Τα πιο όμορφα ταξίδια ξεκινάνε απ’ το μυαλό…με ναύλα πληρωμένα απ’ την ψυχή. Αυτό μου θύμησε το μικρό πόνημα του Προέδρου του Πολιτιστικού Σωματείου Σουριανών-Σελλιανών-Λικοτιναριανών Αττικής Καντεράκη Νικολάου του Γεωργίου και της Μαρίας, Συνταγματάρχη εν αποστρατεία , για τα τοπωνύμια Υψώματος Γαναδέ και οικισμών Σούρης-Σελλιών-Λικοτιναρές Αποκορώνου Χανίων.
Διαβάζοντάς το σκέφτηκα πως το μέλλον κάθε ανθρώπου είναι γραμμένο στο παρελθόν του και ότι η παράδοση δεν είναι η διατήρηση της στάχτης, αλλά η μεταφορά της φλόγας.
Αυτή η φλόγα που τον κρατά όρθιο στο μετερίζι του Συλλόγου, χρόνια τώρα, και αυτόν τον καιρό στην προσπάθεια καταγραφής γνωστών, αλλά λιγότερο γνωστών τοπωνυμιών που συνδέονται με την ιστορία, τη ζωή και την προσφορά των ανωτέρω οικισμών, όπως αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα.
Μικροϊστορίες και ανέκδοτα από την καθημερινότητα του αγρότη και μέσα από το κέφι της παρέας του καφενείου.
Γνώστης της φράσης του Αντισθένη ότι “αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις” ψάχνει τη γνώση και την ιστορία ανακαλύπτοντας την σημασία των λέξεων.
Ψάχνει λέξη-λέξη, τοπωνύμιο-τοπωνύμιο την τοπική ιστορία και με προσωπικό ύφος που είναι η ενδυμασία της σκέψης του, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει την κρυμμένη ιστορία της κοινότητάς μας. Κάνει πράξη τη φράση “Αν δεν γνωρίζεις τα του παρελθόντος, έχεις ζήσει μόνο μια ζωή… τη δική σου”. Συγχαίροντας το σκαπανέα της σκέψης που με το πόνημά του δίνει στα παιδιά μας τα δύο πράγματα που πρέπει να βάλουν στην ψυχή τους. Ρίζες, για να ξέρουν που είναι το σπίτι. Φτερά για να πετάξουν μακριά.
Μας λέει ό,τι:
και πως μ’ ανάθρεψαν κουκιά, ψωμί, ελιές και χόρτα”
Σταυγιανουδάκης Γιάννης
συντ. δάσκαλος
Ουκ εάλω η ρίζα, ουκ εάλω το φως
“ποτέ μου δεν τα ξέχασα τα ζάλα μου τα πρώτα,
