Το τεκμήριο της διαφθοράς

Το δίλημμα μπροστά μας είναι πλέον ξεκάθαρο. Η Ελλάδα καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο ευρώ και τη δραχμή. Η παραμονή στο ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά στο μονοπάτι αυτό όλοι οι Ελληνες θα περπατάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια.
Από τη χθεσινή συζήτηση στο ευρωκοινοβούλιο ήταν σαφές ότι η φωνή της λογικής με την οποία μίλησε ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν γαργαλάει το αυτί της ακραίας νεοφιλελεύθερης πλειοψηφίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μνημόνιο που καλούμαστε να δεχτούμε θα είναι -όπως προϊδεάζουν οι εταίροι-το πιο σκληρό που θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ κανείς.
Δύο εξαιρετικά άρθρα που δημοσιεύτηκαν τις προηγούμενες ημέρες σε αυτή τη στήλη, συμπυκνώνουν τη σημερινή κατάσταση. Φέρνω στο νου μου τον Γιάννη Τσουκάτο να γράφει ότι οι δανειστές «ζητούν τις θυγατέρες μας» μα και τον Γιώργο Ουντράκη να σημειώνει πως ο πρωθυπουργός «πυροβόλησε τα πόδια του με την προκήρυξη δημοψηφίσματος».
Είναι ξεκάθαρη η εμμονή των δανειστών στην αδιέξοδη λιτότητα μα εξίσου ξεκάθαρο είναι το λάθος του δημοψηφίσματος τη συγκεκριμένη περίοδο που έγινε.
Με τον χρόνο να έχει τελειώσει, δεν υπάρχει περιθώριο για καταλογισμό ευθυνών τώρα. Η Ελλάδα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο ευρώ ή τη δραχμή. Σε ένα μνημόνιο που θα μας γονατίσει ακόμα περισσότερο και στο απόλυτο χάος της δραχμής, την οποία δεν μπορεί να στηρίξει μια χώρα η οποία δεν παράγει απολύτως τίποτε και η πλειοψηφία του εργατικού της δυναμικού απασχολείται στην παροχή υπηρεσιών. Αν το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας ήταν διαφορετικό, τότε και μόνον τότε θα είχε νόημα να μπούμε στη διαδικασία να συζητάμε περί δραχμής.
Εν κατακλείδι, με δεδομένη την εκβιαστική στάση των εταίρων, το σκληρό μνημόνιο είναι η μόνη επιλογή, με την ελπίδα να αλλάξουν κάποια στιγμή οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και να τερματιστεί η γερμανική ηγεμονία.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως μία. Οτι αυτό το μνημόνιο θα το εφαρμόσει η σημερινή κυβέρνηση. Για έναν απλό λόγο.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες, η κυβέρνηση αυτή δεν έχει τεκμήριο διαφθοράς.