ΕΙΧΑΜΕ συνηθίσει να ταυτίζουμε ιδεολογία και κόμμα με το πρόσωπο του αρχηγού του κόμματος. Οποιος, ας πούμε, ψήφιζε ΝΔ, ψήφιζε ουσιαστικά Κωνσταντίνο Καραμανλή (εννούμε τον πρεσβύτερο) και όποιος ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, ψήφιζε Ανδρέα.
ΑΥΤΟ συνέβαινε και μετά το θάνατο των δυο μεγάλων πολιτικών ανδρών.
ΤΟ ΙΔΙΟ νομίζουμε πως συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ: Το 36% που τον ψήφισαν τον Γενάρη είχε μικρή σχέση με τη συγκεχυμένη ιδεολογία του κόμματος. Ο περισσότερος κόσμος γοητεύτηκε από τη φρεσκάδα (ηλικίας και πολιτικού λόγου) του κ. Τσίπρα, λιγότερο από την «αριστερά ιδεολογία» του. Ακόμη και ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας των επιθέσεών του απλά ικανοποιούσε ένα αίτημα, ή μια ελπίδα, του λαού.
ΣΗΜΕΡΑ, με την οριστικοποίηση της συμφωνίας για το «3ου μνημόνιο» από την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση, ξαναγεννιέται το ερώτημα: Εχουν, άραγε, δικαίωμα οι διαφωνούντες βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να αρνηθούν να ψηφίσουν το μνημόνιο και ταυτόχρονα να μη παραδώσουν τη βουλευτική έδρα τους;
ΣΥΜΦΩΝΑ με το Σύνταγμα (2001) και το άρθρο 60 (§ 1 και 2) «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» και «η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή…». Ετσι οι διαφωνούντες (Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου κ.ά.) τυπικά καλύπτονται από το Σύνταγμα!
ΒΕΒΑΙΑ προκύπτει το ηθικό θέμα: κατά πόσον, δηλαδή, αυτοί που εξελέγησαν από τους ψηφοφόρους τους προκειμένου να ακολουθήσουν την επίσημη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ «νομιμοποιούνται» ηθικά να διαφωνούν, όχι μόνο λεκτικά, αλλά και διά της ψήφου τους, στη Βουλή πάνω σε κρισιμότατα θέματα.
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως και πάλι είναι θέμα συνείδησης και προσωπικών επιδιώξεων/επιλογών του κάθε βουλευτή.
ΑΛΛΑ βλέπετε, στην πολιτική σπάνια η λέξη συνείδηση προπορεύεται του κομματικού ή ιδιωτικού συμφέροντος. Οσο για το εθνικό συμφέρον, ε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
