Γιατί τώρα

Γκρινιάζουμε λες και για όλα τα δεινά φταίνε οι άλλοι.
Φίλος παραπονιόταν για τα προβλήματα υγείας που έχει, θεωρώντας τα ως μεγάλο κακό. Τον ρώτησα λοιπόν: αν αύριο ένας «τρελός» κήρυττε πόλεμο εναντίον της χώρας μας, τότε το πρόβλημά του θα είχε την ίδια βαρύτητα με τώρα; Η απάντηση φυσικά ήταν ένα μεγάλο όχι.
Γκρινιάζουμε δηλαδή για ένα πρόβλημά μας έως ότου παρουσιαστεί ένα άλλο, πιθανώς μεγαλύτερο και τότε βρίσκουμε νέα αιτία γκρίνιας. Πολύ σπάνια όμως θα παρηγορηθούμε μ’ ένα πρόβλημα που έχει ένας διπλανός μας, και θα σταματήσουμε τη γκρίνια μας. Γιατί άραγε;
Μήπως θεωρούμε ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από εμάς; Μα και ο διπλανός μας το ίδιο νομίζει. Υπάρχουν δηλαδή 7 δις τέτοια κέντρα, όσα δηλαδή κι οι άνθρωποι ή μήπως έχουμε χάσει «την μπάλα» και τρέχουμε μέσα στο γήπεδο της ζωής κυνηγώντας τον αέρα;
Πόσο άραγε αγαπάμε τον διπλανό μας, αλλά και τον εαυτό μας; Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε. Ας το σκεφθούμε λιγάκι πρώτα. Κι ο Ιησούς είχε πει στους μαθητές του: «με το αγαπά ο ένας τον άλλον, θα δείξετε στους άλλους ότι είστε μαθητές μου».
Ίσως σκεφθεί κάποιος: τι μας λες τώρα που ο κόσμος ζορίζεται τόσο και το αύριο είναι αβέβαιο. Ναι, τώρα είναι η στιγμή να σκεφθούμε και τον διπλανό μας και τον εαυτό μας. Πρέπει να αγαπάμε όλα τα πλάσματα της γης. Να αγαπάμε όχι μόνο αυτούς που μας αγαπάνε, διότι αυτό θα το έκανε ο οποιοσδήποτε, αλλά και αυτούς που μας μισούν. Αυτούς που μας αγαπάνε γιατί μας καταλαβαίνουν και αυτούς που μας μισούν επειδή δεν μας καταλαβαίνουν.
Δεν πρέπει να έχουμε μίσος. Υπάρχουν άνθρωποι που αναπνέουν και πίνουν από το δικό τους δηλητήριο και υποφέρουν πολύ. Όποιος δημιουργεί μια μικρή κόλαση στην νοημοσύνη του, είναι ένας αμαθής και αυτοβασανίζεται. Πρέπει να σκεπτόμαστε ότι το καλύτερο είναι να αγαπάμε.
Όλοι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι μνησικακίες, κι όσο υπάρχει αυτό δεν μπορεί να ανθίσει η αγάπη. Όταν κάποιος κρατά στην καρδιά του λόγια και οδυνηρά γεγονότα, συνοδευμένα φυσικά από τα αποτελέσματά τους, τι μπορεί να κερδίσει. Σίγουρα όχι αγάπη.
Πρέπει να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τους άλλους, αν θέλουμε να ξέρουμε να αγαπάμε. Αν μπορούμε να μπούμε στην σκέψη του άλλου τότε μαθαίνουμε και να συγχωρούμε, μαθαίνουμε να αγαπάμε. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν αν δεν διώξουμε από μέσα μας την μνησικακία.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, διότι μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον διπλανό μας αλλά και τον εαυτό μας.
Και γυρίζοντας στην καθημερινή πραγματικότητα, διαπιστώνουμε ότι οι τάχα κεφαλές, οι ανά τον κόσμο διοικούντες, όχι μόνο δεν είναι ειλικρινείς, όχι μόνο δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόν για τον οποίο παίρνουν αποφάσεις, αλλά δεν υπάρχει ίχνος αγάπης, αλληλεγγύης. Τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου άλλωστε δείχνουν ότι η μνησικακία διαφεντεύει μέσα τους. Πώς να τους αφήσει λοιπόν να νοιώσουν τον άλλον άνθρωπο;
Μήπως και όλοι μας κάνουμε το ίδιο στην καθημερινότητά μας;
Φυσικά δεν είναι λύση στο πρόβλημα του οποιουδήποτε, να του στείλουμε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα για να ξεχάσει το τωρινό του. Αν θέλουμε την ευτυχία, πρέπει να μαχόμαστε για την ευτυχία των άλλων. Όλοι λέμε ότι όσο περισσότερο δίνουμε τόσο περισσότερο παίρνουμε. Το πραγματοποιούμε όμως πρώτοι εμείς ή περιμένουμε το εξ ουρανού μάνα να το επιβάλλει πρώτα στους άλλους;
Αξίζει τον κόπο να σκεφτόμαστε όλα αυτά τα πράγματα και μάλιστα τώρα, διότι από τρόμο οι άνθρωποι οπλίζονται για σκοτώσουν τους άλλους. Από τρόμο γίνονται οι πόλεμοι μεταξύ των εθνών και έρχεται η καταστροφή.
Σε ότι μας συμβαίνει έχουμε συμμετοχή. Κανείς δεν μας στέλνει μια δύσκολη κατάσταση ή ένα πρόβλημα υγείας για να μας εκδικηθεί. Εμείς βάλαμε το χεράκι μας και επιτρέψαμε να μας έρθει. Ήρθε για να καταλάβουμε κάτι για το οποίο δεν δώσαμε την ανάλογη προσοχή όταν έπρεπε, ή κάναμε κάτι σ’ έναν διπλανό μας που δεν ήταν κίνηση αγάπης ή ακόμη δεν κάναμε κάτι που έπρεπε και μπορούσαμε.
Ναι, για ότι μας συμβαίνει εμείς έχουμε ευθύνη. Ας αναζητήσουμε το «γιατί σε μένα, γιατί τώρα, γιατί έτσι» και θα διαπιστώσουμε την ευθύνη και την συμμετοχή μας.
Όλα γύρω μας τα επηρεάζουμε και όλα μας επηρεάζουν. Ας το καταλάβουμε.