ΟΛΟΙ οι πολιτικοί όπου γης επαγγέλλονται την περίφημη Αλλαγή. Ο καθένας με τον τρόπο και την ιδεολογία του ή όπως την εννοεί μόνον αυτός.
ΣΤΗ χώρα μας είτε ονομάστηκε «ριζοσπαστισμός» (Κ. Καραμανλής, ο πρεσβύτερος), είτε «παπανδρεϊκή Αλλαγή» ή σημιτικός «εκσυγχρονισμός» ή «επανίδρυση» του κράτους κατά Κώστα καραμανλή τον Μικρό, καμιά από αυτές τις βαρύγδουπες λέξεις δεν ξέφυγε από τον λαϊκισμό.
Η ΕΞΟΥΣΙΑ βλέπετε είναι μια πλανεύτρα Κίρκη, τόσο για τους πολιτικούς όσο και για τους πολίτες που έχουν βραχεία μνήμη.
ΠΑΝΤΩΣ είναι σωστό να θυμηθούμε μερικές «αφηγήσεις» αλλαγής:
– Η είσοδός μας στην Ε.Ο.Κ. (μετέπειτα «Ευρωπαϊκή Ένωση») το 1980 από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή είχε την πρόθεση να μας καταστήσει «Ευρωπαίους», αφού ο ίδιος είχε πει πως «θα μας ρίξει στη θάλασσα» κι όποιος είναι ικανός ας κολυμπήσει!
– Δεν «πνιγήκαμε» μεν, αλλά και δεν εξευρωπαϊστήκαμε, αφού καλομάθαμε να «επιπλέουμε» με τα δανεικά των Ευρωπαίων.
– Αλλαγή (“change”) υποσχέθηκε ο Ανδρέας, ακολουθώντας τον αντίστοιχο άνεμο που έπνεε στην Ε.Ε. Έγιναν σημαντικές καινοτομίες με πρώτη την ανάδειξη της μεσαίας τάξης ως ρυθμιστικού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις. Όχι όμως εις βάθος χρόνου.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ πολιτικοί (Κ. Μητσοτάκης, Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς) παρακολούθησαν μια χώρα που κατέρρεε, χωρίς να μπορούν (ή, να θέλουν) να επέμβουν.
ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ήταν η κατάληξη μιας σωρείας πολιτικών λαθών στη διαχείριση της οικονομίας, αλλά και της απόλυτης διάλυσης του κράτους και κάθε αξιοκρατικής έννοιας, υπερ των ημετέρων.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ έγινε απλά «διαχειριστικό» φαινόμενο μιας κατάστασης αμετάκλητης. Ετσι ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, με «αριστερά» οράματα και ιδεοληψίες που καμιά σχέση δεν είχαν με τη σκληρή νεοφιλέλευθερη καπιταλιστική πραγματικότητα, μέσα στην οποία ζούμε μεταπολεμικά.
ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ εκ των πραγμάτων και πριν επέλθει οριστική καταστροφή της χώρας, ο μεν πρόεδρος του κόμματος (ο κ. Τσίπρας) να συνειδητοποιήσει σε ποιο επικίνδυνο κενό οδηγούσε μια ρηξικέλευθη σύγκρουση με τους δανειστές, η δε κομμουνιστογενής «Αριστερή Πλατφόρμα» του Π. Λαφαζάνη (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) αντιλήφθηκε ότι το παιχνίδι της «ρήξης» (όπως την εννοεί αυτή) είναι ευκαιριακά στα χέρια της.
…Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ σε όλο της το μεγαλείο, η αφέλεια και η πίστη του ελληνικού λαού σε «σωτήρες» Αλκηβιάδηδες, η διάψευση των προσδοκιών και των ελπίδων του, η ολοένα μεγαλύτερη φορολόγησή του, είναι τα μόνιμα «δώρα» που του κάνουν οι πολιτικοί που ψηφίζει.
