Ας δούµε βήµα, βήµα, το πώς εν µέρει αιτιολογεί η Πρυτανική Αρχή του Πολυτεχνείου, την κατάσταση που έχει δηµιουργηθεί και εγείρει αντιδράσεις σχετικά µε τη µίσθωση των Ιστορικών Κτηρίων, στον Αρχαιολογικό χώρο του λόφου Καστέλι, στην εταιρεία Belvedere η οποία στοχεύει στην τουριστική εκµετάλλευση του µίσθιού της.
Πρύτανης Μιχάλης Ζερβάκης: «…από εκεί και πέρα νοµίζω ότι είναι σωστό το να µπορέσουµε να αξιοποιήσουµε οτιδήποτε από την περιουσία η οποία µας έχει παραχωρηθεί για το σκοπό της εκπαίδευσης µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Είναι πολύ σηµαντικό στη συνείδηση και την ηθική της συνύπαρξής µας µε την κοινωνία, να γνωρίζουµε την έννοια του δώρου και του αντίδωρου. Όταν κάτι µας παραχωρείται, µας δωρίζεται δηλαδή, οφείλουµε να το κοινωνούµε, να το διαχειριζόµαστε, να το αναδεικνύουµε µε βάση τη σοφία του Αντίδωρου. Αυτή η σοφία, δεν εµπεριέχει τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο από τον σεβασµό προς τη χείρα της δωρεάς και τη µατιά της κοινωνίας. Των ανθρώπων δηλαδή που µας έχουν αγκαλιάσει, ενισχύσει, αναγνωρίσει.
Πρύτανης Μιχάλης Ζερβάκης: «Να µπορέσουµε να εκµεταλλευτούµε αυτή την περιουσία προς όφελος της εκπαίδευσης. Αυτός είναι ο µόνος στόχος».
Στην έννοια της εκµετάλλευσης, εµπεριέχεται µε πολύ χρησιµότητα η ετυµολογία της λέξης που αφορά «βγάλσιµο του µέταλλου από το µετάλλευµα που το περιέχει και που υπάρχει σε φυσική κατάσταση». Αυτή η σπουδή είναι χρήσιµη αν σκεφτούµε πως το µέταλλο, που µπορεί µέσω της επεξεργασίας του να λάβει πολλές µορφές, χρησιµοποιήθηκε κυρίως στην κατασκευή όπλων. Μηχανισµών δηλαδή που προκάλεσαν πόνο και οδύνη. Ίσως για το λόγο αυτό -ποιητική αδεία- όταν λέµε τη λέξη εκµετάλλευση να της προσδίδουµε αρνητική έννοια ή ένα αρνητικό πρόσηµο. Εκµεταλλεύσου σεβαστέ µου δάσκαλε, την περιουσία που σου παραχωρήθηκε, χτίζοντας περιουσία έργων στην κοινωνία σου, χάρισε περιουσία στις επόµενες γενιές, και διαπίστωσε πως το µεγαλύτερο όφελος για την εκπαίδευση είναι οι µορφωµένοι πολίτες, από τις δικές σου αξίες, τα δικά σου έργα.
Πρύτανης Μιχάλης Ζερβάκης: «Η διαδικασία (της µίσθωσης εννοεί) ήταν µε αυτό το σκεπτικό και µόνο. Όλη η διαδικασία ήταν σε γνώση όλων των φορέων και η µόνη προσφορά που υπήρχε ήταν για ξενοδοχείο».
Αν δηλαδή δεν υπήρχε µήτε προσφορά για ξενοδοχείο, τα της παραχώρησης θα έµπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Τα της παραχώρησης, αποκλείεται να δηµιουργούσαν πεδίο δόξης λαµπρό για τη σχέση του Πολυτεχνείου µε τη χανιώτικη κοινωνία; Ή ξενοδοχείο ή τίποτα; Πρόταση επιστηµόνων, δασκάλων των νέων, δεν µπορούσε να υπάρξει εφόσον έβλεπαν οι πρυτανικές αρχές πως δεν υπήρχε κάποια προσφορά άλλη; Πόσο ανέτοιµη απάντηση µπορεί να είναι η συγκεκριµένη; Ανέτοιµη διότι ίσως οι ευθύνες να φοβίζουν. Ανέτοιµη ίσως επειδή, για να µπορέσεις το δώρο να το µετουσιώσεις σε αντίδωρο, πρέπει να έχεις συµµετάσχει στο πιο ιερό µυστήριο, αυτό της αγάπης προς τον τόπο σου και τους ανθρώπους του.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορούν σε µοµφή… Παράπονο είναι… για ένα αύριο στο οποίο οι ένοχοι για µία ακόµη κλειστή πόρτα, θα τυρβάζουν περί άλλων.
Σωστό και νόμιμο να θέλει ο κάθε ένας, είτε είναι φυσικό πρόσωπο είναι ΝΠΔΔ, να θέλει να αξιοποιήσει την περιουσία του…δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να μην συνυπολογίζει και τις ηθικές πλευρές της αξιοποίησης. Το Πολυτεχνείο Κρήτης, κινήθηκε επιχειρηματικά και μόνο, χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό για την ιστορία του σημείου, τον γενικότερο πολιτισμό των Χανίων και φυσικά χωρίς καμία έγνοια για τις σχέσεις του με τους ίδιους του Χανιώτες.
Μην μπερδευόμαστε όμως. Οι περισσότεροι Χανιώτες δεν θέλουν ούτε την κατάληψη εκεί, οπότε κανείς δεν πρέπει
να βάζει το δίλλημα κατάληψη ή ξενοδοχείο στο τραπέζι.