Εναποθέτει κανείς τις ελπίδες του στο νέο έτος ποντάροντας σε υποτιθέμενα νέα δεδομένα και ειδήσεις που θα του προσφέρουν αγαλλίαση αλλά πάνω απ΄όλα αισιοδοξία για τα χρόνια που έρχονται. Γυρνώντας όμως λίγο πίσω τον χρόνο, και συγκεκριμένα στα δύο τελευταία χρόνια, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει πως ούτε τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν αιφνιδίως, ούτε ο κόσμος να πορευθεί με ασφάλεια προς το μέλλον.
Με την εισβολή στην Ουκρανία να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από ένα κράτος όπως η Ρωσία που έκανε κουρελόχαρτο όλες τις συμφωνίες για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, επαναφέροντας τον ψυχρό πόλεμο και την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, και με τους ευρωπαίους να παρακολουθούν άπραγοι μια ασύλληπτη γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος της ύπαρξης μιας θανατηφόρου ασθένειας όπως η COVID – 19 που στην κυριολεξία θερίζει, τα νέα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά για την συνέχεια.
Ο άνθρωπος βέβαια δεν έχει ξεμάθει να ελπίζει, να προσπαθεί να ξεφύγει από τις καθημερινές παγίδες, να φιλοτεχνεί έναν ονειρικό κόσμο που θα απουσιάζει τουλάχιστον το μίσος. Και δεν έχει ξεμάθει διότι οι αφορμές για να μπορεί κανείς να ονειρεύεται μια φυσιολογική ζωή είναι πολλές και συνήθως προέρχονται από τον καθημερινά εκτυλισσόμενο παραλογισμό. Αφορμές θα δοθούν και πάλι και εντός του 2023, όταν τα δεδομένα θα σπρώχνουν τον μέσο άνθρωπο να αντιδράσεις για τον απλούστατο λόγο του ότι κανείς δεν μπορεί πλέον να του εγγυηθεί την ασφάλειά του. Οι οιωνοί λοιπόν δεν είναι καλοί.
Μετά τον δικτάτορα Πούτιν, για παράδειγμα, έρχονται παράφρονες ηγέτες όπως ο Ερντογάν. οι Κινέζοι επεκτατιστές ή οι Ιρανοί μουλάδες και οι Βορειοκορεάτες να πλαισιώσουν την γενικευμένη παράνοια, υποσχόμενοι από εισβολές στην Ταιβάν, μέχρι πυραύλους στην Αθήνα και περαιτέρω αιματοκύλισμα, με εκτελέσεις και φυλακίσεις αντιφρονούντων. Τα εν λόγω δεσποτικά και αυταρχικά κράτη που αναθαρρεύουν από την επιθετικότητα της Ρωσίας, απειλούν την ειρήνη και την σταθερότητα σε όλη την υφήλιο.
Πρόκειται λοιπόν για ένα κομβικό σημείο όπου όλως περιέργως απουσιάζει η αμερικανική επιθετικότητα, χωρίς να γνωρίζει όμως κανείς πότε θα εκδηλωθεί για να μπει και το κερασάκι στην τούρτα.
Αναλογιζόμενος λοιπόν ο μέσος πολίτης σε ποιον κόσμο ζει, ποιες πιθανότητες για τήρηση των ισορροπιών υπάρχουν πλέον, το μόνο που κάνει, είναι να ελπίζει σε κάτι το διαφορετικό.
Άλλοι όμως είναι αυτοί που έχουν προσχεδιάσει τις εξελίξεις. Την εποχή που οι εναπομείνασες σχετικές ελευθερίες της Δύσης κινδυνεύουν να χαθούν οριστικά, την εποχή όπου η ακροδεξιά κάνει μία δυναμική επανεμφάνιση, συμπαρασύροντας θεσμούς και λαϊκές κατακτήσεις χρόνων, το νέο δόγμα της γενικευμένης απολυταρχίας τινάζει στον αέρα ότι έχει απομείνει.
Μπροστά μας λοιπόν ένα 2023 όχι και τόσο ελπιδοφόρο από όλες τις πλευρές, ένα έτος όπου αναμένεται να συμβούν πολλά δυσάρεστα. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο, για παράδειγμα, μπορεί να λάβει τέλος η ρωσική επιθετικότητα και πως θα μπει ένα φρένο στον πανρωσισμό. Δεν γνωρίζω επίσης πως θα σταματήσει το δράμα των προσφύγων από την Συρία, το Αφγανιστάν και από πολλές άλλες χώρες, οι οποίοι επιχειρούν να βρουν την πολυπόθητη ανάσα ελευθερίας στην Δύση.
Αυτό που ξέρω είναι ότι η Ευρώπη στο σύνολό της έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο περίκλειστο φρούριο, με φράχτες και τείχη, λες και είναι η μοναδική Ήπειρος που πάση θυσία πρέπει να επιζήσει και όλοι οι άλλοι ας πεθάνουν.
Ξέρω μόνο πως ακόμη και αυτή η Ευρώπη απειλείται άμεσα από τη Ρωσία, με τεράστιες συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ευρωπαίων πολιτών.
Και αναρωτιέται κανείς εύλογα: γιατί δεν αντιδρούν εκατομμύρια πολίτες της Ρωσίας και της Κίνας που εξακολουθούν να ζουν υπό καθεστώς παρατεταμένης φίμωσης και δικτατορίας; Γιατί οι πολίτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ σιωπούν επιδεικτικά σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Μήπως αυτό δεν αποτελεί ερωτοτροπία με τα δεσποτικά και δικτατορικά καθεστώτα τη Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, της Συρίας, της Τουρκίας, της Βορείου Κορέας και όλων αυτών που επιζούν με εξαφανίσεις, εκτελέσεις και φυλακίσεις αντικαθεστωτικών και αντιφρονούντων;
Το 2023 δεν αναμένεται ένα εύκολο έτος από πλευράς διαβίωσης. Ο άνθρωπος όμως από την φύση του ελπίζει και περιμένει το καλύτερο. Φτάνει μόνο αυτό να μην παραμείνει ευχή κατά την αλλαγή του χρόνου ή απλά ευσεβής πόθος.
Γιατί τώρα τελευταία ακόμη και αυτές οι τυπικές ευχές συνοδεύονται από έναν απύθμενο εθνικισμό και ρατσισμό ή ξενοφοβία. Γιατί όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο και φυσική απόρροια της απάθειας, αλλά μας προέκυψαν πολλοί μεγαλοϊδεατισμοί και «καθαρότητες» από πατριώτες της δεκάρας που όμως έχουν κατακλύσει την υφήλιο.
