Ιησού ή Βαραββά;

Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον σταυρό του. Κάθε κράτος ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Πόσο στ’ αλήθεια μοιάζουν τούτες οι πασχαλινές μέρες με το Πάσχα του 2004; Τι ήταν αυτό το βασανιστικό σοκ που άλλαξε τόσο δραματικά τη χώρα και τη ζωή των Ελλήνων; Η πιο εύκολη, “φορεμένη” απάντηση θα ήταν η οικονομική κρίση. Κάθε Πάσχα, όμως, ο λαός μας με τη δική του μυσταγωγία που “πλημμυρίζει” στα σπίτια, στις γειτονιές, στις ψυχές των ανθρώπων, προσδοκά να είναι αειφόρως αναστάσιμη η επόμενη μέρα. Διότι τα νίκησε όλα. Η κρίση, μα απ’ την πίστη που διαλαλεί την αλήθεια, έχασε κατά κράτος. Είναι ατόφιο μέταλλο ζωής και ελπίδας, το δικό μας, το ελληνικό. Δεν γέρνει το κεφάλι η αναστάσιμη ελπίδα. Πάσχα κάναμε και σε άλλα πιο μαύρα χρόνια… Πάντα χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες στις “επτά εκκλησιές”. Πάντα η μέρα θα διαδέχεται τη νύχτα… Ισως να ’ναι το διάβα του ελληνισμού ταυτόσημο με την Ορθοδοξία. Να πλένει “τα πόδια της Ιστορίας” και ν’ ανασταίνεται.