Τον ήλιο ονειρευτήκαμε ολοκάθαρο
να λάμπει σ? ένα κόσμο αδελφωμένο
και κάθε σκλάβο -όποιο κι αν έχει τύραννο-
της προκοπής του αφέντη τιμημένο.
Μα ωστόσο μύριες γύρω μας εικόνες
του μίσους καθρεφτίζουνε τη φρίκη
στα πλάτια όλα της πλάσης και τα μήκη
και της ελπίδας πέφτουνε οι κολώνες.
Τα σύνεργα του ολέθρου, ποικιλόμορφα
τη ράχη του πλανήτη μας ξεσκίζουν
κι ο Νους που τα ?φτιαξε τα βλέπει ανήμπορος
τα χέρια των Δαιμόνων να εξοπλίζουν.
Οι δείχτες στο παγκόσμιο το ρολόι
ολοένα στο “Μηδέν” κοντοζυγώνουν
κι οι φλέβες της ζωής σιγοπαγώνουν
καθώς ανοίγει του Αδη το κατώι.
Όμως στερνά δεν θα νικήσει ο θάνατος,
φτάνει να δώσουμε όλοι μας τα χέρια
και τις ψυχές μας κάστρα να τις στήσουμε
στα κακοτράχαλα του Χρέους λημέρια.
Νίκος Μαραγκουδάκης,
φιλόλογος – ποιητής
ακαδημαϊκός
