Ο Εννιαχωριανός και ο Σφηναριώτης είχανε μια ανάπαυλα παράξενη. Τους χάσαμε από τη στήλη των “Χανιώτικων νέων”.
Tους αναζητήσαμε. Κι ύστερα μάθαμε πως ο Σφηναριώτης (κατά κόσμο Γιώργης Καμβυσέλλης ή καλύτερα Καμβυσελλάκης για την αφομοίωσή του από την κρητική παράδοση) έλειπε στο χωριό του, το νησί του. Εκανε φαίνεται κανένα μήνα στη Λέσβο.
Χαλάρωσε, αναπόλησε τις παιδικές του αναμνήσεις και καταμέτρησε τους δύστυχους Σύρους πρόσφυγες. Κάτι τέτοιο σκεφτόμουνα φαίνεται και να! Ανοίγει η πόρτα του γραφείου μου στο Καστέλι. Μπήκε φουριόζος μ’ έναν άσπρο φάκελο, σφραγισμένο αγκαλιά. Υστερα από τις φιλοφρονήσεις μου λέει ν’ ανοίξω τον φάκελο. Και να! Ενα χαριτωμένο βιβλίο, μ’ ένα ανοιξιάτικο κρητικό τοπίο με ασφεντηλιές και μαργαρίτες και χαμομήλια στο πρώτο πλάνο και βράχια και χιόνια στο βάθος. Τίτλος του βιβλίου:
Αδολη Φιλία 2014
ΕΝΝΙΑΧΩΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΣΦΗΝΑΡΙΩΤΗ ΜΕ ΡΙΜΕΣ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ 53
Δυο κουζουλοί εσμίξανε τσι ρίμες τους να πούνε
των γνωστικών τα όνειρα αληθινά να βγούνε.
Ο άλλος “κουζουλός” είναι ο Εννιαχωριανός, κατά κόσμο Γιάννης Μαλαξιανάκης. Πώς ταιριάξανε αυτοί οι άνθρωποι και γίνανε και φίλοι και σύντροφοι και συνοδοιπόροι και αδερφοί και αδερφοχτοί! Κρυφά και φανερά τους καμαρώνω κι ακόμα περιμένω την Πέμπτη και τα “Χ.Ν.” για να διαβάσω και να ευφρανθώ με τα πενοχτυπήματα (κατά το κονταροχτυπήματα).
Πάντα με ευτράπελη διάθεση και μεταξύ αστείου και σοβαρού, οι δυο καλοί μου φίλοι, με τις γραφτές κόντρες τους, σκάρωσαν ένα βιβλίο μαζί και το κρατούμε στα χέρια μας και το διαβάζουμε και το μελετούμε και το περιεργαζόμαστε και λέμε να μην τελειώσει μονοκοπανιάς, παρά ν’ αφήσουμε και γι’ άλλη μέρα και να το ξαναδούμε, για να γελάσουμε, μα και να θαυμάσουμε την εφευρετικότητα των δύο συγγραφέων.
175 πυκνογραμμένες σελίδες, γεμάτες παράδοση, επικαιρότητα, ιστορία, αστεία, κόντρες, φαντασία, πνεύμα, χάρη κι ομορφιά.
Γιάννη και Γιώργη, φιλώ σας κι αγαπώ σας!
Θαυμάζω την έμμετρη αφιέρωσή σας με δυο μαντινάδες.
Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ για το δώρο σας.
Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ που τόσες φορές στις σελίδες σας αναφέρετε την ταπεινότητά μου.
Σας στέλνω κι εγώ μια μαντινάδα:
Από το Βλάτος μια βοή να φτάσει στο Σφηνάρι
περήφανα τα δυο χωριά σας έχουνε καμάρι!
