Χαμένοι στη διαπραγμάτευση…

Με τους Ευρωπαίους δεν γνωριστήκαμε χθες. Στην ίδια “γειτονιά” άλλωστε ζούσαμε πάντα. Τα τελευταία χρόνια πάντως ήρθαμε αναμφισβήτητα πιο… κοντά.
Γνωρίζαμε βέβαια ο ένας τα κουσούρια του άλλου, αλλά όπως γίνεται -συνήθως- και στις ανθρώπινες σχέσεις τη σημερινή εποχή, ο πραγματικός χαρακτήρας του άλλου εμφανίζεται όταν στο τραπέζι εμφανιστεί το χρήμα.
Πέντε χρόνια, λοιπόν, ακούμε τις ίδιες και απαράλλακτες απαιτήσεις. Περικοπές, υπερφορολόγηση, υφεσιακά μέτρα. Μια εμμονική στάση στο να πέφτουν λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, χωρίς να γίνεται δεκτή καμία συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Ισως τους “καλόμαθαν” οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ίσως έφταιγε ότι από το ’80 και μετά μας έβλεπαν να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα ευμάρειας, αρνούμενοι να δεχτούμε οποιοδήποτε μέτρο θα απέτρεπε τη σημερινή καταστροφή. Εύστοχα σχολίαζε άλλωστε χθες η αναγνώστριά μας Βίκυ πως «ο Ελληνας θα προτιμούσε να πουληθεί η Ακρόπολη παρά να του κόψουν 50 ευρώ από τη σύνταξη για να σωθεί η χώρα». Μα και οι εταίροι μας, με τη συμπεριφορά τους, δείχνουν ότι είναι ικανοί να καταθέσουν ακόμα και μια τέτοια πρόταση.
Πέντε χρόνια συζητήσεων, λοιπόν, για να βρεθούμε μπροστά στην απειλή ενός ναυαγίου, με άγνωστες επιπτώσεις και για τις δύο πλευρές. Πέντε χρόνια Ελληνες και εταίροι χαμένοι στη διαπραγμάτευση…