Ο Δημήτρης Κακαβελάκης, ο Δημήτρης Λευκορείτης τη δύσκολη για την Ελλάδα περίοδο της στρατιωτικής χούντας, συνεχίζει τη διαφορετικότητα της νέας ελληνικής ποίησης που αποτύπωσε για πρώτη φορά τη δύσκολη περίοδο του εσωτερικού σπαραγμού.
Μια υπερρεαλιστική ποίηση έμπλεη από γλωσσοκεντρικές αναφορές και διαποτισμένη από πρωτότυπο λυρισμό.
Η ιδιότυπη αυτή ποίηση κορυφώνεται στην τελευταία του ποιητική δημιουργία “ΟΙ”. Στο περισπούδαστο και προφητικό έργο του αυτό επιχειρεί χωρίς πολυλογία ως δεινός οπαδός της ρήσης του Αθηναίου «ουκ εν τω πολλώ το ΕΥ, αλλά εν τω ΕΥ το πολύ» με γυμνά από σημεία στίξης και πυκνά νοήματα να ακονίσει το νυστέρι της νόησης για να ορθοτομήσει και να φέρει στο προσκήνιο την οριστικότητα και αναφορικότητα του αόριστου σύμπαντος, τη μηδενικότητα του ανθρώπινου γένους, την κατανόηση και τη διανόηση και να απομονώσει την ανοητότητα. Πιστός στην άρρητη και υπερβατική “σταθερά του Αρχιμήδη” επιχειρεί να εξαπλουστεύσει ποιητικά τη ρήση «Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί…».
Πράγματι ο Δημήτρης Κακαβελάκης “ποιητική αδεία” γεωμετρεί με τους “ΟΙ” τους “προερχόμενους” από το βάθος, τους “περιστρεφόμενους” στο πλάτος, τους πορευόμενους κατά μήκος, τους από το ύψος “κατερχόμενους και ανερχόμενους”. Καθαγιάζει τη ρομβότητα, την τετραγωνότητα και τριγωνότητα μιας ισογωνιακής γλώσσας και αναδεικνύει τους «από βάθος, πλάτος, μήκος και ύψος» προερχόμενους, περιερχόμενους, διερχόμενους και επερχόμενους, “ΟΙ” (αναφορικό οι οποίοι) ΣΧΕ-ΔΙΑ-ΖΟΥΝ το αναπάντητο που “Θεοκρατεί και αθεοκρατεί” τη βεβαιότητα και την αβεβαιότητα. Προσπαθεί με το δικό του γλωσσικό μεγαλείο να σκιαγραφήσει το «εκ Θεού» έλλογο ον, τον άνθρωπο. Οι παραισθήσεις ελπίδας γίνονται “ερείσματα σφαγής”.
Τα απύθμενα βάθη της ψυχής του ανθρώπινου γένους μπορούν αχαλίνωτα να δώσουν γένεση σε ιστορίες σκοταδιού που ασώματα καταβροχθίζουν «το ενσώματο συνοχής». Αναδεικνύει τη ματαιότητα του ανθρώπινου σαρκίου που τελικά μετρά το μήκος της μακριάς ταξίδευσης σε «δύο περίπου μέτρα». Αγωνιά για τους καθορίζοντες, τους ορίζοντες, τους αφορίζοντες και προσπορίζοντες που με ευφάνταστους προλόγους, αφάνταστους λόγους και πλάνους επιλόγους ορθολογίζουν τους καθορισμούς ή παραλογίζουν τους εκμεταλλευτισμούς ή ΘΑτολογούν. Υπενθυμίζει την απειλή για την Κτίση από θερμές πομπές και θερμικές εκπομπές που «απλώνονται σε όλα τα πλάτη κάθε σκοπού με πλάσμα άυλο, ή υλικό για να γίνουν μέταλλα σκληρά σε αλλόμορφους τόπους». Δεν είναι τυχαία η αναφορά του ποιητή στην αποκάλυψη του Ιωάννη «…και εν ταις ημέραις ζητήσουσι οι άνθρωποι τον θάνατον και ου ευρήσουσι αυτόν…». Αποκαθηλώσει τέλος τη δοξομανία της ανίερης και με παρανοήματα ανόδου και ανάδειξης του ανθρώπου υπενθυμίζοντας πως το δυσθεώρητο ύψος της ανόδου έχει και τον αντίποδα, την κάθοδο. Πως το Ζενίθ έχει και το Ναδίρ. Πως το ρολόι της μνήμης λειτουργεί προς τα οπίσω.
Ο Δημήτρης Κακαβελάκης με το νέο του έργο δεν ανεβαίνει μόνο τα σκαλοπάτια της διανόησης, αλλά γίνεται και καθοριστικός προφήτης του μέλλοντος του ανθρώπινου γένους.
*γεωπόνος – ερευνητής
