Ο χρόνος με τη Ρόζι
Ευάγγελος Μαυρουδής
Εκδότης: Κέδρος
Ενας πανεπιστημιακός γιατρός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Την τελευταία νύχτα της ζωής του επιθυμεί να την περάσει με μια νεαρή πόρνη. Μοναδική προϋπόθεση, το κορίτσι να λέγεται Ρόζι, το όνομα του παιδικού και μεγάλου έρωτα της ζωής του.
Τι τον οδηγεί στη μοιραία απόφαση; Πόσο ανατρεπτική μπορεί να αποβεί η περιπέτεια της τελευταίας στιγμής;
Μια διαφορετική ματιά στην παθολογική φυσιολογία του έρωτα και στην αποδυνάμωση των ονείρων.
Από την Αθήνα του χτες και του σήμερα στην Μπανγκόκ του ερωτικού τουρισμού. Από τα προσφυγικά του Ποδονίφτη στις μεζονέτες της Εκάλης. Μνήμες από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, τη γενιά του Πολυτεχνείου, τα φεστιβάλ των Νεολαιών. Το ανεκπλήρωτο των επιδιώξεων, η άρνηση, η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης.
Ο πεζογράφος και το πιθάρι του
Κείμενα Μάρω Δούκα
Εκδότης: Πατάκης
Αλλο να γράφεις και να υποδύεσαι τα πλάσµατα της φαντασίας σου και άλλο να γράφεις απροσχηµάτιστα, χωρίς καµιάν άλλη φιλοδοξία, εκτός από την κατάθεση της στιγµής. Γράφεις για τον Δηµήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειµωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο.
Γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση. Σχεδιάζεις τρία µικρά κοµµάτια που θα µπορούσαν να είναι πεζογραφήµατα. Γράφεις πλήρης θυµού για τη µεταδικτατορική επιφάνεια «θυµός δε από της θύσεως και ζέσεως της ψυχής έχοι αν τούτο το όνοµα», λέει ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνα. Γράφεις δυο κοµµάτια για την πεζογραφία που ίσως και να µη γράφονταν έτσι, εάν δεν είχες κατά νουν µια µάλλον αποδοκιµαστική κριτική για ένα βιβλίο σου, και να, λοιπόν, πόσο δραστικές και ουσιώδεις µπορούν να γίνονται οι κριτικές. Κι ένα κοµµάτι για τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του.
Σύνολον δεκατρία κοµµάτια, κατά χρονολογική σειρά, µέσα σε δέκα χρόνια, µε σηµειώσεις ηµερολογιακές, σαν να ’γραψες ένα πεζογράφηµα για σένα…
Μ.Δ.
Σκοτεινές ιστορίες
Ανδρέας Καραγιάν
Εκδότης: Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Η Βενετία είναι ένας μαγευτικός τόπος, γεμάτος εκπλήξεις, που συγκλίνουν ο παρελθοντικός και ο παροντικός χρόνος. Εμπνεύστηκα τις Στάσεις ταξί. Τα έργα, σε σκοτεινούς μυστηριώδεις χρωματισμούς, αποπνέουν μια μελαγχολία: άνδρες μεσογειακοί στέκονται περιμένοντας τη βάρκα – ταξί, όπως οι ψυχές του Χάροντα, για να τους οδηγήσει στην αντίπερα όχθη.
Ενα γλυκό απόγευμα, μετά από μια καλοκαιρινή βροχή, καθώς έλαμψε ο ήλιος, φώτισε μια ομάδα από ναύτες να χαζεύουν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου· θέμα καθοριστικό για μια σειρά έργων (αργότερα τα μοντέλα μου ήταν από την Κύπρο).
– Οχι, κύριε Καραγιάν, είπε με το ατάραχο αλλά και δηκτικό του ύφος ο Τσαρούχης, ενώ στεκόταν μπροστά στον πίνακά μου “Εθνική εορτή”, οι δικοί σας ναύτες δεν μοιάζουν με τους δικούς μου. Είναι Κύπριοι ναύτες, είναι διαφορετικοί από τους Αθηναίους!
Το ταξίδι ενός νεαρού ζωγράφου σε αναζήτηση της σχέσης μεταξύ έρωτα και τέχνης στη Γερμανία της πτώσης του Τείχους, στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και στη σύγχρονη, μετεπαναστατική Αλεξάνδρεια.
Υπόγειος
Δημήτρης Μητσοτάκης – Αλέξανδρος Σικιαρίδης
Εκδότης: Τόπος
Στη μνημονιακή Αθήνα οι άνθρωποι πεινούν για ζωή. Για τη ζωή που θεωρούν ότι θα τους άξιζε, για τη ζωή που δεν μπορούν πια να ζήσουν. Η μωρόπιστη Ντίνα και ο μεγαλομανής Πάνος, ο συνταξιούχος Μενέλαος και η κόρη του Όλγα, η Αλίκη (ή Βίλμα ή Ελευθερία ή…), ο Γιάννης ο Τσακ Μπαμ και ο φίλος του Μάκης συγκρούονται με σκιές και φαντάσματα, αγαπούν και υποφέρουν μέσα από το Facebook, το Erodate και το Skype, κυνηγώντας ένα κομμάτι ευτυχίας. Κάτω από τον μανδύα του καθωσπρεπισμού και του “φυσιολογικού” ανθρώπου, οι ήρωες του “Υπογείου” καταγράφονται με αδιακρισία και ρεαλισμό από μια υποδόρια κάμερα που κινηματογραφεί κάθε λεπτομέρεια από τις παράλληλες ζωές τους, αποκαλύπτοντας τη διαστροφή και την παθογένεια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που αναζητεί τη χαμένη της αξιοπρέπεια.
