Τα Χανιά της λογοτεχνίας

Κύριε διευθυντά,
στα λίγα χρόνια που διαμένω στα όμορφα Χανιά, είχα την τύχη και χαρά να γνωρίσω τον εκπαιδευτικό και πολυβραβευμένο λογοτέχνη της ποίησης, της ιστορίας και της λαογραφίας της Κρήτης Βασίλη Γ. Χαρωνίτη, αυτόν τον σεμνό, απλό και υψηλού συμβιωτικού ήθους άνθρωπο της συνέπειας, καλοσύνης και σπάνιας κοινωνικής μόρφωσης, όπως τα βιώματά του της συλλογικότητας μέσα στην παλιά κι αγνή αγροτική οικογενειακή ζωή -εκεί ψηλά στα Σίσαρχα Ανωγείων του Ψηλορείτη- σφυρηλάτησαν αισθήματα ανυπόκριτης κι ένπονης αγάπης για τους συνανθρώπους του.
Από γεννησιμιού μου, άνθρωπος ενθουσιαστικός κι εκδηλωτικός, επιτρέψτε μου να εκφράσω αισθήματα προσωπικής αδυναμίας και φανερού θαυμασμού στο πλούσιο λογοτεχνικό έργο του φίλου μου Βασίλη Γ. Χαρωνίτη, αλλά, παράλληλα και του αλησμόνητου και πολύ μεγάλου Γιώργη Μανουσάκη: Τόση, μα τόση ευαισθησία στις σκέψεις και τις εκφράσεις τους!
Όμως, θα το πω ξεκάθαρα: Η περίπτωση του Γιώργη Μανουσάκη -χωρίς να είμαι λογοτέχνης- είναι σπάνια κι ίσως μοναδική! Τον Γιώργη Μανουσάκη -που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας- τον γνώρισα μέσα από μια σπουδαία αφιέρωση που έκανε προς τιμήν του γνωστό ιστορικό Λογοτεχνικό Περιοδικό της Αθήνας κι έμεινα άφωνος από τη σπάνια, εξαίσια κι άκρως αισθαντική ποίησή του: Θαρρώ, πως όμοιός του ποιητής της απόμακρης θλίψης και πικρίας, της ατέλειωτης μοναξιάς κι αλλόκοτης μελαγχολίας, μα και της απεραντοσύνης της φυσικής κι ανθρώπινης ομορφιάς δεν υπήρξε σε ολάκερη την Κρήτη κι όχι μόνο!… Διάβαζα την αισθαντική ποίηση του Γιώργη Μανουσάκη και μ? έπιαναν τα κλάματα: ένα μυστήριο, παράξενο κι αλλόκοτο συναίσθημα συμπαθείας κι αισθαντικής συμπόρευσης αναχάραζε στην ψυχή μου βαθιά θλίψη, μελαγχολία και πικρία αλλά κι ατέλειωτη νοσταλγία για τα περασμένα δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά όμορφα κι απλά παιδικά μας χρόνια που δεν ξανάρχονται…