Το βαρύ φορτίο της ελπίδας

Επρεπε να έρθει μία γερμανική έρευνα για να επιβεβαιώσει το προφανές. Οτι οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών εφαρμόζονταν μόνο και μόνο για να διασωθούν οι πιστωτές της Ελλάδας και όχι η οικονομία της χώρας. Φωνές πολλές ενάντια στην αδιέξοδη λιτότητα την τελευταία εξαετία. Οι περισσότερες, δυστυχώς, αποδείχτηκαν οχλοβοή λαϊκισμού καθώς οι φωνασκούντες αποσκοπούσαν (εκ του αποτελέσματος) απλά στο να αναλάβουν την εξουσία και να εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές με τους προκατόχους τους.
Το πρόβλημα πάντως δεν είναι μονάχα ελληνικό. Στρέψτε το βλέμμα στο Παρίσι. Οι νέοι της Γαλλίας κατεβαίνουν στους δρόμους ενάντια στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Η Ισπανία είναι εγκλωβισμένη στην ακυβερνησία. Η ακροδεξιά καραδοκεί και ανεβάζει τα ποσοστά της σε όλη την Ευρώπη εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία. Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση είναι δείγμα αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού. Παρ’ όλα αυτά η Ευρώπη επιμένει στην ίδια συνταγή.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές; Η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία με αμηχανία παρακολουθούν τις εξελίξεις. Ας αφήσουμε την άτακτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και ας δούμε ακόμη πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί για παράδειγμα ότι το ιστορικό γερμανικό κόμμα SPD θα παρέμενε τόσα χρόνια “ουρά” των Μέρκελ και Σόιμπλε;
Επιστρέφοντας στον δικό μας ελληνικό μικρόκοσμο, πέρα από την έλλειψη κυβερνητικού σχεδίου τι άλλα δεδομένα έχουμε; Μία αντιπολίτευση εκ δεξιών που εν ολίγοις υποστηρίζει πως τα πράγματα δεν θέλουν και πολύ διαπραγμάτευση, αρκεί να υπογράφουμε ό,τι μας ζητούν οι δανειστές. Μία αντιπολίτευση εξ αριστερών που πιστεύει ότι η δραχμή θα διορθώσει τα πάντα, λες και δεν γνωρίζει ότι οι πρώτοι που θα κάνουν πάρτι θα είναι αυτοί που φρόντισαν να έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Τι μένει; Ενα κέντρο αμήχανο και πολυ-διασπασμένο, που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του…
Βιώνουμε, λοιπόν, στην Ευρώπη την πλήρη αδυναμία παραγωγής εναλλακτικών πολιτικών ή την ατολμία για τη χάραξή τους. Χαιρόμαστε για έναν μήνα που ο Καναδάς έβαλε έναν νέο προοδευτικό πολιτικό και τον “αποθεώνουμε” ως άλλο Γκάντι, βλέπουμε το “αστέρι” του Ιγκλέσιας των Podemos να τρεμοσβήνει και περιμένουμε τι; Τον 74χρονο Μπέρνι Σάντερς να γίνει “πλανητάρχης” για να αλλάξει ο ρους της παγκόσμιας ιστορίας;
Συνηθίσαμε, λοιπόν, να ψάχνουμε κάποιον για να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας. Θεωρώντας μάλλον βαρύ το φορτίο για να τις κουβαλήσουμε μόνοι μας…