(Λαϊκή παροιμία)
Ο Φουρτουνάκης ήτανε φιλόλογος καθηγητής
και ο Παύλος ήταν κάποτε δικός του μαθητής.
Φιλία ελληνο-τουρκική συνέδεε αυτούς τους δυο
γιατί, λέει, ο Παύλος χάλαγε… του φουρτουνή τον γιο
που ήτανε μαμμόθρεφτος και καταπιεσμένος
και από την παρέα του Παυλή βγήκε ξετσανισμένος!
Γι’ αυτό και οι αποβολές σύννεφο επηγαίναν
παρόλο που αποτέλεσμα ποτέ τους δεν εφέρναν.
Και ο Φουρτουνάκης κάποτε σε μια αψιμαχία
στο Παύλο εξακόντισε αυτή την προφητεία.
Ανάγωγε! Να ξέρεις ότι στη φυλακή
καριέρα εσύ θα κάνεις και « ισοβιακή».
Χρόνια πολλά περάσανε και ο Φουρτουνής μια μέρα
Λέει, ας πάω στης Αγιάς τις φυλακές, πιο πέρα
όπου κουνέλια άκουσα πως έχουνε σπουδαία·
και αμέσως πραγματοποιεί αυτή του την ιδέα.
Σαν μπήκε μες τη φυλακή ζέρβα -δεξιά κοιτάζει
τσ’ανθρώπους της παρατηρεί για αυτούς αναστενάζει.
Και όμως ένας απ’ αυτούς κάτι να του θυμίζει·
σαν τον κοιτάζει πιο καλά ,τον Παύλο αναγνωρίζει.
Κι αμέσως θριαμβολογεί, την προφητεία θυμάται,
τον Παύλο πάει και χαιρετά, μα λέει πως λυπάται
που Τειρεσίας έγινε- μάντης κακών- για κείνο(ν)
κι είχε καλιά να έπινε χίλια κουτιά κινίνο
παρά να δουν τα μάτια του αυτό που βλέπει τώρα ·
καταραμένη θα’ τανε της προφητείας η ώρα.
Και ο Παύλος του’πε: Φίλε, «πας μετά Χριστόν προφήτης ,
Λένε, πως είναι γάιδαρος -τρελάρας και αγύρτης».
Και ένας προφήτης τέτοιος και εσύ θα λογιστείς .
Δεν είμ’ εδώ κατάδικος μα αρχιλογιστής.
Όμως και ο μάγος αντιδρά και κάτω δεν το βάνει
και λέει, λογιστάρα μου, το ίδιο μωρέ δεν κάνει;
Και ο λογιστής της φυλακής «δυο ισόβιες» δεν βγάνει;
Το ποίημα αυτό είναι βιωματικό και αληθινό γράφτηκε το 1961 με νωπούς τους ήρωες του και χαροποίησε αφάνταστα
την μικρή τότε κοινωνία των Χανίων στην οποία οι ήρωες ήταν πασίγνωστοι και αγαπητοί.
