατί όλος ο κόσμος των ενηλίκων ξαφνιάζεται, εκπλήσσεται, απορεί πότε εμφανίστηκε και επεκτάθηκε η σχολική βία, σε ένα τόσο “αγγελικά” πλασμένο κόσμο που έχει μάθει να συγκαλύπτει τη βία τόσο τέλεια που δεν δέχεται τίποτα και κανέναν να την εκφράζει τόσο απροκάλυπτα;», αναρωτιούνται με την απλότητητα και την δύναμη του λόγου τους οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου.
«Ολοι αγωνιούν, πασχίζουν, κόπτονται να καταλάβουν, να δείξουν κατανόηση, αναλύουν σχεδιάζουν, παρεμβαίνουν, εφαρμόζουν παιδαγωγικές μεθόδους, στέλνουν τα παιδιά σε ψυχολόγους. Όπως πάντα πολλή κριτική και θεωρία και λίγη πραγματική προσπάθεια και να ενδιαφέρον ώστε να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του. Τόσος αγώνας, τόση προσπάθεια αλλά αποτέλεσμα μηδέν» σχολιάζουν οι μαθητές και προσθέτουν: «Κι όμως τα παιδιά εξακολουθούν να χτυπούν, να βρίζουν, να κοροϊδεύουν, να συκοφαντούν, να εκβιάζουν, να μην σέβονται κανέναν, να αντιμιλάνε, να αντιδρούν σε όλα».
«Τα τελευταία χρόνια όλα γύρω μας είναι στενάχωρα και θλιμμένα. Οι γονείς μας, οι δάσκαλοι μας όλο και λιγότερο χαμογελαστοί, όλο και πιο νευρικοί, κουρασμένοι και αγχωμένοι. Τα λεφτά είναι πλέον το επίκεντρο της ζωής και το άγχος όλων. Όλοι μιλάνε για φόρους, λογαριασμούς, χαράτσια. Λίγες οι ευχάριστες κουβέντες και πού χρόνος γι’ αυτές… Πολλές φορές νομίζει κανείς ότι σαν παιδί ενοχλεί και επιβαρύνει απλά και μόνο με την παρουσία του…». Είναι σκέψεις και λόγια των παιδιών που ηχούν σαν ένα μεγάλο “γιατί;”.
Ας δούμε όμως τι απάντησαν οι ίδιοι οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου, για το πώς αντιλαμβάνονται τον σχολικό εκφοβισμό και πώς τον αναλύουν με το δικό τους μυαλό. Ισως έτσι σκεφτούμε περισσότερο, ευαισθητοποιηθούμε και καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο τους…
“Σχολικός εκφοβισμός, δεν είναι ένας καυγάς ανάμεσα σε δύο παιδιά για κάποιο λόγο. Είναι απρόκλητος και οι συμμετέχοντες επιδιώκουν με την επιθετική συμπεριφορά τους να απολαύσουν στιγμές δύναμης, αυτοεκτίμησης, σεβασμού μέσω της πρόκλησης φόβου. Είναι όταν κάποιος θέλει να πονέσει ξανά και ξανά κάποιον αδύναμο, κάποιον που θέλει να ελέγξει τις δράσεις και τις αντιδράσεις του».
«Σχολική βία είναι να αποσπάς κάτι με εκβιασμό, να χτυπάς, να βρίζεις, να φωτογραφίζεις ή να μαγνητοσκοπείς κάποιον και να τα τοποθετείς στο διαδίκτυο χωρίς την συγκατάθεσή σου, να διαδίδεις φήμες ή να συκοφαντείς κάποιον, να κρυφακούς ή να παρακολουθείς κάποιον, να αποκαλύπτεις όλα όσα σου εμπιστεύθηκε και να προδίδεις την εμπιστοσύνη του».
«Βία είναι τα ρατσιστικά λόγια και οι συμπεριφορές που αφορούν την καταγωγή, την προέλευση, το παρουσιαστικό και την εμφάνιση, την σεξουαλική τοποθέτηση, την ιδιαιτερότητα και στην ασθένεια κάποιου».
«Βία είναι να βλέπεις τους κολλητούς σου να καταστρέφονται, να παίρνουν έναν δρόμο χωρίς επιστροφή και εσύ να το θεωρείς αυτό μαγκιά και να μην τους ταρακουνάς να κόψουν τις ανοησίες».
«Βία είναι να “καρφώνεις” τους συμμαθητές σου για να μην τιμωρηθείς εσύ. Βία είναι να “γλύφεις” για να την βγάλεις καθαρή στο σχολείο και ίσως με καλύτερους βαθμούς».
«Βία είναι να επιμένεις σε κάτι που άλλος πληγώνεται, που ενοχλείται ή αναστατώνεται και εσύ γελάς και διασκεδάζεις. Βία είναι να με κρίνεις μόνο βάσει της επίδοσης μου στο μάθημα και να με διαγράφεις σαν άνθρωπο».
«Βία είναι να μην με σέβεσαι και να βλέπω στο βλέμμα σου συνέχεια την αποδοκιμασία, να προσπαθώ όσο μπορώ να γίνω καλύτερος και εσύ να μην το επιβραβεύεις».
«Βία είναι να με υποτιμάς μπροστά στους φίλους μου. Βία είναι να κουρελιάζεις την αξιοπρέπειά μου και να το θεωρείς δικαίωμα».
«Βία είναι να θεωρείς άλλα παιδιά προβληματικά, να τα διώχνεις και τα στοιβάζεις σε ένα σχολείο. Βία είναι βάζεις “ταμπέλες” και να στιγματίζεις αυτό το σχολείο και τα παιδιά».
«Βία είναι να πιστεύεις πως τα παιδιά των αλλοδαπών δεν αξίζουν να είναι συμμαθητές των παιδιών σου».
«Βία είναι να μου επιβάλλεις την άποψή σου ότι εσύ είσαι σωστός και εγώ λάθος. Βία είναι να μου δείχνεις με τις πράξεις σου τον δρόμο και μετά να με καταδικάζεις γιατί τον ακολούθησα».
«Βία είναι να μην με δέχεσαι όπως είμαι και να θέλεις να με αλλάξεις για να επιβεβαιωθείς σαν γονιός, δάσκαλος και ψυχολόγος, παιδαγωγός που έχει επιτελέσει με επιτυχία το έργο του και έπαιξε τον ρόλο του τέλεια».
«Σας θυμίζουν κάτι αυτά; Καθρέπτης της κοινωνίας μας είναι τα σχολεία. Κι εμείς συμπληρώνουμε ότι όταν ο δάσκαλος είναι καλός, ο μαθητής θα τον ξεπεράσει» είναι ο επίλογος των παιδιών.
