«Τι είναι το τέλος; Ένας ανυπέρβλητος τοίχος; Γκρέμισε τον! Ένα ποτήρι ρακή που άδειασε; Ξαναγέμισε το! Ένα μαγιό που στέγνωσε; Βγάλ’ το και μπες στη θάλασσα! Ένα πιάτο με χωριάτικη σαλάτα που απόμεινε μόνο λίγο λάδι και σπόρια ντομάτας; Πάρε ένα κομμάτι ψωμί και βούτηξε το! Ένα βιβλίο που έφτασε στην τελευταία σελίδα; Δες το φεγγάρι δαγκωμένο σαν καρπούζι! Μια αδικία της Ιστορίας; Σβησ’ τη! Τελειώνει μόνο ό,τι θέλουμε να τελειώσει. Και πάντα αρχίζει κάτι άλλο!» Φτάσαμε. Το ελικόπτερο ετοιμάζεται να κατέβει σαν άπλι στη γη. Η Μαρία μου σφίγγει το χέρι, ο Φίλιππος μου χαμογελάει. “Σ’ αγαπώ, Φιλιππή μου”, του ψιθυρίζω. “Πρώτη φορά με λες έτσι, μπαμπά”, μου απαντά έκπληκτος εκείνος. “Κοιτάχτε!” τους λέω και τους δείχνω κάτω. Είμαστε ακριβώς πάνω από το παλιό μιτάτο της οικογένειας μου. Κοιτάζω, θαυμάζω το καλοχτισμένο οίκημα, τα σπαρμένα χωράφια, τις φορτωμένες ελιές. Πέρδικες πετούν, το μεγάλο κοπάδι με τα ζώα που βελάζουν, οι βοσκοί μας χαιρετούν. Η Μαρία μου σφίγγει το χέρι, ο Φίλιππος μου χαμογελάει. Ξανακοιτάζω κάτω και το βλέπω. Ένα μικρό κατσίκι, ένα ρίφι, τρέχει στον λοφίσκο, ανεβαίνει γρήγορα, με κοιτάζει και βελάζει “Μπεεε”». Οι προτελευταίες και οι τελευταίες αράδες από το μυθιστόρημα “Το ρίφι” του Μηνά Βιντιάδη που κυκλοφόρησε την περασμένη χρόνια απ’ τις εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα”. Έμεινα αρκετά σ’ αυτές διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τες. Ενώ έβλεπα κι εγώ το ρίφι να με κοιτάζει και να βελάζει… Ύστερα από όσα έγιναν, έτσι όπως έγιναν και πριν όσα γίνουν, έτσι όπως ερήμην (;) μας θα γίνουν.
«Ένα μυθιστόρημα για την αθωότητα, την αγάπη, τον άνθρωπο, τη φύση, σε μια “άλλη Ελλάδα” των τελευταίων 250 χρόνων, μέσα από τους ανθρώπους ενός μικρού νησιού στην άκρη του χάρτη. Ήρωες του ’21, πειρατές καπεταναίοι και βοσκοί, σε μια οικογένεια που γενιά με γενιά άλλαζε δραματικά, λες και κάποιος με ένα μαγικό ραβδί έπαιζε παιχνίδια με τα πρόσωπα και την ιστορία. Κι ένα παιδί που μεγάλωσε σαν ρίφι». Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Ενός βιβλίου, που κατά δήλωση του συγγραφέα άρχισε να γράφεται στην Αθήνα τον Φεβρουαρίου του 2009 και τελείωσε στην αγαπημένη του Κάσο, στο χωριό Αγία Μαρίνα συγκεκριμένα, όπου κατοικοεδρεύει μετά την πρόσφατη συνταξιοδότηση του. Ατενίζοντας σαν “ρίφι” το φανταστικό “Πετρονήσι” του, όπου “συνέβησαν” όσα μας περιγράφει, στέλνοντας το μήνυμα ότι “υπάρχει ελπίς”… Ότι θα διαβάσω και θα διαβάσω το βιβλίο σου, φίλε, δεν το συζητώ…
Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μηνάς Βιντιάδης γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1957 στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου, μεγάλωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κάσο, και στα 16 του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ως δημοσιογράφος εργάστηκε για σχεδόν 30 χρόνια στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” σε διάφορες επιτελικές θέσεις, κάνοντας παράλληλα εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Σήμερα αρθρογραφεί στο “Ποντίκι”. Ως συγγραφέας έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα, μια συλλογή διηγημάτων και πολλά θεατρικά έργα, ενώ έχει σχεδιάσει και έχει επιμεληθεί περισσότερες από 100 συλλεκτικές εκδόσεις…
Και… στα πεταχτά
Για τρία απ’ τα χανιώτικα φαράγγια ο λόγος από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. «Πολλά φαράγγια όμορφα στον τόπο μας θυμήσου,/ τση Σαμαριάς, τσ’ Αράδαινας, όπως και του Θερίσου», μας λέει στην πρώτη. «Όσοι τη φύση αγαπούν και τα επισκεφτούνε,/ απ’ τις πολλές τις ομορφιές θα ενθουσιαστούνε», μας λέει στη δεύτερη. Κοντά σ’ αυτές να γράψω ακόμα μια δική της, ερωτική αυτή, που μου ’χει ξωμείνει: «Χρυσωρυχείο του σεβντά είναι η αγκαλιά σου/ πολλά καράτια κάνουνε, μωρό μου, τα φιλιά σου», μας λέει.
«Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα! Για την Κυβέρνηση πρώτα πρώτα το γράφω. Κι αν έχει προβλήματα να αντιμετωπίσει. Το γράφω όμως και για την αντιπολίτευση. Και τη μείζονα, τη λεγόμενη “αξιωματική” μα και για την ελάσσονα. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Να το γράψω και στον πληθυντικό. Στο τέλος ξυρίζουν τους γαμπρούς!
