Η σταδιακή εφαρµογή των κυρώσεων από τους ταγούς της ΕΕ καθίστανται ολοένα και πιο κεντρικό στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ. Μιας ασφάλειας µε σηµαντικό κόστος, που πληρώνουν εξ ολοκλήρου οι φτωχές µάζες του ευρωπαϊκού πληθυσµού και οι λιγότερο εύρωστοι προϋπολογισµοί. Πρόκειται για µια λάθος πολιτική που έχει ξεφύγει από τα πλαίσια του κανονικού και τείνει να πάρει πλέον πολεµικές διαστάσεις και ανεξέλεγκτες επιπτώσεις.
∆υο στοιχεία παρακινούν να µελετήσουµε µε την πρέπουσα σοβαρότητα τι γίνεται τέλος πάντων µε τα θέµατα των κυρώσεων, πως παίρνονται οι αποφάσεις και ποιοι καλούνται να πληρώσουν το λογαριασµό.
∆ιαβάζουµε µε ενδιαφέρον σε µελέτη που κυκλοφόρησε µόλις την περασµένη εβδοµάδα από τη δεξαµενή σκέψης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ότι παρατηρείται «Βελτίωση της δράσης της ΕΕ για την εξάλειψη της φτώχειας στις αναπτυσσόµενες χώρες – Έκθεση για το κόστος της µη Ευρώπης» που είναι και ο τίτλος της µελέτης αυτής
Και συγκρίνει µε την ανύπαρκτη πρόοδο όσον αφορά τους στόχους βιώσιµης ανάπτυξης των Ηνωµένων Εθνών, τονίζοντας ότι υπήρξε ανεπαρκής, κυρίως λόγω κλυδωνισµών όπως η πανδηµία COVID-19 και οι πρόσφατοι πόλεµοι.
Η ΕΕ θα µπορούσε να αντιµετωπίσει αυτές τις προκλήσεις µε δράση σε επίπεδο ΕΕ, η οποία µπορεί να οµαδοποιηθεί σε τρεις κύριες κατηγορίες:
✓ ∆ράση για την παροχή όλο και πιο αποτελεσµατικών πόρων για την Ευρωπαϊκή Αµυντική Βιοµηχανία και τη χρηµατοδότηση για το κλίµα.
✓ ∆ράση για τη µεταρρύθµιση των εργαλείων του εµπορίου ώστε να καταστούν πιο ευνοϊκά για τη µείωση της φτώχειας.
✓ ∆ράση για την προώθηση µιας πιο δίκαιης αρχιτεκτονικής παγκόσµιας οικονοµίας.
Η µελέτη έχει ένα απόλυτο δίκιο όταν αναφέρεται στις υπό ανάπτυξη χώρες , αλλά το πρόβληµα το µπέρδεψαν οι ίδιοι οι ταγοί της ΕΕ µε τις λανθασµένες αποφάσεις που έχουν πάρει αναφορικά µε τις κυρώσεις που επιβάλουν κατά το δοκούν, χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει µελέτες που οδηγούν στην εφαρµογή τέτοιων αποφάσεων.
Από ην πλευρά των κυρώσεων που εφαρµόζει η ΕΕ, προσδιορίζεται µε σαφήνεια σε άλλη µελέτη της δεξαµενής σκέψης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, µε τίτλο: «Κυρώσεις της ΕΕ: βασικό µέσο εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας» ότι οι κυρώσεις καθίστανται ολοένα και πιο κεντρικό στοιχείο της κοινής πολιτικής και της εξωτερικής πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ.
Επί του παρόντος, η ΕΕ εφαρµόζει περισσότερα από 50 προγράµµατα κυρώσεων, τα οποία αφορούν σχεδόν 40 χώρες. Σε αντίθεση µε τα συνολικά εµπορικά εµπάργκο που χρησιµοποιήθηκαν στο παρελθόν, η ΕΕ έχει κινηθεί προς τη δέσµευση περιουσιακών στοιχείων και την απαγόρευση χορήγησης θεωρήσεων που στοχεύουν µεµονωµένα πρόσωπα και εταιρείες, µε στόχο να επηρεάσει τις ξένες κυβερνήσεις, αποφεύγοντας παράλληλα το ανθρωπιστικό κόστος για τον γενικό πληθυσµό. Άλλα µέτρα της «εργαλειοθήκης» κυρώσεων περιλαµβάνουν εµπάργκο όπλων, τοµεακούς εµπορικούς και επενδυτικούς περιορισµούς και αναστολές της αναπτυξιακής βοήθειας και των εµπορικών προτιµήσεων.
Η ίδια η µελέτη τονίζει τη δυσκολία της µέτρησης της αποτελεσµατικότητας των κυρώσεων, καθώς οι κυρώσεις από µόνες τους σπάνια επιτυγχάνουν όλους τους στόχους τους και συνήθως υπάρχουν και άλλες αιτίες στις οποίες µπορούν επίσης να αποδοθούν αλλαγές. Ωστόσο, ακόµη και όταν δεν επιτυγχάνεται αυτός ο πρωταρχικός σκοπός, οι κυρώσεις µπορεί να έχουν χρήσιµα δευτερεύοντα αποτελέσµατα, για παράδειγµα αποτρέποντας άλλους παράγοντες από παρόµοια συµπεριφορά.
Στη µελέτη αυτή γίνεται αναφορά και στην άνευ προηγουµένου κλίµακα και πεδίο εφαρµογής των κυρώσεων που επιβλήθηκαν κατά της Ρωσίας, και µάλιστα κάνει λόγο για το άρθρο 83 παράγραφος 1 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, παραθέτω αυτούσια την παράγραφο αυτή που λέει : «1. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συµβούλιο, αποφασίζοντας σύµφωνα µε τη συνήθη νοµοθετική διαδικασία µέσω οδηγιών, µπορούν να θεσπίζουν ελάχιστους κανόνες για τον ορισµό των ποινικών αδικηµάτων και των κυρώσεων στους τοµείς της ιδιαιτέρως σοβαρής εγκληµατικότητας µε διασυνοριακή διάσταση, η οποία απορρέει ιδίως από τη φύση ή τις επιπτώσεις των αδικηµάτων αυτών ή λόγω ειδικής ανάγκης να καταπολεµούνται σε κοινή βάση. Οι εν λόγω τοµείς εγκληµατικότητας είναι οι εξής: τροµοκρατία, εµπορία ανθρώπων και γενετήσια εκµετάλλευση γυναικών και παιδιών, παράνοµη εµπορία ναρκωτικών, παράνοµη εµπορία όπλων, ξέπλυµα χρήµατος, διαφθορά, παραχάραξη µέσων πληρωµής, εγκληµατικότητα στον χώρο της πληροφορικής και οργανωµένο έγκληµα.
Ανάλογα µε την εξέλιξη της εγκληµατικότητας, το Συµβούλιο µπορεί να εκδίδει αποφάσεις που προσδιορίζουν και άλλους τοµείς εγκληµατικότητας, οι οποίοι πληρούν τα κριτήρια της παρούσας παραγράφου. Αποφασίζει οµόφωνα µετά από την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.».
Έτσι φθάνουµε σήµερα να έχουµε κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας για άλλους λόγους από αυτούς που επικαλούνται. Υποθέτω ότι άλλα άρθρα της Συνθήκης θα αντιµετωπίζουν το πρόβληµα µε πιο διαφανή τρόπο. Απλά αναφέρω τι λέει η µελέτη της δεξαµενής σκέψης.
Με αποτέλεσµα όµως, να έχουµε υποστεί οι ίδιοι οι ιθαγενείς της ΕΕ τις καταστρεπτικές συνέπειες της εφαρµογής κυρώσεων, από τις λανθασµένες αρχικές που απαγόρευαν στους ολιγάρχες να αγοράζουν διαµάντια Ευρωπαίων πολιτών και µετά µας κόψανε και το φτηνό αέριο που ερχόταν εν αφθονία από τη Ρωσία και µας επέβαλαν το σε τετραπλάσια τιµή αµερικάνικο υγροποιηµένο αέριο.
Και µας έκοψαν και τη ροή λιπασµάτων από τη Ρωσία που είχε την αποκλειστικότητα των πρώτων υλών σε φθηνές τιµές και στο τέλος τρώµε φθηνά αγγουράκια και λεµόνια αλλά µε όλ τα απαγορευµένα και κακρινογόνα υλικά που διατρέφουν οι δηµοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, τους δικούς τους ιθαγενείς!
Οι ευρωεκλογές που έρχονται είναι βασικό στοιχείο για εκείνους που τους αποµένει ακόµη ιµάδα σκέψης τι θα πρέπει να διεκδικήσουν.
