Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Αντικριστά – Μια κοινωνία στα κάρβουνα
Ο καιρός περνάει. Βρισκόμαστε ήδη στον μέσον του Απριλίου, με τα… καλά νέα της συμφωνίας να αναμένονται στο τέλος του. Ήδη όμως, γνωρίζουμε το πλαίσιο της, που η κυβέρνηση σύντομα θα υπογράψει με τους δανειστές.
Αφορολόγητο και συντάξεις, μέχρι το 2020 θα έχουν διασφαλίσει μία ακόμα εσωτερική υποτίμηση, του νομίσματος, της οικονομίας, και τελικά της ποιότητας της ζωής των πολιτών. Ούτε οι πιο φανατικοί υποστηρικτές αυτής της κυβέρνησης δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το αντίθετο.
Με το σύνολο των μνημονιακών νόμων και περιορισμών των προηγούμενων μνημονίων και με αυτά τα επιπλέον μέτρα να περιορίζουν περαιτέρω την κανονική ζωή, η ελληνική κοινωνία θα πορευτεί στο δέκατο έτος από την στιγμή της έλευσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, έτσι θα… πατήσει τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, χρονιά που για κάθε κυβέρνηση των τελευταίων ετών θεωρούνταν ορόσημο.
********
Άλλοι ποντάρουν – Όλοι πάμε ταμείο (για να πληρώσουμε)
Το «ταμείο» είναι μια σκληρή και επίπονη, αλλά και πολύ απαιτητική από άποψη ειλικρίνειας διαδικασία που ποτέ δεν μπορεί να γίνει αντικειμενικά «στην πορεία». Στην περίπτωσή μας, με την υπογραφή της συμφωνίας της δεύτερης αξιολόγησης, μοιραία θα βγουν τα κομπιουτεράκια.
Το γεγονός πως στους υπολογισμούς αυτούς θα μπουν και κάποιες ελαφρύνσεις, τα «αντίμετρα» που διαφημίζονται χωρίς να αναλύονται ιδιαίτερα μέχρι σήμερα, μακάρι να βγω ψεύτης, όμως τίποτα δεν δείχνει πως θα είναι σε θέση να ανατρέψουν την εικόνα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας.
Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας (ότι κι αν ψηφίζει) και η σημερινή κυβέρνηση (ανεξαρτήτως του τι… ψήφιζε και σε ουσιαστική ευθυγράμμιση με τον προσανατολισμό των προηγούμενων) διασφαλίζουν πως στη χώρα θα υλοποιηθεί η πλειοψηφία των απαιτήσεων των δανειστών. Ο φόβος για την ουσιαστική αμφισβήτηση αυτών των συνταγών, είναι γλυκά δεμένος με την ένδεια αξιόπιστων, τουλάχιστον πειστικών, εναλλακτικών λύσεων.
Ακόμα και εάν όσα συμβαίνουν στη χώρα δεν αποτελούν «πρώτη επιλογή» ούτε των ψηφοφόρων, ούτε των κυβερνήσεων, η ζημιά συνεχίζει να γίνεται. Η οικονομία συνεχίζει να αιμορραγεί προς τις… φιάλες των δανειστών, οι νέοι άνθρωποι εξακολουθούν να εγκαταλείπουν τη χώρα απογοητευμένοι, οι γέροι συνεχίζουν να βυθίζονται σε μια δυστοπία που ποτέ δεν φαντάστηκαν.
Πιστεύει κανείς πως θα είναι τα «αντίμετρα» σε θέση να ανατρέψουν αυτή την πραγματικότητα;
Ή μήπως μιλάμε για απλά παυσίπονα, που για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν πάντα απαραίτητα σε κάθε χώρα που πάτησε το πόδι της η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία;
********
Π’Ως χωράει ένας πλανήτης τόσους κόσμους; – Με τόσο κόσμο να περισσεύει
Πως χωράει σε μια σκέψη, η πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα, δίπλα στο δράμα των προσφύγων, τον πόνο για τον χαμό εκείνων που μένουν πίσω και δέχονται τους πυραύλους (πότε των τζιχαντιστών, πότε των δυτικών και πότε των ανατολικών) και η ζωή που ανακαλύπτεται στους πλανήτες γύρω από τη γη μας;
Πως μπορείς να σκεφτείς πως την ώρα που ανακαλύπτονται δισεκατομμύρια παρκαρισμένα σε φορολογικούς παραδείσους, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με μολυσμένο νερό; Στη Σομαλία, ας πούμε, έχει αναβιώσει η χολέρα, χτυπώντας τη χώρα με επιδημία…
Πως να χωρέσει ανθρώπινος νους πως την ώρα που η επιστήμη δίνει τη λύση για τη στέγαση και την τροφή ακόμα και του τελευταίου κολασμένου επάνω στη γη, οι άστεγοι είναι εκατομμύρια, όσοι ζουν στην ανέχεια υπερπολλαπλάσιοι και όσοι χάνονται αθόρυβα μέσα στη σιωπή των διεθνών ΜΜΕ… απλώς «άτυχοι»;
Εάν, παρ’ ελπίδα, ένα… πράσινο ή μπλε ανθρωπάκι από εκείνους τους πλανήτες που ανακοινώνει η NASA στις ημέρες μας πως μπορούν να φιλοξενούν ζωή, κατέβαινε με το σκάφος του στο Σύνταγμα, στο Λονδίνο, στο Ιντλίμπ ή στη Σαναά της Υεμένης και το Μογκαντίσου της Σομαλίας, τι νόημα θα έβρισκε;
Τι θα καταλάβαινε ένας ξένος παρατηρητής, κάποιος επισκέπτης του κόσμου μας από τον ουρανό, θεόσταλτος ή απλά περιπλανόμενος, εάν ερχόταν αρκετά κοντά για δει με τα μάτια του αυτό που ζούμε;
Εάν το μύριζε το καμένο ανθρώπινο δέρμα, εάν έπιανε στα χέρια του τις στάχτες από τα κορμιά των παιδιών και των γονιών τους, εάν ένιωθε στο πρόσωπό του τον μολυσμένο και άρρωστο αέρα μας, χωρίς το τζάμι της τηλεόρασης που σκεπάζει τις δικές μας αισθήσεις…
Τι θα απαντάγαμε όλοι μας στο εύλογο και επίμονο ερώτημα, «γιατί όλα αυτά»;
Καλή ανάσταση σε όλους και σε όλες εύχομαι. Αν και η ανάσταση είναι για τους νεκρούς, κι αυτό που ζούμε εδώ θα έπρεπε να μοιάζει πιο πολύ με ζωή…