Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
Ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου με το Πρόγραμμα Σταθερότητος και Ανάπτυξης (Π.Σ.Α.) ν’ αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση του ελλείμματος. Όλοι γνωρίζουν την ύπαρξή του, πώς δημιουργήθηκε και ότι κάθε χρόνο μεγαλώνει επειδή αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε, γιατί πάψαμε να παράγουμε.
Να το μειώσει, λοιπόν, το έλλειμμα, αφού εισπράξει το κράτος αυτά που του οφείλονται. Να στρίψει ο κυβερνήτης το τιμόνι, για να μην πέσει το καράβι στο παγόβουνο, που όλο το πλήρωμα, η διοίκηση, το βλέπει ότι πάει κατ’ επάνω του. Κι όμως, την ώρα που χρειάζεται, όλος ο κρατικός μηχανισμός, ν’ ανασκουμπωθεί και ν’ ανακαλύψει νέους κανονισμούς να βρουν άλλο προσανατολισμό, όχι μόνο δεν μπορούν να χαράξουν νέα ρότα, στασιάζουν. Σταματούν να μάχονται. Απεργούν. Ποιον θα πλήξει η εξέγερση, η ανταρσία; Μα φυσικά τους αδύναμους τα κατώτερα στρώματα.
Κι έτσι έρχονται τα χειρότερα. Να οδηγηθούμε σε βαθύτερη κρίση, όταν ληφθούν αυστηρότερα μέτρα, το “πλάνο μπι” που σημαίνει κατεδάφιση των κατακτήσεων, με κατάργηση του 14ου μισθού, την αύξηση του Φ.Π.Α. κατά δύο μονάδες, του τέλους καυσίμων για δεύτερη φορά, συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, περιορισμό του ελέγχου των ΔΕΚΟ από το κράτος και το χειρότερο την “απώλεια μέρους εθνικής κυριαρχίας.” Με τις απεργίες θα πετύχουμε την αύξηση της παραγωγικότητας; Πρωταγωνιστές της ανάκαμψης της οικονομίας είναι ο εργάτης, ο αγρότης και η μεσαία τάξη. Αν δεν δεσμευτούν αυτές οι κοινωνικές ομάδες, ότι τίθεται αλληλέγγυες στις προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση σ’ όλους τους τομείς της Ελληνικής παραγωγικότητας έχουμε χάσει το παιχνίδι από χέρι. Υπάρχει από παντού δυσαρέσκεια, από τ’ αγροτικά συνδικάτα, από την Γ.Σ.Ε.Ε., από την ΑΔΕΔΥ, αλλά και από μέρους κυβερνητικών βουλευτών, όμως όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι ο πρωθυπουργός έχει επιφορτισθεί με την ευθύνη να συνεγείρει τον πληθυσμό της χώρας και να φέρει εις πέρας μια τεράστια κοινωνική υπόθεση και ότι σε τέτοιες δυσκολίες χρειάζεται οι εκπρόσωποι του κόμματος εντός ή εκτός κυβερνήσεως ν’ αποκτήσουν αξιοπρέπεια, ν’ αντιληφθούν την αγωνία του και να υπερασπιστούν την πολιτική του.
Το πλέον, όμως, ανησυχητικό είναι τι θα γίνει, όταν εφαρμοστεί η “τεχνογνωσία” του Δ.Ν.Τ., ενός από τους τρεις που ανέλαβαν να μας επιτηρούν μέχρι ν’ αποδώσουν τα μέτρα του Π.Σ.Α. ή άλλων που θα μας υποχρεώσουν να πάρουμε. Αλλά γιατί διάλεξαν εμάς; Για να παραδειγματιστούν και να φοβηθούν οι άλλοι της Ευρωζώνης, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση; Οι ευρωτράπεζες μας έχουν κηρύξει ατύπως σε “πτώχευση”. Μας μέμφονται για το δάνειο, που χρειαζόμαστε το 2010 εκ 53 δισ. ευρώ, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα γι’ αυτό της Γαλλίας εκ 395 δισ. ευρώ, της Ιταλίας εκ 460 δισ. ευρώ ή του Βελγίου εξ 90 δισ. ευρώ. Τι παιχνίδι παίζεται στις πλάτες μας; Πάντως όπου κι αν μπήκε το Δ.Ν.Τ. στις χώρες του τρίτου κόσμου και του ανατολικού μπλοκ μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ απέτυχε. Και εμείς διαθέτουμε εμπειρία.
Και όταν λέμε “απώλεια μέρους εθνικής κυριαρχίας” μην πάει το μυαλό μας ότι μπορεί να χάσουμε κανα νησί. Κυρίαρχο δικαίωμα είναι και αυτό της ψήφου στην Ε.Ε. Θα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, εφαρμόζοντας τη συνθήκη της Λισαβόνας. Οι Ευρωκυρίαρχοι θα μας πουν: “Εφ’ όσον βρισκόσαστε σε “επιτήρηση” χάνετε το δικαίωμα ψήφου. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, μάλιστα όταν θα πρόκειται να παρθούν αποφάσεις για Τουρκία και Π.Γ.Δ.Μ.
Και όμως, ενώ οι Ευρωπαίοι απορρίπτουν την απομάκρυνσή μας από μέλος της Ευρωζώνης, δεν μας προσφέρουν οικονομική στήριξη, αλλά επιτρέπουν την “συνδρομή” του Δ.Ν.Τ. που συνεπάγεται ταπείνωση για το Ευρωγκρούπ. Η αξεκαθάριστη θέση τους είναι ένας παράγων που μας κάνει “αδύναμο κρίκο” και εντείνει την όρεξη της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ο ιός της πτώχευσης είναι κατασκευασμένος!