Η είδηση δεν είναι φρέσκια. Μα εγώ άργησα να την πάρω χαμπάρι. Μιας και τα τελευταία χρόνια, από τότε που βγήκα στη σύνταξη, μονίμως δεν προλαβαίνω. Ποτέ δεν είχα λιγότερο χρόνο από ό,τι τώρα. Ετσι και τα νέα τα μαθαίνω ετεροχρονισμένα. Απενεμήθη, λέει, το Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο της Κολομβίας. Μα για το βραβείο αυτό δεν ήμασταν υποψήφιοι κι εμείς; Δηλ. όχι εμείς οι ίδιοι, μα οι Έλληνες ψαράδες και οι γιαγιάδες των νησιών που με τόση αυτοθυσία περισυνέλεξαν, περιέθαλψαν και συνέδραμαν με την ανθρωπιά και το υστέρημά τους χιλιάδες ανθρώπους που ξέπεσαν στον τόπο μας; Ωστε δεν το πήραμε το βραβείο λοιπόν. Κρίμα. Γιατί θα ήταν μία ευκαιρία να πάρει μεγαλύτερη δημοσιότητα ένα θέμα που οι «αρμόδιοι» θέλουν να το θάψουν κάτω από το χαλί. Το πράγμα βέβαια είχε φανεί. Μετά την αρχική ευφορία που όλες οι εφημερίδες σου φούσκωναν τα μυαλά για το πόσο σπουδαία συμπεριφερθήκαμε και όπου όλα τα μέσα σε προσκαλούσαν να ψηφίσεις τους δικούς μας-λες και το βραβείο εξαρτιόταν από τη συμμετοχή μας- μετά ακολούθησε μια εκκωφαντική σιωπή. Είχαν σταματήσει βλέπετε και οι μεγάλες εισροές προσφύγων, οι ξένοι άρχισαν να αποσύρονται, τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν και το μεταναστευτικό δεν ήταν πια πρώτο θέμα στα μέσα επικοινωνίας. Και η παγκόσμια κοινότητα που έδειξε για λίγο σαν να είχε ξυπνήσει και ταρακουνηθεί ξανάπεσε πάλι στον βαθύ της ύπνο. Λες και οι άνθρωποι αυτοί είχαν εξαφανιστεί. Μα βέβαια. Δεν τους ενοχλούσαν πια οι πρόσφυγες. Μαντρισμένοι, ξεχασμένοι στα κέντρα υποδοχής και όπου αλλού δεν γίνονται πολύ ενοχλητικοί. Κι αν οι Έλληνες έχουν εκτός από τα δικά τους οικονομικά προβλήματα θέματα και με τους μετανάστες, ποιος τους λογαριάζει αυτούς τους φτωχούς και παρηκμασμένους αρχαιολάτρες. Καιρός να πεταχτούν κι αυτοί οι ψωροφαντασμένοι κι οι πρόσφυγες μαζί στον καιάδα της πολιτισμένης μας Ευρώπης. Οπότε δεν περίμενα, εγώ προσωπικά, κανένα βραβείο από τους «φίλους» μας. Εξάλλου τι νόημα έχει ένα βραβείο που το έχουν απονείμει μέχρι και στον Κίσινγκερ. Αλλά δεν το έχουν δώσει στον Γκάντι. Όλα αυτά με κάνουν να πιστέψω πως η βράβευση είναι μάλλον θέμα πολιτικού παζαριού και αφορά αλισβερίσι μεταξύ οικονομικών και πολιτικών παραγόντων παγκοσμίως. Θεωρώ ούτως ή άλλως πως ότι κάνει κανείς μέσα από την καρδιά του δεν το κάνει για κάποιο βραβείο αλλά γιατί έτσι το αισθάνεται και δεν περιμένει κανενός είδους ανταμοιβή εκτός ίσως από ένα ταπεινό κι ειλικρινές ευχαριστώ. Αλλά και το άλλο πού το πάτε; Αντιλαμβάνεστε την απίστευτη ανειλικρίνεια των κρατούντων ανά τον κόσμο, που δημιουργούν πολέμους και πρόσφυγες για τα οικονομικά τους συμφέροντα. Μετά κόπτονται και ολοφύρονται πάνω από τα καραβάνια των πονεμένων και κατατρεγμένων. Συγκινούνται από τα ξεβρασμένα κουφάρια στις ακτές, που τους εμποδίζουν να πάρουν το μπάνιο τους ανέμελοι. Να δώσουν μια διαταγή να σταματήσει ο πόλεμος που δημιουργεί ξεσπιτωμένους, όχι δεν το κάνουν. Αυτό τους μοιάζει αδύνατο. Μόνο να ταΐζουν αμφίβολου προέλευσης άτομα και οργανώσεις με πολλά λεφτά για να διασκεδάζουν τα αισθήματα του κοσμάκη και να δίνουν άλλοθι στις αποφάσεις τους. Λοιπόν, στην τελική δεν περίμενα να πάρουμε το Νόμπελ. Αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει η υποκρισία του πολιτισμένου λεγόμενου κόσμου και των ηγετών του. Όσο για μας, τον απλό κόσμο; Ας αναλογιστούμε ότι και μείς πριν κάποια χρόνια, πιόνι στα συμφέροντα των ισχυρών, συνωστιζόμαστε σε μια προκυμαία στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Ας αναλογιστούμε ότι μόνο στην τύχη οφείλεται που εμείς είμαστε στην από δω μεριά, στην ξηρά και σε ένα σπίτι -ακόμα κι αν το χρωστάμε- και όχι φορώντας ένα άχρηστο σωσίβιο σε μια μισοδιαλυμένη βάρκα. Κι ας κάνουμε ότι μας λέει η καρδιά και η συνείδησή μας.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Κοινή Επιστολή Μ.Κ.Ο.:
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούιο πρέπει να εξετάσει άμεσα τη Συμφωνία Ε.Ε. – Αφγανιστάν για την “κοινή πορεία στα θέματα μετανάστευσης”
Οι Γιατροί του Κόσμου, συνυπέγραψαν μαζί με άλλες ευρωπαϊκές ΜΚΟ κοινή επιστολή προς το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την οποία εκφράζουν την ανησυχία τους για τη Συμφωνία Ε.Ε. και Αφγανιστάν για την “Κοινή Πορεία στα θέματα μετανάστευσης”. Η εν λόγω συμφωνία, υιοθετήθηκε στο περιθώριο της Διεθνούς διάσκεψη για το μέλλον του Αφγανιστάν που έλαβε χώρα στις 4 και 5 Οκτωβρίου 2016 στις Βρυξέλλες και προβλέπει μέτρα μαζικής επιστροφής και επανεισδοχής Αφγανών πολιτών που βρίσκονται σήμερα στην Ε.Ε. Η συμφωνία υπήρξε αποτέλεσμα μυστικών διαπραγματεύσεων, δίχως να λάβει χώρα καμιά συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατά παράκαμψη των κανόνων που έχουν θέσει οι Συνθήκες της Ε.Ε. για τη σύναψη διεθνών συμφωνιών επανεισδοχής. Kάτι τέτοιο όχι μόνο αποκλείει οποιαδήποτε μορφή λογοδοσίας αλλά αγνοεί επίσης τις ανησυχίες της κοινωνίας των πολιτών για την κατάσταση στο Αφγανιστάν και για τους τεράστιους κινδύνους παραβίασης δικαιωμάτων όπως η αρχή της μη-επαναπροώθησης, η προστασία έναντι των συλλογικών απελάσεων και το δικαίωμα ασύλου. Το Αφγανιστάν γνωρίζει μία συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη σύρραξη, παρά την προσπάθεια της Ε.Ε. να το παρουσιάσει σαν μία χώρα ασφαλή για τους επαναπατριζόμενους και ικανή να τους επανεντάξει με επιτυχία. Οι συγκρούσεις έχουν αφήσει χωρίς μόνιμη στέγη πάνω από 1,2 εκ. ανθρώπους και ανάγκασαν τρία εκατομμύρια πρόσφυγες να καταφύγουν στο Πακιστάν και το Ιράν. Από τον Ιανουάριο του 2015, 242.000 περίπου Αφγανοί κατέφυγαν στην Ε.Ε.
Είναι πολλοί με ανθρωπιστικές ευαισθησίες, σύλλογοι, φαρμακοποιοί και ιδιώτες, που προσφέρουν ασταμάτητα φάρμακα για τους ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓτΚ.
Τους ευχαριστούμε πολύ!!!
