Αρκούδες, λύκοι, άγρια θεριά στη Γαύδο

Κύριε διευθυντά,
λατρεύω τη Γαύδο. Την επισκέπτομαι χρόνους πολλούς και απολαμβάνω τις ομορφιές του κορμιού της. Μοιάζει θεά με καταπράσινη κόμη. Το καλλίγραμμο σώμα της, δουλεμένο γλυπτό της φύσης με άμμο και ασημένια βότσαλα, με καλεί να ονειρεύομαι ηδονικά στους κόλπους της.
Κάποτε όμως με τρομάζει. Ευτυχώς που αυτό που μου συνέβη έγινε, τις πλείστες φορές, οδηγώντας την μοτοσικλέτα μου. Ετσι κατάφερα με τέρμα το γκάζι να αποδράσω.
Τι είδα; Δεν θα το πιστέψετε: Σε κάποιες πεζούλες, δίπλα στο δρόμο, δουλεμένες με αίμα και υπομονή από τους παππούδες των σημερινών Γαυδιωτών οι οποίες σήμερα έχουν αγριοθύμαρα και ξερόχορτα είδα λοιπόν να ξεπροβαίνουν από τις θυμαρίσιες σπηλιές τους λύκοι, αρκούδες, άγριοι κάπροι και λογιών-λογιών μικρά και μεγάλα θεριά.
Άλλες φορές σε πεζοπορία κινδύνεψα, αλλά ευτυχώς η Μαμά-Φύση με προίκισε με ταχύτητα στα πόδια και την γλύτωσα.
Ας σοβαρευτούμε. Αφορμή για τούτη την γραφή μου έδωσε μία “ενημέρωση” των υπαλλήλων του δασαρχείου Χανίων προς τους κατοίκους της Γαύδου στην αίθουσα του Δήμου Καντάνου-Σελίνου.
Είπαν λοιπόν οι αξιότιμοι υπάλληλοι για δασικούς χάρτες και για ηλεκτρονικές ενστάσεις των ενδιαφερομένων για τις οποίες αμφιβάλλω αν κάποιος κατάλαβε πώς ακριβώς γίνονται.
Το μείζον θέμα δεν είναι οι γραφειοκρατικές και χρονοβόρες ενστάσεις, το θέμα είναι πως φτάσαμε σε αυτές. «Μηδέν άγαν» γράψανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στο μαντείο των Δελφών. Οχι υπερβολές, σημαίνει. Αν δεν είναι υπερβολή ένα χωράφι, μία πεζούλα, με μία-μία διαλεγμένες τις πέτρες και χτισμένες στην άκρη ξερολιθιά από τσακισμένους προγόνους, το οποίο χωράφι σήμερα έχει θυμάρια ή λειβαδόχορτα να χαρακτηρίζεται δασικό, τότε πιο είναι υπερβολικό;
Προσωπικά λατρεύω τα δέντρα και τα δάση, γιατί στο κάτω-κάτω εκτός της ομορφιάς είναι και η ζωή μας. Το οξυγόνο μας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που είμαι ερωτευμένος με τούτο το πολύπαθο ακριτικό νησάκι. Είχα την τύχη επίσης να γνωρίσω παλιές αξέχαστες μορφές ανδρών και γυναικών και να μάθω από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που είχαν στη ζωή τους φτιάχνοντας λαγούμια στην πέτρα για νερό της βροχής και ισιώνοντας την Γη για το ψωμί από σιτάρι και κριθάρι των παιδιών τους.
Τώρα πώς και ποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν πολλές πεζούλες με τα χόρτα και τους θύμους σε δασικά, δεν ξέρω.
Αν είναι νόμος του κράτους δεν μου κάνει εντύπωση πια επειδή ξέρουμε ποιοι νομοθετούν και ποιοι έχουν φέρει την πατρίδα μας ένα βήμα πριν το γκρεμό.
Αν είναι όμως θέμα υπερβολικής χρήσης της εξουσίας που έχουν οι δασικοί υπάλληλοι το θέμα αλλάζει. Εκείνο που θα μπορούσε κανείς να τους προσάψει, το πιο ήπιο, είναι πως δεν γνωρίζουν το «Μηδέν άγαν.»
Αυτό και το ότι πιθανώς δεν γνωρίζουν, οι περισσότεροι, τι σημαίνει η σύνθετη λέξη “υπάλληλος.»
Γιώργος Μαυρίγιαννης,
Παλαιόχωρα