Κύριε διευθυντά,
στην έγκριτη εφημερίδα των ´Χανιώτικων νέων´ της 27/8/2012 ο συνεργάτης κ. Β. Κακατσάκης θέλοντας να τιμήσει τον προσφάτως εκλιπόντα πρώην υπουργό εξεθείασε πλην των άλλων και το ότι ήτο ο πατέρας του μονοτονικού, χαρακτηρίζεται ακόμη απ’ αυτόν στο άρθρο του ´και πατέρας του Μονοτονικού´, φανατικός δημοκράτης, αν και αντίκειται αυτό στον τρόπο που επέλεξε να περάσει με 30 βουλευτές την επιβολή του μονοτονικού.
Συμφωνούσαν κι άλλοι όπως ο Νίκος Πετρουλάκης και ο Γ. Μαραγκουδάκης καθώς βεβαίως και εσείς όλοι παιδαγωγοί όντες.
Υπέρμαχοι είναι πολλοί, αλλά θ’ αναφέρω τον κ. Αποστ. Κακλαμάνη, ο οποίος μιλά για καθιέρωση καθαρής, ολοκάθαρης δημοτικής γλώσσας, κατάργηση διφθόγγων και διπλών συμφώνων.
Αλλά και ο Μ. Γλέζος θέλει ν’ αλλάξουμε εντελώς τη γραφή των φωνητικών μας συμβόλων (αυτό τι άλλο είναι από αλλοτρίωση της γλώσσης;).
Ηδη απλοποίηση της γραφής χρησιμοποιούν τα Υποθηκοφυλακεία των Αθηνών, των Σπάτων και του Π. Φαλήρου, δηλ. καθιέρωση της φωνητικής γραφής και κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας.
Οσο εξακολουθεί να ισχύει στην εκπαίδευση η νομική κατοχύρωση αυτού του τρόπου γραφής (αν και το πολυτονικό ισχύει ακόμα στη χρήση του σ’ εκδοτικά κείμενα) όλο και περισσότερο θ’ αυξάνει ο ευτελισμός και η ακαταληψία αυτής της επιβληθείσης Δημοτικής.
Λέγει επ’ αυτού ο Κορνήλιος Καστοριάδης ότι η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας.
Ηδη τα παιδιά μας δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, διότι αυτοί είναι γεμάτοι πλούτο των αρχαίων ελληνικών.
Καταστρέφουμε αυτό που κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού.
Αυτοί που έκαναν τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Ο Μάριο Βίττι, καθηγητής της Ν/Ε γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Ιταλίας, λέγει ότι τα Ελληνόπουλα έχουν μία αισθητή άγνοια στην ελληνική γλώσσα του σήμερα.
Η έρευνα των Ι. Τσίγκου, Θ. Παπαδάκη και Δ. Βεγκάρη είναι καταδικαστική για την επιβολή του μονοτονικού.
Από νωρίς (1974) έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου ο πρόεδρος της ´Νέας Φιλικής Εταιρείας´ Αργυρόπουλος για την αυθαίρετη νεοπλασία του Γ. Ράλλη του 1976 και μαζί του εκατοντάδες ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί, φιλόλογοι και συγγραφείς.
Εχουν οι τόνοι και τα πνεύματα τη λειτουργία τους όπως τα ομόηχα φωνήεντα και οι δίφθογγοι (η/ι/υ/ει/οι/υι/ο/ω).
Βεβαίως τα πνεύματα και οι τόνοι είναι διακριτικά σημεία, ίσως δευτερεύοντα των γραμμάτων, λόγω του μεγέθους τους ή επειδή δεν είναι αυτόνομα, αφού ένα γράμμα μπορεί να υπάρξει μόνο του όχι όμως ένας τόνος.
Η γραφή χωρίς τόνους και πνεύματα επιφέρει δυσκολία στην ανάγνωση και ο γράφων είναι ένας και οι αναγνώστες είναι πολλοί.
Λέξεις που έχουν καλή έννοια και κακή για τον άνθρωπο, αντιλαμβάνεται κανείς η ατονική γραφή τι διαστρέβλωση δημιουργεί.
Π.χ. χειρουργός, μελισσουργός, σιδηρουργός που τονίζονται στη λήγουσα και κακούργος, πανούργος, ραδιούργος που τονίζονται στην παραλήγουσα.
Ενα άλλο παράδειγμα ´Εκ κυμάτων αύθις γαλήν ορώ´= μετά την τρικυμία αντικρίζω και πάλι γαλήνη.
Αν προφέρουμε τη λέξη γαλήν με περισπωμένη σημαίνει γάτα, το ρήμα ´είργω´ (με ψιλή) σημαίνει εμποδίζω την είσοδο, ενώ το ρήμα ´είργω´ (με δασεία) σημαίνει εμποδίζω την έξοδο.
Η λέξη ´Σύρος´ (με περισπωμένη) σημαίνει το νησί Σύρος, ενώ ´Σύρος´ με οξεία είναι ο κάτοικος της Συρίας.
Η λέξη ´ώρα´ με δασεία σημαίνει την ώρα της ημέρας, ενώ ´ώρα´ με ψιλή σημαίνει φροντίδα.
Η δασεία είναι απόγονος του γράμματος Η όταν αυτό δήλωνε ήχο δασύ.
Εσημειώνετο για να ξεχωρίζει από το φωνήεν ήταν, με μικρότερο μέγεθος μ’ αποτέλεσμα να καταλήξει βοηθητικό σημάδι στο γράμμα.
Η δε ψιλή δηλώνει απλώς την απουσία της δασείας.
Ο δασύς ήχος έπαψε κι αυτός να προφέρεται σήμερα καθώς από τον 5ο μ.Χ. αιώνα τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα προφέρονται το ίδιο.
Οι τόνοι και τα πνεύματα δημιουργήθησαν για να διαφυλάξουν πληροφορία του προφορικού λόγου.
Οι Αρχαίοι ξεχώριζαν φωνητικά το έν (αριθμός ένα, με δασεία) και το εν (πρόθεση με ψιλή).
Οι δίφθογγοι και τα μακρά φωνήεντα (η/ω) (η= αρχαία προφορά εε) (ω= αρχαία προφορά οο) συνδέονται με τον τονισμό μιας λέξης, στην ουσία είναι πρόβλημα ανεύρεσης του μήκους των συλλαβών της.
Στα μακρά φωνήεντα ο τόνος μπορεί ν’ ανέβει στην πρώτη ενότητα και να κατέβει στη δεύτερη.
Στην αρχαιότητα το η προφερόταν εε (οξεία στο πρώτο βαρεία στο δεύτερο) ή ηοο (περισπώμενο ήτα, οξυνόμενο το πρώτο ο και βαρυνόμενο το δεύτερο ο).
Οι δίφθογγοι είχαν μακρά προφορά μ’ εξαίρεση το οι και το αι στη λήγουσα που έχουν βραχεία.
Η όξυνση της φωνής δηλώνεται από την οξεία, ενώ η βαρεία δηλώνει ότι η φωνή μένει στο ίδιο μουσικό ύψος.
Το μουσικό ύψος των συλλαβών και η αυξομείωσή του είναι μέρος της προσωδίας του λόγου. Ακολουθούν παραδείγματα τονισμού.
Θα μάθω ποιος το έκανε (στο ποιος ο τόνος είναι βαρεία).
Γιατί το έκανες αυτό; (στο το ο τόνος είναι βαρεία).
Ενα ακόμη παράδειγμα.
Είναι ο ειδικός γιατρός; (ο ειδικός παίρνει βαρεία και ο γιατρός οξεία).
Είναι ο ειδικός γιατρός που συνάντησα χθες! (γιατρός με βαρεία).
Με την καθιέρωση του τονικού συστήματος εδόθη στη γλώσσα μία ξεχωριστή επιστημονική διάσταση.
Οι μη Ελληνες εκείνης της εποχής δεν μπορούσαν να πιάσουν τους ενδιάμεσους ήχους (αποχρώσεις του ήχου που δημιουργούσαν οι δίφθογγοι).
Σοφοί ήσαν οι νόες οι παραδώσαντες την τέλεια γλώσσα με το στοιχείο της τέχνης και της επιστήμης.
Και όσο η γλώσσα αλλοιώνεται χωρίς την επιστημονικότητα της μουσικής τέχνης τόσο αλλάζει και το ήθος της μουσικής.
Βεβαίως η ελληνική ψυχή εκφράσεται κάποια στιγμή αυθόρμητα και βγάζει μέσα της προσωδιακά στίγματα με οδηγό το αισθητήριό του προσωδούμε όταν λέμε ´Αντε Γειάαα´!
Διαφορετικά επροφέροντο τα δασυνόμενα φωνήεντα, τα οξύτονα, τα περισπώμενα, το όμικρον, το ωμέγα, το γιώτα, το ήτα και το ύψιλον.
Οι αρχαίοι δεν χρειάζονταν τους τόνους διότι ο τόνος βρίσκονταν στην προσωδία(1).
Οι δίφθογγοι ήσαν για την ταχύτερη κατανόηση και άνευ αυτών είναι αδύνατοι η κατανόησις. Π.χ. οι τοίχοι της πόλης/ η τύχη της πόλης, το ήτα του ´μήλα´ και το ίωτα του ´μίλα´.
Από τη μουσική προφορά των τόνων και τη μουσική απόδοση των διφθόγγων αρχίζει η μουσική εκπαίδευση.
Δεν θα επιβάλουμε τον προφορικό λόγο (τη γλώσσα της αφελούς συνειδήσεως) σ’ εκείνον του γραπτού που είναι αυτός που προάγει τη νοημοσύνη.
Ο γραπτός τονισμός αναφέρεται στο ιστορικό μήκος των συλλαβών και όχι σε μια σημερινή φωνητική πραγματικότητα.
Ομως εξετάζοντες στον γραπτό λόγο την πληροφορία της οξείας και της περισπωμένης διαπιστώνουμε ότι είναι μορφολογικής φύσεως.
π.χ. Στα ρήματα ζητώ, προσπαθώ, μπορώ η περισπωμένη.
Στα ουσιαστικά Ερατώ, Λητώ ή οξεία
Επίσης στα ρήματα η περισπωμένη: Μπορείς, προσπαθείς.
Στις δε λέξεις διωχθείς κανείς, καθείς ή οξεία.
Ο τόνος μας δηλοί ότι η λέξη είναι ρήμα και όχι ουσιαστικό.
Αν γράψουμε την πρόταση: Ερατώ σε ρωτώ, μπορώ να βγω; Στην πολυτονική γραφή έχουμε αρκετή πληροφορία.
Ομιλώ ως αντιπρόεδρος του ´Συλλόγου Ελληνικής Γλώσσης´ το μονοτονικό αποτελεί έναν κίνδυνο εν δυνάμει και ενεργεία για την περαιτέρω κακοποίηση και διαστρέβλωση της γραφής μας διότι είναι ένα βήμα προς τη φωνητική ορθογραφίαν ή οποία με τη σειρά της προετοιμάζει τον δρόμο προς τη λατινοποίησή της.
Πηγές
Αθανάσιος Δέμος
Μαρία Στούπη
Κων/νος Καρκάνιας
Θοδωρής Σκριβάνος
Γιάννης Χαραλάμπους
Δρόσος Κραβαρτόγιαννος
Απ. Τζαφερόπουλος
Αννα Τζιροπούλου – Ευσταθίου
Μετά τιμής
Στυλιανός Ι. Δοξάκης
(1) Η Ελληνική Μουσική ήταν υποταγμένη στη γλώσσα. Μέσα από την προσωδία περνούσαν τα μηνύματα και οι διδασκαλίες. Κατηύθυνε και διαπαιδαγωγούσε τον άνθρωπο με ποίηση και μουσική.
Δεν ήταν απόλαυση όπως είναι η μουσική της Δύσεως. Στους Αρχαίους προγόνους μας η γνώση δια της μουσικής γινόταν απόλαυση.
Στον προφορικό λόγο μια χαρά καταλαβαινόμαστε δίχως καμία ορθογραφία. Η λέξεις δεν παίρνουν το νόημα τους από την ορθογραφία, αλλά από τις προτάσεις.
Ο πολιτισμός βασίζεται σε ηθική, ορθολογισμό και δημοκρατικούς νόμους και όχι σε μία περίπλοκη ορθογραφία που τελικά την χρησιμοποιούν λίγοι για να ξεχωρίζουν από τους πολλούς.
Πιο πολύ νόημα από ψιλές και δασείες θα είχε, ας πούμε σε λέξεις του έρωτα να ζωγραφίζαμε καρδούλες.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΙ ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΣΕΙΚΙΛΟΥ. ΟΙ ΝΟΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ. ΤΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΟΛΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ. ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΩΣ ΓΡΑΠΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ) ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ . ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ. Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ . ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΔΕΤΑΙ ΚΙ ΟΧΙ Ν’ ΑΠΑΓΓΕΛΕΤΑΙ… ΕΠΙΣΗΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΣΤΗΛΕΣ, ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΝ. ΟΥΤΕ ΕΠΙ ΟΡΦΕΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΚΟΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΠΙ ΟΜΗΡΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ. ΠΩΣ ΟΛΑ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ! ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΛΕΞΙΚΟ ΠΟΥ ΕΞΗΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ,ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΥΝΥΠΗΡΧΑΝ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ! ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕ ΑΡΧΗ : ΜΠ- ΤΖ- ΓΚ- ΜΠΡ- ΚΛΠ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΛΕΞΙΚΑ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΕΝΑ, ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ….ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΑΘΗΣΕΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑ Ή ΝΕΑ,,,,,,,,,,,,Μ Α Ρ Ι- Γ Α Ι Α—–ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΜΗΣΑΤΕ. ΜΑΡΙΑ Σ.ΣΤΟΥΠΗ
Σκέψη για απλοποίιση της ορθογραφίας
1) Όταν δεν δημιουργίται παρανάγνωση,τα «αι,η,υ,ει,οι,υι,ω» να μη διατηρούνται στην παραλήγουσα και
προπαραλήγουσα,όταν αυτές δεν ανήκουν στο θέμα της λέξης, και να χρησιμοποιούνται τα «ε,ι,ο».
2) Να καταργιθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «επόνυμο»,«διόροφο»(όχι «επώνυμο»,«διώροφο»).
3) Οι ρηματικές αφξίσεις (που είναι πάντα πριν το θέμα του ρήματος) να γράφονται «η-»,«ο-»,(και «ε-»).
4) Διπλά σύμφωνα,να γράφονται μόνο στις λέξεις : «άλλος (και παράγωγα)»,«αλλά».Όμως τα «γγ» να
γράφονται «γκ».Κατ’ εξαίρεση να σημειόνονται διπλά σύμφωνα για να αποτραπεί παρανάγνωση.
5) Το “υ” των συνδυασμών να γράφεται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργίται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά
τα «β» ή «φ» είναι το τελεφτέο γράμα της συλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος».
6) Η λέξη «κτίριο» να γράφεται με «ι» (όχι «κτήριο»).
Συνέχια προηγούμενου σχόλιου.
Βάσει της προτεινόμενης ορθογραφίας «Κλαφθμόνος» (όχι όπως κατά λάθος έγραψα «Κλαφθμώνος»),
διότι είναι στην παραλήγουσα και δεν είναι στο θέμα της λέξης.
ΠΡΟΤΙΜΩ ΟΜΩΣ ΑΦΤΟ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΦΠΡΟΣΔΕΚΤΟ :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είναι το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,σε όλες τις περιπτώσεις π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»).
ΑΚΥΡΩΝΩ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ.
Θα στείλω νέο,με προσθήκη
Προτιμώ όμως αφτό,που έχει τη μεγαλύτερη δυναμική πλατιάς αποδοχής
————-
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είναι το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»).
Ας μπαίνει μια συλλαβική πάβ-λα
μετά τα «β» ή «φ» (των τέως «υ)»,
που να παραλείπεται όταν είναι προφανής
ο συλλαβικός χωρισμός,δηλαδή ότι δεν
αρχίζει ελληνική λέξη απ’ αφ-τά,π.χ.
«έφκολος».Αν το επόμενο γράμμα είναι «β».«φ»,
σημειώνονται και τα δύο,π.χ. Έββοια,εφφορία
ΒΕΛΤΙΟΜΕΝΟ
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»).
Και το «εο-» της αντιμεταχώρησης με «ο»,όταν το «ο» δεν είναι στη λήγουσα,π.χ. «γεογραφία»,αλλά «πόλεων».
3) Στα ρήματα και στις μετοχές, με «ω» στη λήγουσα,και με «ο» στις καταλήξεις τους,στις άλλες συλαβές.
4) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».
5) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
6) Η ρηματική άφξηση «ει-» με «η-».
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»).
Και το «εο-» της αντιμεταχώρησης με «ο»,όταν το «ο» δεν είναι στη λήγουσα,π.χ. «γεογραφία»,αλλά «πόλεων».
3) Στις καταλήξεις ρημάτων και μετοχών με «ο»,αλλά στη λήγουσα των ρημάτων και των μετοχών αρσενικού και θηλυκού γένους με «ω».Και στα ουσιαστικά που παράγονται από ρήμα σε -ονω η κατάληξή τους -οση να γράφεται με «ο»,π.χ. βελτιόνω,βελτίοση.
4) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».
5) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
Το τελεφταίο εδώ σχόλιο δημοσιέφτηκε στο Διαδίκτυο,σε ένα μπλογκ ως ανάρτηση (μου) :
http://www.ksipnistere.com/2018/11/a_30.html
Στο τελεφταίο σχόλιο,βελτίοση του δέφτερου μέρους του σημείου 2) :
Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο», π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».
[εκτός από τη βελτίοση του σημείου 2,έβαλα προσθήκη στο σημείο 4,που και ενσωμάτοσα] :
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείταισύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».
3) Στις καταλήξεις ρημάτων και μετοχών με «ο»,αλλά στη λήγουσα των ρημάτων και των μετοχών αρσενικού και θηλυκού γένους με «ω».Και στα ουσιαστικά που παράγονται από ρήμα σε -ονω η κατάληξή τους -οση να γράφεται με «ο»,π.χ. βελτιόνω,βελτίοση.
4) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».Αν μετά από τα «β» ή «φ» που προέρχονται από «υ» υπάρχει όμοιο «β» ή «φ»,σημειόνονται και τα δύο,π.χ. «Έββοια,εφφορία».
5) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
[έβαλα νέα προσθήκη στο σημείο 4,που και ενσωμάτοσα] :
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείταισύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».
3) Στις καταλήξεις ρημάτων και μετοχών με «ο»,αλλά στη λήγουσα των ρημάτων και των μετοχών αρσενικού και θηλυκού γένους με «ω».Και στα ουσιαστικά που παράγονται από ρήμα σε -ονω η κατάληξή τους -οση να γράφεται με «ο»,π.χ. βελτιόνω,βελτίοση.
4) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».Αν μετά από τα «β» ή «φ» που προέρχονται από «υ» υπάρχει όμοιο «β» ή «φ»,σημειόνονται και τα δύο,αλλά μόνο προς αποτροπή παρανάγνωσης π.χ. «εφφορία».
5) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΒΕΛΤΙΟΜΕΝΟΣ
———————————————
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».Αν μετά από τα «β» ή «φ» που προέρχονται από «υ» υπάρχει όμοιο «β» ή «φ»,σημειόνονται και τα δύο,αλλά μόνο όταν υπάρχει άλλη λέξη με μονό σύμφωνο π.χ. «εφφορία»,άλλο η «εφορία».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
[ Στο σημείο 3,πρόσθεσα τη λέξη «αρκτικού»]
———————————————
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).
2) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».Αν μετά από τα «β» ή «φ» που προέρχονται από «υ» υπάρχει όμοιο «β» ή «φ»,σημειόνονται και τα δύο,αλλά μόνο όταν υπάρχει άλλη λέξη με μονό σύμφωνο π.χ. «εφφορία»,άλλο η «εφορία».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του αρκτικού «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
Στο σημείο 1 έβαλα εξαιρέσεις
_________________________________
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αφτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμώ-νος» (και όχι «…-φθμώ-…»,όπως ισχύει γενικά).Κατ’ εξαίρεση η λέξη «αυτός» και παράγωγα και το «ευ-»(=εύκολος) με «υ»
2) Διπλά σύμφωνα μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης,και στο «άλλος» και παράγωγα,και στο «αλλά».Το «γγ» με «γκ».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του αρκτικού «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,το «κτίριο» με «ι» (πρόκειται για παλιότερες ορθογραφίες που μετά εγκαταλείφτηκαν)
Κάποιοι προτιμούν το σημείο 1 να γίνει :
1) Τα «αυι,ευι,ουϊ» να γράφονται με «αβι,εβι,ουι».
Δηλαδή, κάποιοι προτιμούν το σημείο 1 να γίνει :
1) Στα «αυ,ευ,ηυ» το «υ» να διατηρείται.Κατ’ εξαίρεση τα «αυι,ευι» να γράφονται με «αβι,εβι».
Το δε «ουϊ» να γράφεται «ουι»,χωρίς διαλυτικά.
Και στο παράδειγμα η λέξη «Κλαφθμόνος» με «ο»,
διότι δεν είνε στο θέμα,αλλά στην κατάληξη.
Και στο παράδειγμα η λέξη «Κλαφθμόνος» με «ο»,
διότι είνε στην παραλήγουσα και δεν είνε στο θέμα,αλλά στην κατάληξη.
Μια προσθήκη στο σημείο 4)
——————————————-
Iδέα για εφαρμόσιμη ήπια απλοποίηση της ορθογραφίας :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αυτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμό-νος»(και όχι «…-φθμό-…»,όπως ισχύει γενικά).Κατ’ εξαίρεση η λέξη «αυτός» (και παράγωγα) και το πρόθεμα «ευ-» με «υ».
2) Διπλά σύμφωνα να σημειόνονται μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης. Το «γγ» να γράφεται με «γκ».Κατ’ εξαίρεση να σημειόνονται διπλά σύμφωνα στις λέξεις «άλλος» (και παράγωγα),και «αλλά».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του αρκτικού «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»,η αντωνυμία «τέτιος» με σκέτο «ι»,το «κτίριο» με «ί»
Επέκτεινα το σημείο 4
======================
Iδέα για εφαρμόσιμη ήπια απλοποίηση της ορθογραφίας :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αυτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμό-νος»(και όχι «…-φθμό-…»,όπως ισχύει γενικά).Κατ’ εξαίρεση η λέξη «αυτός» (και παράγωγα) και το πρόθεμα «ευ-» με «υ».
2) Διπλά σύμφωνα να σημειόνονται μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης. Το «γγ» να γράφεται με «γκ».Κατ’ εξαίρεση να σημειόνονται διπλά σύμφωνα στις λέξεις «άλλος» (και παράγωγα),και «αλλά».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του αρκτικού «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»(όχι «είναι»),το «κτίριο» με «ι»(όχι «κτήριο»),τα «ει,οι» στην αρχή καταχρηστικής διφθόγγου με σκέτο «ι»,αλλά κατ’ εξαίρεση διατηρούνται στις λέξεις «ποιος,όποιος,κάποιος» και στη λέξη «σχολειό».
Επέκτεινα το σημείο 4)
———————————-
Aπλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίηση της ορθογραφίας σε μικρό βαθμό :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι δημιουργείται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφώνων,να ξέρουμε ότι τότε αυτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφταίο γράμμα της συλλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμό-νος»(και όχι «…-φθμό-…»,όπως ισχύει γενικά).Κατ’ εξαίρεση η λέξη «αυτός» (και παράγωγα) και το πρόθεμα «ευ-» με «υ».
2) Διπλά σύμφωνα να σημειόνονται μόνο για αποφυγή παρανάγνωσης. Το «γγ» να γράφεται με «γκ».Κατ’ εξαίρεση να σημειόνονται διπλά σύμφωνα στις λέξεις «άλλος» (και παράγωγα),και «αλλά».
3) Για το «ω».Σε β’ συνθετικό,να καταργηθεί η επέκταση του αρκτικού «ο» σε «ω»,π.χ. «συνόνυμο»,«διόροφο» (όχι «συνώνυμο»,«διώροφο»). Και το «εω»,όταν το «ω» δεν είναι στη λήγουσα,να γράφεται «εο»,π.χ. «γεογραφία»,«θεορία»,αλλά «πόλεως».Και στην παραλήγουσα και προπαραλήγουσα,όταν πρόκειται για κατάληξη λέξης,και όχι θέμα της,το «ω» να γράφεται με «ο».
4) Το «είνε» γ’ πρόσωπο του «είμαι» με «ε»(όχι «είναι»),το «κτίριο» με «ι»(όχι «κτήριο»),τα «ει,οι» στην αρχή καταχρηστικής διφθόγγου με σκέτο «ι»,αλλά κατ’ εξαίρεση διατηρούνται στις λέξεις «ποιος,όποιος,κάποιος» και στη λέξη «σχολειό».
Aπλοποίιση της ορθογραφίας
Παραθέτω μιαν ιδέα για απλοποίιση της ορθογραφίας :
1) Τα «αυ,ευ,ηυ» να γράφονται με “β” ή “φ”.Όταν έτσι διμιουργίται σύμπλεγμα 3 ή 4 συμφόνων,να ξέρουμε ότι τότε αυτά τα «β» ή «φ» είνε το τελεφτέο γράμμα της συλαβής,π.χ. «Κλαφ-θμό-νος»(και όχι «…-φθμό-…»,όπως ισχύει γενικά).Κατ’ εξέρεση η λέξη «αυτός» (και παράγογα) και το πρόθεμα «ευ-» με «υ».
2) Διπλά σύμφονα να σιμιόνονται μόνο για αποφυγή παρανάγνοσης. Το «γγ» να γράφεται με «γκ».Κατ’ εξέρεση να σημιόνονται διπλά σύμφονα στις λέξεις «άλλος» (και παράγογα),και «αλλά».
3) Όταν δεν έχουμε παρανάγνοση,τα «η»,«ει».«οι» να γράφοντε με «ι».Όμως να διατιρούνται στη λίγουσα και στην αρχή λέξης (το συνθετικό θεορίται ξεχοριστή λέξη).Κατ’ εξέρεση,τα «η»,«ει»,«οι» της λίγουσας,όταν είνε στην αρχή καταχριστικής διφθόγκου να γράφοντε με «ι»,όμως να διατιρούντε στις λεξεις : «ποιος,όποιος,κάποιος» και «σχολειό».Τα «υ»,«υι» διτιρούντε.
4) Όταν δεν έχουμε παρανάγνοση,το «ω» να γράφεται με «ο».Όμως να διατιρίται στη λίγουσα και στην αρχή λέξης (το συνθετικό θεορίται ξεχοριστή λέξη).Το αρκτικό «ο» συνθετικού να μην εκτίνεται σε «ω».
5) Όταν δεν έχουμε παρανάγνοση,το «αι» να γράφεται με «ε»,αλλά να διατιρίται στο «-ται» στο τέλος λέξης (όμως το «-νται»,να γράφεται «-ντε»).
6) Η λέξη «κτίριο» να γράφεται με «ι»(όχι «κτήριο»),
Ήμε ηπέρ της νομηκής κατοχήροσης του προερετηκού της φονητηκής ορθογραφήας της Δημοτηκής,που έχη ος εξής :
Όταν και μόνο όταν δεν ηπάρχη παρανάγνοση,καταργούντε τα δηπλά σήμφονα,γράφουμε το ένα μόνο (αλά «γγ» με «γκ»),γράφουμε τους φθόγκους «ε,η,ο,ου» με «ε,η,ο,ου» (το ημήφονο τον καταχρηστηκόν δηφθόγκον με «ι»).Όταν έχουμε παρανάγνοση,κάνουμε σ’ ένα μόνο σημήο της λέξης χρήση της ηστορηκής ορθογραφήας.Σημηόνουμε τον τόνο κε όταν χρησημοπηούμε μόνο κεφαλέα γράματα.