«Πέντε χρόνοι περάσανε, που ’φυγ’ ο Ειρηναίος!»

1 από 9

Αλήθεια, πότε κιόλας περάσανε πέντε χρόνοι, από την Μεγάλη Τρίτη το πρωί, της 30ης Απριλίου 2013, στο σπίτι, του αοίδιμου σήμερα Ειρηναίου Γ. Γαλανάκη, στο Μεϊντάνι της Χαλέπας, μέσα στην αγκαλιά και θαλπωρή των δικών Του!

«Εκοιμήθη ο ταπεινός εργάτης της Ορθοδοξίας», έγραψαν πρωτοσέλιδα την άλλη το πρωί, Μεγ. Τετάρτη (1-5-2013) τα έγκριτα “Χανιώτικα νέα”.
Κι ο Γιώργος Λ. Κοκολογιάννης, θα συνθέσει κιόλας την περιεκτική μαντινάδα του, για το συγκλονιστικό γεγονός, και θα μας πει:
«Αιώνια θ’ ακούγεται, το πρωινό μιας Τρίτης,
που πήγες στον Πατέρα Σου κι εσύ Χριστέ της Κρήτης»!
Ενώ η χαρισματική και εμπνευσμένη, πολυβραβευμένη ποιήτριά μας, γιατρός κα Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη “θα ποιήσει” θαυμάσιο νεοριζίτικο, στους στίχους του οποίου θα ψάλλει:
«Μέρα που βρίσκετ’ ο Χριστός εις το Σταυρό επάνω
Δεν κλαίει, δε μοιρολογά, δε βαριαναστενάζει,
μόνο βουβά προσεύχεται κι οι Ουρανοί ραγίζουν:
Αγιε Δεσπότη στο καλό, και δώσ’ μας την ευχή Σου.
Πάντα τση Κρήτης η ψυχή, θα ’ναι με την ψυχή Σου!»
(εφημ. “Χανιώτικα νέα”, Μεγ. Τετάρτη 2-5-2013)
Ο εμπνευσμένος επίσης χαρισματικός ποιητικός λόγος, του αγαπητού Λευτέρη Τσοντάκη (δες “Χαν. Νέα” της 9-5-2013) θα συνταιριάξει νεοριζίτικο, στους στίχους του οποίου θα ψάλλει:
«Θρήνος πολύς ακούγεται σ’ όλοκληρη την Κρήτη,
χτυπούν καμπάνες πένθιμα, στον Κόσμο διαλαλούνε:
Απόθαν’ ο Επίσκοπος, ο Μέγας Ειρηναίος!
Αγγελοι κατεβήκανε, Μεγάλη Εβδομάδα,
να συνοδέψουν την ψυχή, του Αγίου Ιεράρχη!»
Από το πλήθος των σχετικών εμπνεύσεων του χαρισματικού και πολυγραφότατου ριμαδόρου του Βλάτους Κισάμου, “ο Εννιαχωριανός” (=Γιάννης Μαλαξιανάκης), θα συνθέσει πολύστιχη ρίμα του, για τον Αγιο “Ειρηναίο” μας, και θα ψάλλει “ζιώντας Του” τους περιεκτικούς του στίχους:
«Στην Κίσαμο ‘χαμε παλιά ένα Μητροπολίτη
που τ’ όνομά του ήταν γνωστό σε όλο τον πλανήτη
Κυρίως για τα έργα του που ’ναι γνωστά σε όλους
και γίναν στη Μητρόπολη σε δύο περιόδους.
Στην πρώτη την περίοδο, περίπου δέκα χρόνια
απ’ το μηδέν ξεκίνησε και έκαμε… σαλόνια.
Εις την αρχή κατάφερε οικήματα να κτίσει
να στεγαστεί Επισκοπή, το έργο του ν’ αρχίσει.
Συλλόγους δημιούργησε στις δυο επαρχίες,
και μέλη εγραφτήκανε κοπέλες και κυρίες.
Δίνει προτεραιότητα σε μαθητές και νέους
προσόντα ν’ αποκτήσουνε να βγάλει Ειρηναίους.
Οικοτροφεία για παιδιά, για τους κωφούς σχολεία
στους άπορους αγόραζε ακόμα και βιβλία.
Πολλές φορές εκράτουνε τον τενεκέ στον ώμο
κι ανέβαινε στη σκαλωσιά σαν εύρισκε το χρόνο.
Ηθελε το παράδειγμα σε όλους μας να δώσει
ο κόσμος ν’ ανταποκριθεί το έργο ν’ αποδώσει.
Χωρίς δική του θέληση, το άφησε στη μέση
στη Γερμανία έφυγε, πήρε μεγάλη θέση.
Μεγάλο έργο έκανε στην ξενιτιά επίσης,
μ’ ο κόσμος απ’ την Κίσαμο του ‘γραφε, “να γυρίσεις”
Προσκόμματα συνάντησε κι είχε ταλαιπωρία
μα γύρισε στον τόπο του κι έκανε μεγαλεία.
Εσυρ’ από το λήθαργο παλιές δικές του σκέψεις
το ρίσκο ειν’ απαραίτητο, αν θες να προοδεύσεις.
Πήρε και γνώμες ειδικών και τσι ’κανε χαρμάνι
κι είδε τις ενορίες του να πιάνουνε… ταβάνι.
Εκανε τ’ Αννουσάκειο για ηλικιωμένους
που ’χανε μείνει μοναχοί, σε χρόνους περασμένους.
Τώρα ’χει γίνει κρατικό και λειτουργεί στην πόλη,
έργο λαμπρό επιτελεί, τ’ αναγνωρίζουν όλοι.
Ιδρυσε Τεχνικές Σχολές, να μπαίνουν τα παιδιά μας
που ήτανε ανύπαρκτες στα χρόνια τα δικά μας.
Εκανε την Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης
που ο χρόνος τηνε σέβεται, ο κοσμοκαταλύτης.
Αυτός εδημιούργησε και της ΑΝΕΚ τον στόλο
που εις τη ναυτιλία μας παίζει σπουδαίο ρόλο.
Το κέντρο της νεότητος πάνω από τη Χώνη,
μια νεολαία σύγχρονη, κάθε χρονιά μαζώνει.
Ομως τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσαν οι νέοι
το έργο του επέτυχε, βγήκαν πολλ’ Ειρηναίοι.
Ετυχε αναγνώρισης σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο
γιατ’ έβγαζε από μακριά, μια μυρωδιά ’πο δυόσμο.
Μπορούσα κι άλλα να ’γραφα, μα ’χουνε γράψει κι άλλοι
και τώρα που απόμαχος, γέροντας έχει φτάσει
ο κόσμος που τον αγαπά μονολογεί τη φράση:
“Σαν έρθ’ η ώρα κι ο Θεός κοντά του σε καλέσει
ανάμεσα στους εκλεκτούς να σου κρατά μια θέση»
Στη συνέχεια ο λόγος στον αοίδιμο Ιεράρχη μας Ειρηναίο θα αναδημοσιεύσουμε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του, τον Δεκέμβρη του 1971 όταν έφευγε για τη Γερμανία.
Απολογιστικός λόγος για τα δεκατέσσερα (1957-1971) χρόνια της πρώτης Αρχιερατείας του στην ΙΜΚΣ. Είπε:
«Την 22αν Δεκεμβρίου 1957 ελάμβανε χώρα εις το μικρόν και άσημον Καστέλλι, η ενθρόνισίς μου ως Ποιμενάρχου των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου!…
Οταν το απόγευμα της Κυριακής εκείνης, μετέβην εις το πτωχικόν Επισκοπείο Καστελλίου, οι άνθρωποι του ποιμνίου μου και οι εκ Χανίων φίλοι, με απεχαιρέτησαν και έμεινα μόνος, είδα ότι το σπίτι αυτό είχε μόνον τους τέσσερις τοίχους και μία καρέκλα από τη γειτονιά. Το βράδυ έβρεχε και έβαλα μια σκάφη δίπλα εις το κρεβάτι μου διά να στάζουν τα νερά…
Και τώρα, μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια1, με την προσευχήν και την εργασίαν όλων μας και την συμπαράστασιν φίλων και γνωστών απ’ όλον τον κόσμο, μια ασυνήθιστη ευλογία απλώθηκε στην ταπεινή αυτή Επισκοπή Κισάμου και Σελίνου. Το Επισκοπείο της, βέβαια, παραμένει σήμερα ακόμη πτωχικόν και ταπεινόν, γύρω του όμως φύτρωσε μια μικρή πολιτεία με σπίτια αγάπης και εργασίας.
Αλλά οι οικοδομές άρχισαν πρώτα από την ψυχή. Ελειτουργήσαμεν, εκηρύξαμεν, εξομολογήσαμεν και ευλογήσαμεν το ποίμνιόν μας.
Δεν είχαμε τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς των πόλεων, όμως στις ταπεινές εκκλησούλες των χωριών μας, στα ξωκλήσια και τα σπήλαια ακόμη, των δύο επαρχιών μας, σ’ εκκλησούλες βυζαντινές, μισογκρεμισμένες, κατακαϋμένες από τα τυραννισμένα χρόνια της Κρήτης μας, με τους απλοϊκούς ιερείς των ενοριών μας και τους παλιούς αναγνώστες των χωριών μας, κάναμε τη Θεία Λειτουργία και μεταδίδαμε το λόγο του Θεού και τ’ Αχραντα μυστήρια της δωρεάς Του. Πόσο αλησμόνητες θα μου μείνουν οι λειτουργίες μας στα μεγάλα προσκυνήματα, στον Αϊ-Θόδωρο, τ’ Ομαλού, στον Γκιώνα, στην Αγιά-Σοφιά, στους Αγιους Πάντες, στον Αγιο Ευτύχιο, στον Αϊ-Φώτη, στη Χρυσοσκαλίτισσα και στις τόσες άλλες όμορφες υπαίθριες λειτουργίες μας, στις μεγάλες συνάξεις των Συλλόγων Κυριών και Δεσποινίδων της Επαρχίας μας.
Κι ύστερα από τις λειτουργίες μας αυτές, αγαπημένα μου παιδιά, ερχόμουνα στα σπίτια σας και σεις με περιμένατε με το δίσκο: Με τα μύγδαλα και τα σύκα, με τις σταφίδες. Στρώνατε το απλό κρητικό τραπέζι, ευλογούσαμε και τρώγαμε μαζί τους κόπους των χεριών σας… Κι αυτό, δεν ήταν ποτέ στη σκέψη μου Δεσποτικό τραπέζι, ήταν Μυστικός Δείπνος! Δε θα λησμονήσω αυτά, ποτέ μου.
Μ’ άρεσε συχνά να σας μιλώ για τα παλιά πράγματα και να γυρίζω την αγάπη σας, πίσω στην αρχοντιά της Κρήτης, όχι γιατί ήθελα να σας γυρίσω πίσω και να παραβλέψω το ρυθμό και τις ανάγκες της σημερινής ζωής, αλλά γιατί ήθελα να σας συνδέω με τη Γη και την Ψυχή του τόπου μας και τις βαθιές πνευματικές δυνάμεις που κρύβονται στις όμορφες παραδόσεις του.
Ηθελα να σας συνδέω με το αιώνιο και όχι το περαστικό και το εφήμερο.
Τον Δεκέμβριο του 1957 το ταπεινό μας Επισκοπείο δεν είχε ούτε μια καρέκλα.

Σήμερα η πτωχική μας αυτή Μητροπολιτική Επαρχία διαθέτει:
1. Το Οικοτροφείο Θηλέων Καστελλίου, με όλη την επίπλωσή του, διά 130 παιδιά.
2. Την Τεχνική Σχολή Καστελλίου, με όλη την επίπλωσή της, διά 130 παιδιά.
3. Την Τεχνική Σχολή με το Οικοτροφείο της, διά 250 παιδιά.
4. Την Οικοκυρική Σχολή Καστελλίου, διά 50 παιδιά.
5. Το Οικοτροφείο Κολυμβαρίου, διά 70 παιδιά.
6. Το Οικοτροφείο Βουκολιών, διά 40 παιδιά.
7. Το Οικοτροφείο Καντάνου, διά 70 παιδιά.
8. Το Οικοτροφείο Παλαιόχωρας, διά 70 παιδιά.
9. Τη Σχολή Κωφαλάλων, διά 40 παιδιά.
10. Το Αννουσάκειο Γηροκομείο, διά 40 γερόντισσες.
Διά την επιμόρφωσιν και την ανάπτυξιν του αγροτικού πληθυσμού της Επαρχίας μας, δημιουργήσαμε:
1. Το Κέντρο αγροτικής αναπτύξεως Κολυμβαρίου,
2. Το Τυπογραφείο του περιοδικού “Χριστός και Κόσμος” και βιβλίων
3. Το τυροκομείο Σκάφης-Σελίνου.
4. Τα εργαστήρια χειροτεχνίας και βιοτεχνίας σε πολλά σημεία των Επαρχιών μας και γενικά την οργάνωσιν των Συλλόγων Κυρίων και Δεσποινίδων της Υπαίθρου, που εθεώρησα πάντοτε ένα από τα σοβαρότερα έργα της Ποιμαντορίας μου.
Σαν ένα ευρύτερο εθνικό και οικονομικό έργο, μπορούν να θεωρηθούν:
1. Η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης.
2. Η συμβολή μας στη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης (ΑΝΕΚ).
3. Αι υποτροφίαι σε παιδιά της Αφρικής.
4. Η συμμετοχή και η συνεργασία μου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών και τον Οικουμενικόν Διάλογον.
Και πέρα απ’ αυτά, υπάρχει ακόμη ένας αριθμός έργων και προγραμμάτων που ευρίσκονται εις την αρχήν ή την πορεία των.
Δεν κάνω τον Απολογισμό της Ποιμαντορίας μου και δεν την αξιολογώ από τα κτίσματα των λίθων και των τσιμέντων.
Το γνήσιο έργο της Εκκλησίας είναι πάντοτε εσωτερικό και πνευματικό. Είναι η οικοδομή των ψυχών: «Εν τω θεμελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» Α’ Κορ. γ’ 11.
Αλλ’ αριθμούμεν τα έργα αυτά διά να δηλώσουμε επίσης, ότι εις την δημιουργία των ηργάσθημεν και συνειργάσθημεν με πολλούς ανθρώπους. Με τους αιδεσιμότατους, εφημερίους μας και τους αφοσιωμένους συνεργάτας μας, με τους αξιωματούχους της Πολιτείας και με τους απλούς ανθρώπους του ποιμνίου μας, με επώνυμους χορηγούς και ανώνυμους δωρητάς, από τον τόπο μας και τον άλλον κόσμον.
Προς όλους αυτούς αισθάνομαι ιδαιτέρως τώρα την ανάγκην να εκφράσω, ύστερ’ από τον Θεόν, την ευγνωμοσύνην μου και τας θερμάς μου ευχαριστίας».
(Εφημ. “Χρονικά Κισάμου Σελίνου”, φ. 3/1/1972)

Θα συμπληρώσουμε κι εμείς κάποια σημαντικά έργα Του, τα οποία δεν αναφέρθηκαν παραπάνω, ενώ είναι τόσο σημαντικά! Εκτιμήσατέ τα κι εσείς:
Αλλα έργα επίσης:
-Αγγειοπλαστική Σχολή Κολυμπαρίου (συνεργ. με ΕΟΜΜΕΧ)
-Ξυλογλυπτική Σχολή Καστελλίου (συνεργ. με ΕΟΜΜΕΧ)
-Σχολή Κοπτικής-Ραπτικής Καστελλίου
-Κέντρο Μελέτης προβλημάτων ειρήνης (ΚΕΜΕΠΕ)
-Σχολή Μουσικής και Φιλαρμονικής Κισάμου
-Σχολή Αγιογραφίας καπ
-Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου
-Μουσείο Λευκών Ορέων (Ομαλού, Σελίν. Γύρου)
-Αξιοποίηση φαραγγιού Αγ. Ειρήνης
-Παρατηρητήριο Γρε Λέσκας

***
Εδώ όμως σταματούμε, για ώρας, αν και έχομε υλικό για ολόκληρο δεκαεξασέλιδο της εφημερίδας, αιτούμενοι την ευχή του Αγίου Ειρηναίου μας, του Επισκόπου που μένει αξέχαστος σ’ όλη μας τη ζωή! Και ήταν και είναι ευλογία για την πορεία μας. Ο Θεός να τον αγιάσει!
Η συμπροσευχή μας την Κυριακή στο Καστέλλι (Μητροπολιτικός ναός) στο Αρχιερατικό Μνημόσυνο του αοιδίμου Γέροντά μας Ειρηναίου είναι δεδομένη, γιατί είναι χρέος μας.