Ζούμε το “σύνδρομο του βατράχου”

Τα οικονομικά μέτρα, που αποφασίστηκαν και νομοθετήθηκαν, για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, είναι αναμφιβόλως επικίνδυνα, διότι οι επιβαρύνσεις θα ανατρέψουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των συνταξιούχων του Δημοσίου και των άλλων ταμείων. Οι απώλειες θα προέλθουν από πολλές κατευθύνσεις. Αναμένεται το “ψαλίδισμα” της προσωπικής διαφοράς, της κατάργησης του επιδόματος συζύγου και οι μειώσεις περαιτέρω των επικουρικών μερισμάτων. Η προσωπική διαφορά είναι αυτή, που προκύπτει μεταξύ των σημερινών συντάξεων και του ποσού αφού γίνει ο επαναϋπολογισμός τους, βάσει του νόμου Κατρούγκαλου. Από υπολογισμούς ειδικών προκύπτει, ότι οι συνταξιούχοι θ’ απωλέσουν από 26 έως 216 ευρώ το μήνα, δηλαδή μια σύνταξη το λιγότερο έως και δυόμιση το χρόνο στη χειρότερη περίπτωση.
Το Υπ. Οικονομικών εφαρμόζει και τη μέθοδο των τεκμηρίων διαβίωσης, για να συλλάβει όσους φοροδιαφεύγουν. Οταν κάποιος έχει σπίτια, μέσα μεταφοράς, ακίνητα και δηλώνει χαμηλά εισοδήματα έρχεται το κράτος και τον φορολογεί μ’ αυτόν τον τρόπο βάσει της αξίας των περιουσιακών του στοιχείων την οποίαν το ίδιο καθορίζει. Η διαφορά των τεκμηρίων διαβίωσης με το δηλωθέν ποσό του εισοδήματος φορολογείται με 22%.
Εχουμε και τη μείωση του αφορολόγητου, που από 12000 ευρώ, που ήταν έπεσε στα 8.636 ευρώ το 2016 και έκλεισε από τον κ. Τσακαλώτο στα 5681 ευρώ από 1/1/19 αν το 2018 δεν επιτευχθεί ο στόχος του πλεονάσματος στο 3,5% του ΑΕΠ. Τούτο θα επιβαρύνει με 650 ευρώ ακόμα τους πλέον πτωχότερους. Δηλαδή συνταξιούχος των 720 ευρώ που δεν πλήρωνε φόρο τώρα θα επιβαρυνθεί με 600 τουλάχιστον τον χρόνο. Η ουσία είναι ότι οι επανειλημμένες μειώσεις μισθών και συντάξεων και η αύξηση της φορολογίας δεν ωφέλησαν την οικονομία. Αυτή την περίοδο των μνημονίων η ζωή μας, εν σχέση με όσα συνέβαιναν πριν 10 χρόνια δεν προφυλάσσεται από πουθενά.
Συνεχίζει να επιδεινώνεται απ’ την κρατική εξουσία η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να δείχνουμε εικόνα του εαυτού μας διαφορετική από εκείνη που είμαστε. Η επιδείνωσή μας εξελίσσεται αργά-αργά και για πολλούς περνά απαρατήρητη. Υπάρχει έλλειψη αντίδρασης λόγω μη εκδήλωσης κάποιου είδους εναντίωσης. Τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται σε οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις όπου οι άνθρωποι γίνονται θύματα της σταδιακής επιδείνωσής τους. Οι απαιτήσεις μειώνονται, όλη η ενέργεια εξαντλείται η ικανότητα να δει κανείς την πραγματικότητα είναι αρρωστημένη και συμβαίνει να ταυτίζεται η περίπτωση με το “σύνδρομο του βατράχου”.
Αν μπει ένας βάτραχος σε μια κατσαρόλα με νερό, το οποίο αρχίζει να θερμαίνεται αργά-αργά οι λειτουργικές δυνάμεις του θα προσαρμόζονται σταδιακά στη θερμοκρασία του νερού, μέχρι να βράσει, οπότε θα πεθάνει. Αντίθετα αν τον βάλουμε απότομα σε καυτό νερό, θα εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις θα πηδήξει και θα φύγει να σωθεί. Το ερώτημα τίθεται, αν τον βάτραχο τον θανατώνει το βραστό νερό ή η ανικανότητά του, να αποφασίσει ποια ήταν η κατάλληλη στιγμή που θα έπρεπε να πηδήξει έξω, όταν το νερό θερμαινόταν σταδιακά.
Σ’ αυτό το είδος εξάντλησης μας έχουν μπλοκάρει και συνεχίζουμε και ανεχόμαστε κάθε φορά, που σταδιακά μειώνονται οι αποδοχές μας μέχρι τελικά να καταστραφούμε. Κρατάμε τον εαυτό μας σε ένα φαύλο κύκλο που μας υποχρεώνει να υποστούμε βλάβη συναισθηματικά και ψυχικά, μέχρι να συνηθίσουμε στην απόλυτη κούραση, να μην μπορούμε να αντιδράσουμε πια. Τούτο θα γίνει μετά την 1/1/19 ημερομηνία καθοριστική που θα αρχίσουν τα πιο δύσκολα για να εκφράσουμε το “ουαί κι αλίμονο”!!