Ταξιδεύοντας σε μία χώρα σιδηροδέσμια, αποκαθηλώνοντας τη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Χρεοκοπημένες απειλές
Το γαϊτανάκι του εκβιασμού καλά κρατεί
Το έχω ξαναγράψει. Όσο ο καιρός θα περνάει και θα οδηγούμαστε στα… βάθη του καλοκαιριού και στο ορόσημο του Ιουνίου, τόσο θα εντείνεται η προσπάθεια των δανειστών να στραγγίξουν κάθε ίχνος οξυγόνου της ελληνικής οικονομίας. Η κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης αποτελεί διακαή πόθο εταίρων και πιστωτών, καθώς καμία λύση έξω από τη «δική» τους δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Γι’ αυτό και συνεχίζουν το πρωτοφανές. Μία κυβέρνηση που πληρώνει κανονικά τις υποχρεώσεις της και ταυτόχρονα δεν λαμβάνει όσα δικαιούται, βάσει της ίδιας συμφωνίας. Προφανώς και η μη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, που θα αποτελειώσει την κατάσταση που άφησε στη μέση η προηγούμενη κυβέρνηση, αποτελεί το νο1 επιχείρημα γι’ αυτή τη συνεχιζόμενη ασφυξία που συντελείται. Όμως το Grexit «ζυγίζει» πολύ περισσότερο από την παραδειγματική τιμωρία ενός κράτους για την αυθάδεια του να τολμήσει να διεκδικήσει μίαν άλλη λύση. Και, τουλάχιστον μέχρι τώρα, την πρόφαση που θα εμπεριέχει το ειδικό βάρος για μία τέτοια απόφαση δεν την έχει στα χέρια του κανένας από τους εταίρους.
********
Το τέλος της πολιτικής;
Ή το κύκνειο άσμα του φιλελευθερισμού
Από την Κυριακή, στην κυβέρνηση της Φινλανδίας βρίσκεται ένας πολυεκατομμυριούχος. Πρώην επιχειρηματίας στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών που αυτοπροβλήθηκε προεκλογικά ως «ο τεχνοκράτης που θα βγάλει τη Φινλανδία από το τέλμα». Πριν από τρεις μήνες, ένα μέρος της Ευρώπης χτυπημένο από την λιτότητα «έστριψε» αριστερά, ανεβάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία της Ελλάδας. Σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον Νότο, ένα μέρος του Βορρά της ηπείρου «παίρνει τα μέτρα του» για να μην γίνει Ελλάδα. Ανεβάζει στην εξουσία αυτούς που κατά γράμμα, και με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη, αντιμετωπίζουν τη λιτότητα και την περιστολή δικαιωμάτων ως ευαγγέλια. Τα δύο ακραία παραδείγματα που φιλοτεχνούν εύγλωττα το πολιτικό δίπολο που πλανάται σήμερα επάνω από την Ευρώπη. Άλλωστε, οι εκλογικές αναμετρήσεις που περιλαμβάνει το ημερολόγιο του 2015 θα έχουν συνθέσει μέχρι το τέλος του έτους μία διαφορετική εικόνα της ευρωπαϊκής «οικογένειας». Αρκετοί λαοί της Ευρώπης θα επιλέξουν εάν θέλουν να ανήκουν σε μία οικογένεια που θα στέκεται, αξιακά και δημοκρατικά, επάνω από τα προβλήματα των ανθρώπων και απέναντι στις αγορές. Ή εάν τελικά θα επικρατήσουν «οι φωνές της λογικής». Που από καιρό ανυπομονούν να δρέψουν τους καρπούς της απογοήτευσης της πολιτικής και της δημοκρατίας, προς τέρψιν των ιερών πλέον αγορών.
********
Ματωμένες θάλασσες
Για πόσο ακόμα;
Οι τραγικές ειδήσεις πνιγμένων προσφύγων και μεταναστών διαδέχονται η μία την άλλη. Το ναυάγιο της Ευρώπης δεν σταματάει να μετράει νεκρούς. Κυνηγημένους, απελπισμένους, εξαθλιωμένους ανθρώπους, που για μια χαραμάδα ελπίδας δεν διστάζουν να ταξιδέψουν επάνω από την άβυσσο. Οι αριθμοί έχουν από καιρό πάψει να έχουν την όποια σημασία, αφού γρήγορα οι αριθμοί έγιναν μία λεπτομέρεια στα δελτία των ειδήσεων. Στη γωνιά αυτή του κόσμου που από καιρό θα έπρεπε να έχει γεννηθεί και να έχει θεριέψει ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα για τον τερματισμό της απάθειας της Ευρώπης, απέναντι στο θανατικό που μαζί με την υπόλοιπη Δύση, ραντίζει Μέση Ανατολή και Αφρική, η συζήτηση γίνεται ακόμα με όρους χρεοκοπίας. Οικονομικής και πολιτισμικής. Χρεοκοπία μίας ηπείρου ολάκερης. Κι αυτή, δεν προήλθε από κανένα ταμειακό έλλειμμα. Προήλθε από την ίδια τύφλωση που της επιτρέπει να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος. Ή ακόμα καλύτερα, να βλέπει το… βαποράκι και να χάνει τον στόλο. Ενίοτε πολεμικό, υπό δυτική σημαία ή υποστήριξη, που διαμορφώνει τις βίαιες συνθήκες αυτής της αναδιανομής πληθυσμού. Καμία Ευρώπη δεν έχει αξία χωρίς τις αξίες που, υποτίθεται πως, διαχρονικά την διέπουν.
Κι όμως, και αυτό το καλοκαίρι, εμείς θα κολυμπήσουμε ξανά μέσα στο αίμα. Αλήθεια, για πόσο ακόμα αντέχει η απάθεια να ξεπλένει τα χέρια μας; *λωτοφάγος
