Κύριε διευθυντά,
υπάρχει η άποψη ότι κακώς ενεπλάκη η υπόθεση εκλογής Προέδρου με το αίτημα για πρόωρες εκλογές. Σε κανονικές συνθήκες σε μια κανονική χώρα αυτό ίσως είχε νόημα. Όμως τι γίνεται εδώ και τώρα;
1. Με βάση τα ισχύοντα η εκλογή του (οποιουδήποτε!) Προέδρου σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΑ παράταση του βίου της κυβέρνησης κατά 1,5 χρόνο. Κι αυτό, επίσης ΑΥΤΟΜΑΤΑ (η απολυτότητα είναι των ψυχρών δεδομένων όχι δική μου…) σημαίνει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα υπογράψει τη νέα συμφωνία τύπου Μνημόνιο η οποία έχει συνομολογηθεί.
2. Η νέα συμφωνία (πανομοιότυπης στρατηγικής και φιλοσοφίας με την παλιά) μαζί με τις “ουρές” των προηγούμενων, καθορίζουν την οικονομική και κοινωνική “μοίρα” της χώρας για δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση πάντως για χρόνο πολύ μεγαλύτερο από τη θητεία αυτής και της επόμενης κυβέρνησης. Γεννιέται, λοιπόν, θεμελιώδες θέμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης.
3. Η σημερινή κυβέρνηση -όπως κι αν την κρίνει κανείς- δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση για μια τέτοια συμφωνία. Είναι πλέον κυβέρνηση μειοψηφίας. Σημειώστε επιπλέον ότι ούτε για τα παλιά μνημόνια είχε! Η Ελλάδα είναι η ΜΟΝΗ χώρα που χειρίστηκε συμφωνίες – Μνημόνια οι οποίες απεμπολούσαν κομμάτια εθνικής κυριαρχίας, χωρίς κυβέρνηση νωπής λαϊκής εντολής, χωρίς καν κανονικές (θυμηθείτε κατεπείγοντα, Νομοθετικές Πράξεις κ.λπ.) κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος υπέγραψαν τα Μνημόνια μετά από εκλογές…
4. Η πρόταση για συναινετική λύση ταυτόχρονης συμφωνίας για Πρόεδρο και για πρόωρες εκλογές έχει ενδιαφέρον μιλώντας γενικά. Όμως εν προκειμένω παραθεωρεί «προκλητικά» δύο βασικά δεδομένα: Α. είναι απολύτως παράδοξο να εκλέξει η τωρινή Βουλή Πρόεδρο με τον οποίο θα “δουλέψει” η επόμενη! Δηλαδή Βουλή άλλων συσχετισμών θα εκλέξει Πρόεδρο για μια Βουλή ριζικά διαφορετικών (όπως όλα δείχνουν) συσχετισμών. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε τόσο μια ευθεία παραβίαση της θέλησης των εκλογέων όσο και ένα οιονεί αρνητικό υπόστρωμα για τον νέο Πρόεδρο και τον θεσμό. Β. αφήνει εντελώς αναπάντητο το μείζον και υποχρεωτικό ερώτημα ποιος διαπραγματεύεται τη νέα συμφωνία. Κοιτώντας κανείς τις προθεσμίες και τις πολιτικές θέσεις, βάσιμα συμπεραίνει ότι αυτή η “υπεράνω” πρόταση «αφήνει» την υπογραφή στην παρούσα κυβέρνηση. Δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς από τη μια σπρώχνει (πάλι χωρίς λαϊκή εντολή!) το -ήδη υπαγορευμένο και συμφωνημένο- νέο Μνημόνιο και από την άλλη «χαρίζει» στην επόμενη κυβέρνηση το πιστόλι για να αυτοκτονήσει πολιτικά πριν καν αναλάβει!…
Δεν θέλω εδώ να πω κάτι για τη στάση των βουλευτών. Έτσι κι αλλιώς θα κριθούν (ελπίζω…) με βάση αυτά που έλεγαν κι αυτά που έπραξαν τελικά. Είναι όμως απαράδεκτος πολιτικαντισμός να αραδιάζουν δήθεν «συναινετικές» και δήθεν «εθνικής ευθύνης» προτάσεις που είναι ακραία ιδιοτελείς πολιτικά.
Ο καθένας πιστεύει και κρίνει όπως θέλει την υπόθεση της εκλογής Προέδρου όμως εδώ μιλούν τα γεγονότα. Κι αυτά διηγούνται μερικά απλά και αδρά πράγματα: Όπως ότι η εκλογή του Προέδρου δεν είναι άχρωμη. Ψηφίζουν ένα επίλεκτο στέλεχος της συντηρητικής παράταξης και εν ενεργεία αντιπρόεδρο του κόμματος του κ. Σαμαρά. Όπως ότι όποιος τον ψηφίζει, ψηφίζει –το καταλαβαίνει δεν το καταλαβαίνει!- το διαβόητο –e-mail: ήτοι νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, αύξηση φορολογίας σε τρόφιμα, εισιτήρια κ.λπ., μείωση από 45% σε 38% των δημοσίων δαπανών (Εκπαίδευση, Υγεία κ.λπ.), άρση κάθε περιορισμού απολύσεων κ.λπ.
Η ψήφος των βουλευτών επομένως έχει ένα σαφέστατο και απαράγραπτο πρακτικό πολιτικό εκτόπισμα. Δεν επιδέχεται εθνοπρεπή, θεσμολαγνικά και δήθεν ευθυνοκεντρικά φινιρίσματα: Είναι ψήφος «δύο σε ένα». Μία ψήφος δύο συνέπειες! Και Δεξιός Πρόεδρος ΚΑΙ νέο μνημόνιο. Αυτό ακριβώς θα γράψει η ιστορία δίπλα στο όνομα καθενός – καθεμιάς βουλευτή που θα τον ψηφίσει.
Χαραλαμπάκης Δημήτρης,
εκπαιδευτικός, Χανιά
