Γλυκό καλοκαίρι που αργείς να ‘ρθεις
περνάνε χειμώνες και ώρες βροχής
στάσιμοι οι μήνες σαν τους μετρώ
ο χρόνος ακίνητος σαν καρτερώ
Φοβάμαι τις νύχτες χειμώνας βαρύς
Με μπόρες και σύννεφα πως να χαρείς;
Φοβάμαι τη θάλασσα, τ’ ανέμου θεριά
Φοβάμαι το κύμα, να χτυπά τη στεριά.
Φοβάμαι τις μέρες που ‘ναι να ρθουν
Θυελλώδεις βοριάδες μ’ ακολουθούν.
Για δες που με σπρώχνουν σα φύλλο ξε΄ρο
Μα ‘γω επί μήνες, εσέ καρτερώ
Και κάποτε φθάνεις, φορτσάτο ζεστό
ιδρωμένο κι ολόφωτο, απ’ τον ήλιο καυτό
Καθώς τ’ αεράκι σου εισχωρεί στο κορμί
ενέργεια το σύμπαν μου δίνει κι ορμή.
Γαντζώνω επάνω σε ακτίδες φωτός
Μην έρθει φθινόπωρο από τ’ άπλετο φως.
Καλοκαίρι δικό μου, μη φεύγεις πονώ
Μη φεύγεις μονάχη στο κρύο θρηνώ.
Που να ‘ρθω για να βγω μπροστά σου;
Να κλείσω το δρόμο στα γοργά βηματά σου;
Επάνω στην άμμο, με πάθος ουρλιάζω
Για στάσου λιγάκι, μ’ ακούς σε φωνάζω!
Πολύ ωραίο ποίημα, ζωντανό, γλαφυρό και με την αύρα της θάλασσας να σε πλυμηρίζει. Όμως, σε λίγα χρόνια θα αρχίσουμε να βγάζουμε ποιήματα που θα αναπολούν το χειμώνα και θα λέμε για “τη βροχούλα που άργησε αλλά έφυγε νωρίς και στο τζάκι το ζεστό που δεν θα ανάβει πια ποτέ δεν θα λέει πια παραμύθια στα εγγόνια η γιαγιά”.