Καθόμασταν στο παγκάκι και περιμέναμε για κάτι καλύτερο.
Στην κυριολεξία καθόμασταν. Δεν κάναμε κάτι.
Απλά περιμέναμε… Τους άλλους….
Να μας στείλουν εκείνοι τούτο το καλύτερο…
Ε λοιπόν -όπως ήταν αναπόφευκτο- τη μέρα που γέμισε η πλατεία καφετιά φύλλα αποφασίσαμε να αποδεχθούμε το μοιραίο. Ήταν βέβαιο σε εμάς πως αυτό που περιμέναμε δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.
Να σας πω την αλήθεια εκείνη η στιγμή ήταν μια πραγματική στιγμή αμηχανίας. Δεν νιώθαμε πως έπρεπε να μάθουμε τον λόγο που τούτο το καλό δεν θα έρθει ποτέ σε μας. Που δεν θα φτάσει ούτε στον Γιώργη, ούτε στη Φανή μα ούτε και στον μικρό Γιαννάκη του Κωστή.
Εκείνη τη στιγμή δεν είχε κανένα νόημα για μας αν εκείνο που περιμέναμε, αυτό το καλό ντε, το ’πνιξαν κάποιοι κατόπιν σχεδίου ή αν θέλετε κάποιος το σκούντηξε και εκείνο το άμοιρο έπεσε άθελα του στο βαθύ και ορμητικό ποτάμι..
Εκείνη την στιγμή απλά ήμασταν στεναχωρημένοι.
Αν δεν πιανόμασταν στα χέρια με τον Μπάμπη
-επειδή τον κατηγόρησα πως περιμέναμε σε λάθος παγκάκι- ίσως σκεφτόμασταν μαζί να βρούμε μια λύση.
Τώρα τι να κάνω μόνος μου;
*Οικονομολόγος Ανωτάτης
Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
E-mail : eurohania@yahoo.gr
1 Επετειακό για μένα ετούτο το άρθρο ως το τριακοσιοστό. Για όποιον γράφει ξέρει πως τριακόσια γραπτά που δημοσιολογούν ίσως να είναι μια ολάκερη ζωή. Και αυτήν την χαρά (της ολάκερης ζωής) μου την έδωσε όλα αυτά τα χρόνια η εφημερίδα “Χανιώτικα Νέα” και πώς λοιπόν να μην ευχαριστήσω, από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους εκείνους τους συντελεστές της ύπαρξης της. Και μαζί να ευχαριστήσω και τους παλιούς και καθαρούς φίλους του Taxheaven.gr που φιλοξενούν και αυτοί τις ανησυχίες μου με πραγματική, αγάπη. Ναι, σας ευχαριστώ όλους… Αυτό…
