Στην εποχή του έντονου ανταγωνισμού, της βίας, της θεοποίησης του χρήματος για το οποίο ο σημερινός άνθρωπος δίνει και κάνει τα πάντα, υπάρχει, ίσως, μόνον ένας τρόπος να επιστρέψουμε σε πιο ειρηνικές – κοινοτικές μορφές διαβίωσης. Όχι απαραιτήτως να απαρνηθούμε το χρήμα -αυτό το κακό του κόσμου που τόσα δεινά επιφέρει, αλλά να συνειδητοποιήσουμε πώς από αυτόν τον πλανήτη είμαστε περαστικοί. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και κάποτε φεύγουμε? Με άλλα λόγια, τίποτα δεν μένει? Παράλληλα, όμως, για να μάθουμε να ζούμε, ίσως είναι σημαντική η γνώση του? θανάτου. Ίσως, τότε αγαπήσουμε τη ζωή αυτή καθ? αυτή και όχι τα επιπλέον που συχνά απλώς καλύπτουν τη ματαιοδοξία μας?
Με αυτές τις σκέψεις πλημμύρισα όταν ολοκλήρωσα τη δεύτερη ανάγνωση του πονήματος του Simon Critchley, «Το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων» το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Πατάκη», σε μετάφραση του Γιάννη Ε. Ανδρέου. Το βιβλίο, το οποίο είναι απολαυστικό, μας ενημερώνει για τη ζωή και τον θάνατο των μεγάλων φιλοσόφων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τους προσωκρατικούς μέχρι τους σύγχρονους. «Οσο επιζητούμε να αποφύγουμε τον θάνατο, παραμένουμε ανελεύθεροι και τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας. Η απάρνηση του θανάτου είναι μίσος προς τον εαυτό», αναφέρει ο συγγραφέας.
Ο Simon Critchley γράφει με τρόπο γλαφυρό, σαρκαστικό αλλά και με ένα ιδιαίτερο χιούμορ. Στο τέλος αναφέρεται και στον εαυτό του ο οποίος «εξήλθε διωκόμενος από αρκούδα».
Και σημειώνει:
«Μόνο μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου, του δικού μου όσο και των άλλων, πραγματώνεται ο εαυτός μας ως ό,τι αληθινά είναι. Και μόνο με την παραδοχή ότι κάποτε θα χάσουμε τον εαυτό μας για πάντα υπάρχει ίσως η πιθανότητα να τον κερδίσουμε για λίγο. Με άλλα λόγια, και αυτό βέβαια είναι ανόητα προφανές, ο θάνατος θέτει το όριο ως προς το οποίο ζούμε τη ζωή μας». Εν τέλει, το βιβλίο μάς κάνει να αγαπήσουμε τη ζωή.
(acrovasies.blogspot.com)
