“Μην μου πεις το τέλος”

«Μην μου πεις το τέλος» είναι ένα βιβλίο που σκορπά γνώση, ξυπνά συνειδήσεις,    αναβαθμίζει πράξεις, ξεσηκώνει επαναστάσεις.
Η συγγραφέας του Μαρία Λιάσκα –Μαυράκη από τη Λήμνο- που όπως λέει στο βιογραφικό της τολμάει να ζει τα τελευταία χρόνια- μας στέλνει μια ιστορία που συνδυάζει με αρμονία την αγωνιστικότητα με την τρυφερότητα και τη στοργή.
Οι εικόνες του βιβλίου ξεκάθαρες. Μαύρα μαντήλια κρεμασμένα στις πόρτες, στενά μάτια προδοτών της ασφάλειας, σακούλα γεμάτη μενεξέδες που φεύγει από την Κηφισιά με προορισμό το Βερολίνο, εικόνες από την Αλεξάνδρεια που την Άνοιξη μυρίζει καμένη ζάχαρη, από τα ερείπια της Ισπανικής Γκουέρνικα και από τους χρυσαφένιους τρούλους της Μόσχας.
Οι εικόνες ζωντανεύουν με την άριστη τεχνική της συγγραφέως όπως και οι δυναμικοί και συνεπείς χαρακτήρες που ακολουθούν μια ενδιαφέρουσα, αν και συχνά εξαντλητική πορεία.
Άντρες που γίνονται σύντροφοι στο κόμμα και εγκαταλείπουν γυναίκες και παιδιά, κοριτσόπουλα που γίνονται βιαστικά γυναίκες και δίνουν περιουσία, ζωή και ψυχή για να σωθεί η πατρίδα τους, μητέρες ανήσυχες, προστατευτικοί φίλοι, πατεράδες με δύο ονόματα και άγνωστη πορεία, ένας Δαμιανός που κρύβεται από τον εαυτό του,  ένας Νίκος που γίνεται σύμβολο γενναιότητας στους νέους…
Και φθάνω στο πιο -ίσως- συγκλονιστικό σημείο του βιβλίου: Στο μέτρημα!
Μέτρημα  ζωντανών που γλυτώνουν από το τέρας του πολέμου, μέτρημα νεκρών που μας φωνάζουν από ψηλά πως πρέπει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία, μέτρημα δειλών, προδοτών, θυμάτων, ζωών…
Μόνο η φράση «σ’ αγαπώ» που δίνει τέλος σ’ ένα γράμμα δεν μετριέται. Είναι απέραντη και αχανής και κλείνει μια ιστορία που ίσως άνοιξε μόνο για να ακουστεί αυτό το γενικό «σ’ αγαπώ», το «σ’ αγαπώ» που δεν απευθύνεται μόνο σε σύντροφο αλλά και σε πατρίδα, σε χώμα, σε ιδέα!!!
Εξαιρετικό βιβλίο!