Χωρίς καιρό για χάσιμο

Η Ελλάδα είναι μέσα σε ένα στένεμα. Αναζητούμε (θα μου το θυμηθείτε…) μια πλατυτέρα οδό.
Αναζητούμε μια προοπτική πολιτικής εξομάλυνσης του χρόνου που κυλά γοργά.
Είχα έναν καθηγητή στο Πανεπιστήμιο που έλεγε: «για να πεις κάτι, πρέπει να το ξέρεις καλά».
Κάθε κουβέντα (μετά τη συνεδρίαση της Βουλής το βράδυ της Τετάρτης) μετρά.
Μετρά γιατί απευθύνεται στο θυμικό πλαίσιο της κοινής γνώμης.
Αν δεν ξέρεις κάτι…
Στ’ αλήθεια πόσο χρόνο θα διαρκέσουν οι εργασίες της προανακριτικής επιτροπής και πώς θα ανατροφοδοτείται ο δημόσιος διάλογος της χώρας, την ώρα που ο Ερντογάν στηρίζει Ζαέφ που δηλώνει ότι δεν θα κάνει αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων;
Καταλύτης εσωτερικής συνοχής η Novartis.
Aπό τις μαξιμαλιστικές φωνές απορρυθμίζεται η χώρα, μέσα εδώ, στη FΥΡΟΜ, στο Αιγαίο, στην Κύπρο.
Οι εργασίες, όμως, της προανακριτικής πρέπει να προχωρήσουν γοργά (το τονίζω αυτό) διότι πρέπει να επανέλθουμε στην κανονικότητα με τεκμηριωμένα συμπεράσματα.
Ποτέ δεν με γοήτευε η δυστοπική μυθοπλασία στην πολιτική ζωή, ούτε, όμως, η συγκάλυψη και ο “εξωραϊσμός”.
Τω όντι “εθνικόν είναι ότι είναι αληθές”.
Ποτέ δεν θα θυσιάζαμε την αλήθεια, το κράτος δικαίου χάριν ψευδεπίγραφων ισορροπιών.
Εκείνο που με προβληματίζει, είναι ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε ακόμη τη στάση των διεθνών παικτών. “Ουδέν σχόλιον”, απάντησΕ η Κομισιόν για την εμπλοκή Αβραμόπουλου, στα ελληνοτουρκικά. Το Στεϊτ – Ντιπάρμεντ ακόμη άγχεται από την μεταφυσική, μην τυχόν και χάσει την Τουρκία, γι’ αυτό οι παρεμβάσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι προσεκτικά σταθμισμένες.
Ολα θα κριθούν από το πώς θ’ αντιδράσουν στο παρασκήνιο για να μετρά πρακτικά.
Για να δούμε…