Το σακούλι

Οι πολιτικοί μας ούλοι πάντοτε κάθ’ εποχή
στο ξετρουλιαστό σακούλι, στρέφουνε τη προσοχή.
Μέλημά τους είναι πρώτο ν’ αποκτήσουν ικανά
πλούτη όχ’ από το λόττο, μ’ απ’ του κράτους κορβανά.
Στα παλιότερα τα χρόνια εβρεθήκαν μερικοί
να ‘ν’ η μνήμη τους αιώνια με τριμμένο το… βρακί.
Κι όμως δεν επιθυμούσαν να εισπράττουνε μισθό
την πατρίδα βοηθούσαν με το στόμα τους κλειστό.
Καποδίστρια, Πλαστήρα, αναφέρω μόνο δυο
που ούτε δραχμή δεν πήραν από κράτος ρημαδιό.
Μα υπήρχανε και άλλοι που σε δύσκολους καιρούς,
εγεμίζαν το βουργιάλι, μισθούς παίρναν αλμυρούς.
Ικανότητες δεν είχαν μα ξεστόμιζαν τα “θα”
που εγγύηση παρείχαν πως θα φέρουν αγαθά.
Αφού το βουλευτιλίκι κι οι συνέπειες αυτού
είναι άσσος στο μανίκι κι ανικάνου βουλευτού.[….}
Απ’ το πόθεν έσχες πήρα, τα στοιχεία που θωρείς
κι ας μου λεν’ μην κάνεις γύρα, έκειδα που δεν χωρείς.