Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Γράμμα στους Εκπαιδευτικούς

Πρὸς τὸν κ. διευθυντὴ καὶ τὸ Σύλλογο Καθηγητῶν τοῦ Γυμνασίου Νέας Κυδωνίας

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς λήξεως τῶν μαθημάτων γιὰ τὸ τρέχον σχολικὸ ἔτος, δημοσιεύω ἐπιστολὴ ποὺ εἶχα ἀπευθύνει στοὺς συναδέλφους μου τοῦ Γυμνασίου Νέας Κυδωνίας, ὅταν πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια ἀποχώρησα ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία. Τὴν ἀπευθύνω σήμερα, μαζὶ μὲ τὶς εὐχές μου, πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς συναδέλφους ἐκπαιδευτικοὺς ὡς χαιρετισμὸ ἀγωνιστικό, γνωρίζοντας τὸ μέγεθος τοῦ φορτίου τὸ ὁποῖο ἔχουν ἐπωμισθεῖ, κάτω μάλιστα ἀπὸ συνθῆκες ποὺ συχνά, ἀντὶ νὰ διευκολύνουν, ὑψώνουν ἐμπόδια στὸ δρόμο τους.

Συνάδελφοι, Κυρίες καὶ Κύριοι,

Μὲ ἀνάμικτα συναισθήματα σᾶς ἀπευθύνω αὐτὸν τὸ χαιρετισμὸ ὄχι θέλοντας νὰ σᾶς τὰ ἀποκαλύψω, ἀλλὰ ἐπειδὴ θεωρῶ ὑποχρέωσή μου, τὴν ὥρα αὐτὴ τῆς ἐξόδου μου ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία, νὰ ἀνακεφαλαιώσω μὲ τὴν ἐπιβαλλόμενη συντομία ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μου ποὺ μοιράστηκα μὲ συναδέλφους μου. Πρόκειται γιὰ ἀνακεφαλαίωση ποὺ ἑστιάζει στὸ ὅτι κάτω ἀπὸ τὴ στέγη αὐτοῦ τοῦ σχολείου ἐδῶ καὶ δεκαέξι χρόνια συνεργάστηκα μὲ ἐσᾶς (καὶ μὲ ὅσους συναδέλφους πέρασαν ὰπὸ ἐδῶ γιὰ λιγότερο ἢ γιὰ περισσότερο χρόνο) μὲ διάθεση καὶ μὲ πνεῦμα κατανόησης, σεβασμοῦ καὶ ἐκτίμησης πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως. Θεωρῶ τυχερὸ τὸν ἑαυτό μου, γιὰ τὸ λόγο ὅτι οἱ σχέσεις ποὺ ἀναπτύχθηκαν ἀνάμεσά μας καὶ ἀμοιβαῖες ἦταν καὶ εἰλικρινεῖς, ἐνῶ οὔτε κατ’ ἐλάχιστον μπόρεσαν νὰ τὶς σκιάσουν περιστασιακὲς διαφωνίες ποὺ ἀνέκυψαν πάνω σὲ ὑπηρεσιακὰ θέματα. Δὲν μπορῶ λοιπὸν παρὰ νὰ ὁμολογήσω ὅτι σᾶς ὀφείλω τὴν εὐγνωμοσύνη καὶ τὶς εὐχαριστίες ποὺ ἀναλογοῦν σὲ ὅσα εἴτε ὡς συνάδελφοι καὶ Ἄνθρωποι εἴτε κατὰ χρέος ὑπηρεσιακὸ ἢ ἀχρεωστήτως μοῦ προσφέρατε – καὶ δὲν ἦταν λίγα.

Ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ χῶρο στὸν ὁποῖο ἐπὶ τριάντα πέντε χρόνια ἀνάλωσα τὶς δυνάμεις μου θὰ ἤθελα νὰ ὑψώσω τὴ φωνή μου, εἶμαι βέβαιος δίπλα στὴ δική σας, ἐναντίον ὅσων ζητοῦν εὐκαιρίες νὰ μᾶς ἐπικρίνουν ἢ καὶ νὰ μᾶς συκοφαντοῦν, καὶ μάλιστα ἀδιακρίτως. Ἀγνοοῦν ἤ σκοπίμως παραβλέπουν μεγάλο μέρος τῶν ἐκπαιδευτικῶν πραγμάτων μὲ τὰ ὁποῖα συνδέεται ἡ αποστολή μας. Ὅλοι ἐμεῖς βέβαια, ὅσο χρόνο καὶ ἂν ἔχουμε διανύσει στὴν εκπαίδευση, γνωρίζουμε τὸ βάρος καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ ἔχει τὸ ἔργο μας. Ἡ φιλοδοξία μας νὰ δείξουμε στοὺς μαθητές μας τὸ δρόμο γιὰ καλύτερο μέλλον προσκρούει σὲ κάθε λογῆς ἐμπόδια.

Συνεχίζουμε ὅμως γνωρίζοντας ὅτι, ὅπως εὔστοχα ἐπισήμανε ὁ παιδαγωγὸς τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ Ἀδ. Κοραῆς, «ἡ παιδεία τῶν νέων δὲν εἶναι ἔργον πλινθουργίας … εἶναι ἔργον ἡμερώσεως, χρηστοηθείας καὶ ἀρετῆς», κάτι δηλαδὴ πολὺ πιὸ δύσκολο καὶ πιὸ σπουδαῖο ἀπὸ τὸ νὰ βάζει κανεὶς τὴ μιὰ πέτρα πάνω στὴν ἄλλη. Γι’ αὐτὸ ἀταλάντευτα ἐξακολουθοῦμε νὰ πορευόμαστε στὸ δρόμο γιὰ τὸν ὁποῖο ἴσως ποτὲ δὲν μᾶς μίλησαν μὲ καθαρὸ λόγο οἱ κατὰ καιροὺς ἁρμόδιοι τῆς Πολιτείας. Εἶναι ὁ δρόμος μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐλπίζουμε πὼς ἡ νέα γενιὰ θὰ προκόψει κατακτώντας τὴν ἀρετή. Τὴν ἀρετὴ στὴ διανοητικὴ καὶ στὴν ἠθικὴ διάστασή της, ὅπως τὴν προσδιόρισε ὁ Ἀριστοτέλης, προσθέτοντας ὅτι ἡ μὲν διανοητικὴ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον «ἐκ διδασκαλίας ἔχει καὶ τὴν γένεσιν καὶ τὴν αὔξησιν», ἐνῶ ἡ ἠθικὴ «ἐξ ἔθους παραγίνεται».

Γιὰ νὰ εὐοδωθοῦν οἱ προσπάθειές μας τόσο σ’ αὐτὸν τὸν τομέα ὅσο καὶ στὸ ἔργο μας συνολικά, στήριγμα βρίσκουμε, εἶναι καὶ αὐτὸ γνωστὸ σὲ ὅλους, στὸν πνευματικὸ ὁπλισμὸ ποὺ εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς σύνολο διαθέτουμε. «Πᾶσα διδασκαλία καὶ πᾶσα μάθησις διανοητικὴ ἐκ προϋπαρχούσης γίνεται γνώσεως» καὶ «οὐδεμία τῶν ἠθικῶν ἀρετῶν φύσει ἡμῖν ἐγγίνεται» εἶχε διακηρύξει πρὶν ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες καὶ πάλι ὁ Ἀριστοτέλης. Ὁ λόγος του ἰσχύει στὸ ἀκέραιο καὶ σήμερα. Ὅπως ἰσχύει καὶ ἡ προτροπή πρὸς τοὺς μεγαλύτερους ποὺ ἀποδίδεται στὸν Πλάτωνα, νὰ σέβονται τοὺς νέους «ἵνα κἀκεῖνοι πρὸς αὐτοὺς αἰδημόνως ἔχωσιν».

Μὲ κινητήρια δύναμη τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς μαθητές μας καὶ μὲ ὑπομόχλιο τὶς γνώσεις καὶ τὴν κατάρτισή μας παραμένουμε ὄρθιοι καὶ δυνατοί. Στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους μας ὡς σύνολο ἀνήκει πλέον ἡ ὑποχρέωση, ποὺ συνιστᾶ καὶ τιμή, νὰ διαψεύδουμε μὲ τὸ ἔργο μας καὶ μὲ τὴ θυσιαστικὴ διαδρομή μας ὅσους μᾶς ἀμφισβητοῦν. Θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ θὰ ἀφήσουν στὴν ἄκρη τὴν ἄδικη κρίση τους.

Γιὰ λόγους ὅμως δικαιοσύνης ὀφείλω νὰ θυμοῦμαι καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ἀναγνωρίζοντας καὶ ἀποδεχόμενοι τὴ συμβολή μας στὴν καλλιέργεια καὶ στὴν ἀνάπτυξη τῶν μαθητῶν μας καὶ τῆς κοινωνίας κατὰ προέκταση, βρέθηκαν καὶ παραμένουν δίπλα μας στηρίζοντας τὸ ἔργο μας. Οἱ ἀναμνήσεις εἶναι καὶ πολλὲς καὶ ἀγαθές, ἀποτελοῦν δὲ κεφάλαιο μὲ περίοπτη θέση στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς.

Ἀγαπητὲς συνάδελφοι, ἀγαπητοὶ συνάδελφοι,

Εὔχομαι νὰ πορευθεῖτε μὲ ἀμείωτες τὶς δυνάμεις σας πρὸς τὸ μέλλον. Νὰ γευθεῖτε, μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές σας, πλούσιους τοὺς καρπούς τῶν προσπαθειῶν σας. Κατὰ τὸν ἀρχαῖο λόγο «ὑγιέστεροι κρότωνος», μαζὶ μὲ τὶς οἰκογένειές σας νὰ δεῖτε νὰ πραγματοποιοῦνται ὅλες οἱ ἐπιθυμίες σας. Καὶ ὅταν θὰ ἔρθει καὶ γιὰ σᾶς ἡ ὥρα τοῦ τελικοῦ ἀπολογισμοῦ, νὰ ἔχετε γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς καὶ γιὰ ὅσους ἄλλους παρέλειψα «τὴν χαρὰν πεπληρωμένην ἐν ὑμῖν». Αὐτὴ ἡ χαρά, καὶ κυρίως αὐτή, μπορεῖ νὰ θεμελιώσει ἕνα νέο κύκλο εὐδόκιμης πορείας στὴ ζωή.

 


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

3 Comments

  1. Αγαπητέ κύριε Λουπάση,οι εκπαιδευτικοί ως φυσικοί αποδέκτες της επιστολής σας πιστεύω ότι νιώθουν υπερηφάνια και ικανοποίηση για τις σοφές προτροπές ενός πρώην συναδέλφου τους!
    Σε μένα ξύπνησε μνήμες από αγαπημένους καθηγητές που παρακαλώ επιτρέψτε μου να τις καταθέσω!
    Οι καθηγητές μας στην Εμπορική Σχολή Καπετανάκης Χαράλαμπος φιλόλογος και Κνιθάκης Κωνσταντίνος λογιστικά ( αμφότεροι εν ζωή) μας δίδαξαν ήθος, αξιοπρέπεια και τις ειδικές γνώσεις για να βιοποριστούμε στο μέλλον! Τι ίδιο ισχύει και για τον αείμνηστο μαθηματικό καθηγητή μας Βουράκη Ελευθέριο.
    .Όταν ως ενήλικες τον συναντούσαμε και του υπενθυμίζαμε ότι μας είχε μαθητές πάντα νιώθαμε την συγκίνηση του!!
    Διαπιστώναμε κάθε φορά πόσο σημαντικό ήταν για αυτόν να τον θυμούνται οι μαθητές του!
    Ας μην επιμείνω όμως περισσότερο.
    Το κείμενο σας απευθύνεται σε συναδέλφους σας καθηγητές και μαθητές που εσείς έχετε ιδιαίτερη επικοινωνία!!

    • Κύριε Πατσουράκη, σας ευχαριστώ και πάλι για τη γόνιμη συμμετοχή σας σε προβληματισμούς επί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος.
      Σωστά επισημαίνετε ότι απευθύνθηκα στους συναδέλφους μου, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι οι κατά καιρούς μαθητές μου δεν άφησαν στη μνήμη μου υλικό πολύτιμο και ζωογόνο.
      Οι αγαθές αναμνήσεις που έχουμε (και εμείς οι παλαιότεροι) από τους δασκάλους μας είναι αποτέλεσμα του έργου που άοκνοι και κατά τις δυνάμεις τους επιτελούσαν για να μας βοηθήσουν στα πρώτα βήματα της ζωής μας. Συμβαίνει και σήμερα αυτό, ίσως σε μικρότερη έκταση και ένταση – οι εποχές αλλάζουν!
      Πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι το “άλας” δεν θα “μωρανθεί”, ότι μαγιά θα εξακολουθήσει να υπάρχει για τη ζύμωση και την εμφάνιση καλύτερης ζωής για τα παιδιά μας. Το δύσκολο είναι να πεισθούμε όλοι ότι χωρίς θυσίες δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι σπουδαίο.
      Με εκτίμηση!

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα